seevagachinthamani - 9

8 விமலையார் இலம்பகம்

#1889

முருகு கொப்புளிக்கும் கண்ணி முறி மிடை படலை மாலை

குருதி கொப்புளிக்கும் வேலான் கூந்தல்மா இவர்ந்து செல்ல

உருவ வெம் சிலையினார்க்கு தம்பி இஃது உரைக்கும் ஒண் பொன்

பருகு பை கழலினாருள் பதுமுகன் கேட்க என்றே

#1890

விழு மணி மாசு மூழ்கி கிடந்தது இ உலகம் விற்ப

கழுவினீர் பொதிந்து சிக்க கதிர் ஒளி மறைய காப்பின்

தழுவினீர் உலகம் எல்லாம் தாமரை உறையும் செய்யாள்

வழுவினார்-தம்மை புல்லாள் வாழ்க நும் கண்ணி-மாதோ

#1891

தொழுத தம் கையினுள்ளும் துறு முடி அகத்தும் சோர

அழுத கண்ணீரினுள்ளும் அணிகலத்து அகத்தும் ஆய்ந்து

பழுது கண்ணரிந்து கொல்லும் படை உடன் ஒடுங்கும் பற்றாது

ஒழிக யார்-கண்ணும் தேற்றம் தெளிகுற்றார் விளிகுற்றாரே

#1892

தோய் தகை மகளிர் தோயில் மெய் அணி நீக்கி தூ நீர்

ஆய் முதுமகளிர்-தம்மால் அரில் தப திமிரி ஆட்டி

வேய் நிற தோளினார்க்கு வெண் துகில் மாலை சாந்தம்

தான் நல கலங்கள் சேர்த்தி தட முலை தோய்க என்றான்

#1893

வண்ண பூ மாலை சாந்தம் வால் அணிகலன்கள் ஆடை

கண் முகத்து உறுத்தி தூய்மை கண்டலால் கொள்ள வேண்டா

அண்ணல் அம் புள்ளோடு அல்லா ஆயிரம் பேடை சேவல்

உண்ணும் நீர் அமிழ்தம் காக்க யூகமோடு ஆய்க என்றான்

#1894

அஞ்சன கோலின் ஆற்றா நாகம் ஓர் அருவி குன்றின்

குஞ்சரம் புலம்பி வீழ கூர் நுதி எயிற்றில் கொல்லும்

பஞ்சியின் மெல்லிதேனும் பகை சிறிது என்ன வேண்டா

அஞ்சி தற்காத்தல் வேண்டும் அரும் பொருளாக என்றான்

#1895

பொருந்தலால் பல்லி போன்றும் போற்றலால் தாயர் ஒத்தும்

அரும் தவர் போன்று காத்தும் அடங்கலால் ஆமை போன்றும்

திருந்து வேல் தெவ்வர் போல தீது அற எறிந்தும் இன்ப

அருந்தினால் மனைவி ஒத்தும் மதலையை கா-மின் என்றான்

#1896

பூம் துகில் மாலை சாந்தம் புனை கலம் பஞ்ச வாச

ஆய்ந்து அளந்து இயற்றப்பட்ட அடிசில் நீர் இன்ன எல்லாம்

மாந்தரின் மடங்கல் ஆற்றல் பதுமுகன் காக்க என்று ஆங்கு

ஏந்து பூண் மார்பன் ஏவ இன்னணம் இயற்றினானே

#1897

சிறு கண் யானையின் இனம் சேர்ந்து சேவகம் கொள

துறுகல் என்று உணர்கலா துள்ளி மந்தி மக

நறிய சந்தின் துணி நாற வெந்தனகள் கொண்டு

எறிய எள்கி மயிர் கவரிமா இரியுமே

#1898

புகழ் வரை சென்னி மேல் பூசையில் பெரியன

பவழமே அனையன பல் மயிர் பேர் எலி

அகழும் இங்குலிகம் அஞ்சன வரை சொரிவன

கவழ யானையின் நுதல் தவழும் கச்சு ஒத்தவே

#1899

அண்ணல் அம் குன்றின் மேல் வருடை பாய்ந்து உழக்கலின்

ஒண் மணி பல உடைந்து ஒருங்கு அவை தூளியாய்

விண் உளு உண்டு என வீழும் மா நில மிசை

கண் அகல் மரம் எலாம் கற்பகம் ஒத்தவே

#1900

மானிடம் பழுத்தன கிலுத்தம் மற்று அவற்று அயல்

பால் முரண் பயம்பு-இடை பனை மடிந்து அனையன

கான்-இடை பாந்தள் கண்படுப்பன துயில் எழ

ஊன் உடை பொன் முழை யாளி நின்று உலம்புமே

#1901

சாரல் அம் திமிசு இடை சந்தன தழை-வயின்

நீர தீம்பூ மரம் நிரந்த தக்கோலமும்

ஏர் இலவங்கமும் இன் கருப்பூரமும்

ஓரும் நாவி கலந்து ஓசனை கமழுமே

#1902

மைந்தரை பார்ப்பன மா மகள் மா குழாம்

சந்தனம் மேய்வன தவழ் மத களிற்று இனம்

அம் தழை காடு எலாம் திளைப்ப ஆமான் இனம்

சிந்த வால் வெடிப்பன சிங்கம் எங்கும் உள

#1903

வருக்கையின் கனி-தொறும் வானரம் பாய்ந்து உராய்

பொருப்பு எலாம் பொன் கிடந்து ஒழுகி மேல் திருவில் வீழ்ந்து

ஒருங்கு குலாய் நில மிசை மிளிர்வது ஒத்து ஒளிர் மணி

திரு கிளர் ஒளி குலாய் வானகம் செகுக்குமே

#1904

வீழ் பனி பாறைகள் நெறி எலாம் வெம் வெயில்

போழ்தலின் வெண்ணெய் போல் பொழிந்து மட்டு ஒழுகுவ

தாழ் முகில் சூழ் பொழில் சந்தன காற்று அசைந்து

ஆழ் துயர் செய்யும் அ அரு வரை சாரலே

#1905

கூகையும் கோட்டமும் குங்குமமும் பரந்து

ஏகல் ஆகா நிலத்து அல்கி விட்டு எழுந்து போய்

தோகையும் அன்னமும் தொக்கு உடன் ஆர்ப்பது ஓர்

நாக நல் காவினுள் நயந்துவிட்டார்களே

#1906

பூத்து அகில் தவழும் போர்வை பூசு சாந்து ஆற்றி பொன் நூல்

கோத்து நீர் பிலிற்றும் காந்தம் குங்கும வைர பொன் கோய்

சாத்துறி பவழ கன்னல் சந்தன ஆலவட்டம்

நீத்தவர் இடத்து நாற்றி நிழல் மணி உலகம் செய்தார்

#1907

நித்தில முலையினார் தம் நெடும் கணால் நோக்கப்பெற்றும்

கைத்தலம் தீண்டப்பெற்றும் கனிந்தன மலர்ந்த காண்க

வைத்து அலர் கொய்ய தாழ்ந்த மரம் உயிர் இல்லை என்பார்

பித்து அலர்-ஆயின் பேய்கள் என்று அலால் பேசலாமோ

#1908

பொறி மயில் இழியும் பொன் தார் முருகனின் பொலிந்து மாவின்

நெறிமையின் இழிந்து மைந்தன் மணி கை மத்திகையை நீக்கி

வெறுமையினவரை போக்கி வெள்ளிடை படாத நீரால்

அறி மயில் அகவும் கோயில் அடிகளை செவ்வி என்றான்

#1909

எல் இருள் கனவில் கண்டேன் கண் இடன் ஆடும் இன்னே

பல்லியும் பட்ட பாங்கர் வரும்-கொலோ நம்பி என்று

சொல்லினள் தேவி நிற்ப பதுமுகன் தொழுது சேர்ந்து

நல் அடி பணிந்து நம்பி வந்தனன் அடிகள் என்றான்

#1910

எங்கணான் ஐயன் என்றாட்கு அடியன் யான் அடிகள் என்னா

பொங்கி வில் உமிழ்ந்து மின்னும் புனை மணி கடம் ஆர்ந்த

தங்கு ஒளி தட கை கூப்பி தொழுது அடி தழுவி வீழ்ந்தான்

அங்கு இரண்டு அற்பு முன் நீர் அலை கடல் கலந்தது ஒத்தார்

#1911

திருவடி தொழுது வீழ்ந்த சிறுவனை கண்ட-போழ்தே

வரு பனி சுமந்த வாள் கண் வன முலை பொழிந்த தீம் பால்

முருகு உடை மார்பின் பாய்ந்து முழு மெயும் நனைப்ப மாதர்

வருக என் களிறு என்று ஏத்தி வாங்குபு தழுவிக்கொண்டாள்

#1912

காளை ஆம் பருவம் ஓராள் காதல் மீக்கூர்தலாலே

வாளை ஆம் நெடிய கண்ணாள் மகனை மார்பு ஒடுங்க புல்லி

தாள் ஐயா முன்பு செய்த தவத்தது விளைவு இலாதேன்

தோள் அயா தீர்ந்தது என்றாள் தொழு தகு தெய்வம் அன்னாள்

#1913

வாள் திறல் குருசில் தன்னை வாள் அமரகத்துள் நீத்து

காட்டகத்து உம்மை நீத்த கயத்தியேன் காண வந்தீர்

சேடு இளம் பருதி மார்பின் சீவகசாமியீரே

ஊட்டு அரக்கு உண்ட செந்தாமரை அடி நோவ என்றாள்

#1914

கெடலரும்-குரைய கொற்றம் கெட பிறந்ததுவும் அன்றி

நடலையுள் அடிகள் வைக நட்புடையவர்கள் நைய

இடைமகன் கொன்ற இன்னா மரத்தினேன் தந்த துன்ப

கடலகத்து அழுந்த வேண்டா களைக இ கவலை என்றான்

#1915

யான் அலன் ஔவை ஆவாள் சுநந்தையே ஐயற்கு என்றும்

கோன் அலன் தந்தை கந்துக்கடன் என குணத்தின் மிக்க

பால் நிலத்து உறையும் தீம் தேன் அனையவாய் அமிர்தம் ஊற

மான் நலம் கொண்ட நோக்கி மகன் மனம் மகிழ சொன்னாள்

#1916

எனக்கு உயிர் சிறுவன் ஆவான் நந்தனே ஐயன் அல்லை

வனப்பு உடை குமரன் இங்கே வருக என மருங்கு சேர்த்தி

புன கொடி மாலையோடு பூம் குழல் திருத்தி போற்றார்

இனத்து-இடை ஏறு அனானுக்கு இன் அளி விருந்து செய்தாள்

#1917

சிறகரால் பார்ப்பு புல்லி திரு மயில் இருந்ததே போல்

இறைவி தன் சிறுவர்-தம்மை இரு கையினாலும் புல்லி

முறைமுறை குமரர்க்கு எல்லா மொழி அமை முகமன் கூறி

அறுசுவை அமிர்தம் ஊட்டி அறு பகல் கழிந்த பின் நாள்

#1918

மரவம் நாகம் மணம் கமழ் சண்பகம்

குரவம் கோங்கம் குடம் புரை காய் வழை

விரவு பூ பொழில் வேறு இருந்து ஆய் பொருள்

உருவ மாதர் உரைக்கும் இது என்பவே

#1919

நலிவு இல் குன்றொடு காடு உறை நல் பொருள்

புலி அனார் மகள் கோடலும் பூமி மேல்

வலியின் மிக்கவர்-தம் மகள் கோடலும்

நிலை கொள் மன்னர் வழக்கு என நேர்பவே

#1920

நீதியால் அறுத்து அ நிதி ஈட்டுதல்

ஆதி ஆய அரும் பகை நாட்டுதல்

மோதி முள்ளொடு முள் பகை கண்டிடல்

பேது செய்து பிளந்திடல் பெட்டதே

#1921

ஒற்றர்-தங்களை ஒற்றரின் ஆய்தலும்

கற்ற மாந்தரை கண் என கோடலும்

சுற்றம் சூழ்ந்து பெருக்கலும் சூது-அரோ

கொற்றம் கொள் குறி கொற்றவற்கு என்பவே

#1922

வென்றி ஆக்கலும் மேதகவு ஆக்கலும்

அன்றியும் கல்வியோடு அழகு ஆக்கலும்

குன்றினார்களை குன்று என ஆக்கலும்

பொன் துஞ்சு ஆகத்தினாய் பொருள் செய்யுமே

#1923

பொன்னின் ஆகும் பொரு படை அ படை

தன்னின் ஆகும் தரணி தரணியின்

பின்னை ஆகும் பெரும் பொருள் அ பொருள்

துன்னும்-காலை துன்னாதன இல்லையே

#1924

நிலத்தின் நீங்கி நிதியினும் தேய்ந்து நல்

குலத்தின் குன்றிய கொள்கையம் அல்லதூஉம்

கலைக்கணாளரும் இங்கு இல்லை காளை நீ

வலித்தது என் என வள்ளலும் கூறுவான்

#1925

எரியொடு நிகர்க்கும் ஆற்றல் இடி குரல் சிங்கம் ஆங்கு ஓர்

நரியொடு பொருவது என்றால் சூழ்ச்சி நல் துணையொடு என் ஆம்

பரிவொடு கவல வேண்டா பாம்பு அவன் கலுழன் ஆகும்

சொரி மது சுரும்பு உண் கண்ணி சூழ் கழல் நந்தன் என்றான்

#1926

கெலுழனோ நந்தன் என்னா கிளர் ஒளி வனப்பினானை

கலுழ தன் கையால் தீண்டி காதலின் களித்து நோக்கி

வலி கெழு வயிர தூண் போல் திரண்டு நீண்டு அமைந்த திண் தோள்

கலி கெழு நிலத்தை காவாது ஒழியுமோ காளைக்கு என்றாள்

#1927

இடத்தொடு பொழுதும் நாடி எ வினை-கண்ணும் அஞ்சார்

மடப்படல் இன்றி சூழும் மதி வல்லார்க்கு அரியது உண்டோ

கடத்து-இடை காக்கை ஒன்றே ஆயிரம் கோடி கூகை

இடத்து-இடை அழுங்க சென்று ஆங்கு இன்னுயிர் செகுத்தது அன்றே

#1928

இழை பொறை ஆற்றகில்லாது இட்டிடை தளர நின்ற

குழை நிற முகத்தினார் போல் குறித்ததே துணிந்து செய்யார்

முழை உறை சிங்கம் பொங்கி முழங்கி மேல் பாய்ந்து மை தோய்

வழை உறை வனத்து வன்கண் நரி வலைப்பட்டது அன்றே

#1929

ஊழி-வாய் தீயொடு ஒப்பான் பதுமுகன் உரைக்கும் ஒன்னார்

ஆழி-வாய் துஞ்ச மற்று எம் ஆற்றலால் நெருங்கி வென்று

மாழை நீள் நிதியம் துஞ்சும் மா நில கிழமை எய்தும்

பாழியால் பிறரை வேண்டேம் பணிப்பதே பாணி என்றான்

#1930

பொருவரும்-குரைய மைந்தர் பொம்மென உரறி மற்று இ

திரு இருந்து அகன்ற மார்பன் சேவடி சேர்ந்த யாங்கள்

எரி இருந்து அயரும் நீர்மை இரும் கதிர் ஏற்ற தெவ்வர்

வரு பனி இருளும் ஆக மதிக்க எம் அடிகள் என்றார்

#1931

கார் தோன்றவே மலரும் முல்லை கமலம் வெய்யோன்

தேர் தோன்றவே மலரும் செம்மல் நின் மாமன் மற்று உன்

சீர் தோன்றவே மலரும் சென்று அவன் சொல்லினோடே

பார் தோன்ற நின்ற பகையை செறல்-பாலை என்றாள்

#1932

நன்று அ பொருளே வலித்தேன் மற்று அடிகள் நாளை

சென்று அ பதியுள் எமர்க்கே எனது உண்மை காட்டி

அன்றை பகலே அடியேன் வந்து அடைவல் நீமே

வென்றி களிற்றானுழை செல்வது வேண்டும் என்றான்

#1933

வேல் தைவந்து அன்ன நுதி வெம் பரல் கானம் முன்னி

நூற்றைவரோடு நடந்தாள் நுதி வல் வில் மைந்தன்

காற்றில் பரிக்கும் கலிமான் மிசை காவல் ஓம்பி

ஆற்றற்கு அமைந்த படையோடு அதர் முன்னினானே

#1934

மன்றற்கு இடனாம் மணி மால் வரை மார்பன் வான் கண்

நின்று எ திசையும் அருவி புனல் நீத்தம் ஓவா

குன்றும் குளிர் நீர் தடம் சூழ்ந்தன கோல யாறும்

சென்று அ பழனம் படப்பை புனல் நாடு சேர்ந்தான்

#1935

காவின் மேல் கடி மலர் தெகிழ்ந்த நாற்றமும்

வாவியுள் இன மலர் உயிர்த்த வாசமும்

பூ விரி கோதையர் புனைந்த சாந்தமும்

ஏவலாற்கு எதிரெதிர் விருந்து செய்தவே

#1936

கரும்பின் மேல் தொடுத்த தேன் கலி கொள் தாமரை

சுரும்பின் வாய் துளித்தலின் துவைத்த வண்டொடு

திருந்தி யாழ் முரல்வது ஓர் தெய்வ பூம் பொழில்

பொருந்தினான் புனை மணி பொன் செய் பூணினான்

#1937

பொறை விலங்கு உயிர்த்தன பொன் செய் மா மணி

செறி கழல் இளைஞரும் செல்லல் நீங்கினார்

நறை விரி கோதையர் நாமவேலினாற்கு

அறுசுவை நால் வகை அமுதம் ஆக்கினார்

#1938

கட்டியின் அரிசியும் புழுக்கும் காணமும்

புட்டில்-வாய் செறித்தனர் புரவிக்கு அல்லவும்

நெட்டு இரும் கரும்பொடு செந்நெல் மேய்ந்து நீர்

பட்டன வள நிழல் பரிவு தீர்ந்தவே

#1939

குழி மது குவளை அம் கண்ணி வார் குழல்

பிழி மது கோதையர் பேண இன் அமுது

அழி மத களிறு அனான் அயின்ற பின்னரே

கழி மலர் விழித்த கண் கமலம் பட்டவே

#1940

எரி மணி இமைத்தன எழுந்த தீ புகை

புரி நரம்பு இரங்கின புகன்ற தீம் குழல்

திரு மணி முழவமும் செம்பொன் பாண்டிலும்

அரு மணியின் குரல் அரவம் செய்தவே

#1941

தெளித்த இன் முறுவல் அம் பவளம் செற்றவாய்

களி கயல் மழை கணார் காமம் காழ் கொளீஇ

விளித்த இன் அமிர்து உறழ் கீதம் வேனலான்

அளித்த பின் அமளி அம் சேக்கை எய்தினான்

#1942

தீம் கரும்பு அனுக்கிய திருந்து தோள்களும்

வீங்கு எழில் தோள்களும் மிடைந்து வெம் முலை

பூ குளிர் தாரொடு பொருது பொன் உக

ஈங்கனம் கனை இருள் எல்லை நீந்தினான்

#1943

கனை கதிர் கடவுள் கண் விழித்த-காலையே

நனை மலர் தாமரை நக்க வண் கையால்

புனை கதிர் திருமுகம் கழுவி பூ மழை

முனைவனுக்கு இறைஞ்சினான் முருகவேள் அனான்

#1944

நாள்கடன் கழித்த பின் நாமவேலினான்

வாள் கடி எழில் நகர் வண்மை கணிய

தோள் பொலி மணி வளை தொய்யின் மாதரார்

வேட்பது ஓர் வடிவொடு விரைவின் எய்தினான்

#1945

அலத்தக கொழும் களி இழுக்கி அம் சொலார்

புலத்தலின் களைந்த பூண் இடறி பொன் இதழ்

நிலத்து உகும் மாலை கால் தொடர்ந்து நீள் நகர்

செல குறைபடாதது ஓர் செல்வம் மிக்கதே

#1946

கத்திகை கழுநீர் கமழ் கோதையர்

பத்தியிற்படு சாந்து அணி வெம் முலை

சித்தியில் படர் சிந்தையினாரையும்

இ திசை படர்வித்திடு நீரவே

#1947

வஞ்சி வாட்டிய வாள் மின் நுசுப்பினார்

பஞ்சி ஊட்டிய பாடக சீறடி

குஞ்சி சூட்டிய மைந்தர் குழாம் அலால்

இஞ்சி வட்டம் இடம் பிறிது இல்லையே

#1948

மின்னின் நீள் கடம்பின் நெடுவேள்-கொலோ

மன்னும் ஐ கணை வார் சிலை மைந்தனோ

என்னனோ அறியோம் உரையீர் எனா

பொன் அம் கொம்பு அனையார் புலம்பு எய்தினார்

#1949

விண்ணகத்து இளையான் அன்ன மெய்ப்பொறி

அண்ணலை கழி மீன் கவர் புள் என

வண்ண ஆர் குழல் ஏழையர் வாள் நெடும்

கண் எலாம் கவர்ந்து உண்டிடுகின்றவே

#1950

புலா தலை திகழும் வை வேல் பூ கழல் காலினானை

நிலா தலை திகழும் பைம் பூண் நிழல் மணி வடத்தோடு ஏந்தி

குலாய் தலை கிடந்து மின்னும் குவி முலை பாய வெய்தாய்

கலாய் தொலை பருகுவார் போல் கன்னியர் துவன்றினாரே

மேல்

#1951

வேல் நெடும் கண்கள் அம்பா வில் படை சாற்றி எங்கும்

தேன் நெடும் கோதை நல்லார் மைந்தனை தெருவில் எய்ய

மான் நெடு மழை கண் நோக்கி வானவர் மகளும் ஒப்பாள்

பால் நெடும் தீம் சொலாள் ஓர் பாவை பந்து ஆடுகின்றாள்

#1952

குழல் மலிந்த கோதை மாலை பொங்க வெம் கதிர் முலை

நிழல் மலிந்த நேர் வடம் நிழல் பட புடைத்தர

எழில் மணி குழை வில் வீச இன் பொன் ஓலை மின் செய

அழல் மணி கலாபம் அம் சிலம்பொடு ஆர்ப்ப ஆடுமே

#1953

அங்கை அம் தலத்து அகத்த ஐந்து பந்து அமர்ந்தவை

மங்கை ஆட மாலை சூழும் வண்டு போல வந்து உடன்

பொங்கி மீது எழுந்து போய் பிறழ்ந்து பாய்தல் இன்றியே

செம் கயல் கண் புருவம் தம்முள் உருவம் செய்ய திரியுமே

#1954

மாலையுள் கரந்த பந்து வந்து கை தலத்தவாம்

ஏலம் நாறு இரும் குழல் புறத்த வாள் முகத்தவாம்

நூலின் நேர் நுசுப்பு நோவ உச்சி மாலை உள்ளவாம்

மேல் எழுந்த மீ நிலத்த விரல கைய ஆகுமே

#1955

கொண்டு நீங்கல் கோதை வேய்தல் குங்குமம் அணிந்து உராய்

எண் திசையும் ஏணி ஏற்று இலங்க நிற்றல் பத்தியின்

மண்டிலம் வர புடைத்தல் மயிலின் பொங்கி இன்னணம்

வண்டும் தேனும் பாட மாதர் பந்து மைந்துற்று ஆடுமே

#1956

பந்து மைந்துற்று ஆடுவாள் பணை முலையின் குங்குமம்

சுந்தர பொடி தெளித்த செம்பொன் சுண்ணம் வாள் நுதல்

தந்து சுட்டி இட்ட சாந்தம் வேரின் வார்ந்து இடை முலை

இந்திர திருவில் நெக்கு உருகி என்ன வீழ்ந்தவே

#1957

நல் மணி சிலம்பினோடு கிண்கிணி நக நகும்

மின் மலர்ந்த முல்லை மாலை நக்கி மிக்கு இறந்து எழுந்து

பொன் மலர்ந்த கோதை பந்து பொங்கி ஒன்று போந்து பாய்ந்து

மின் மலர்ந்த வேலினான் முன் வீதி புக்கு வீழ்ந்ததே

#1958

வீழ்ந்த பந்தின் மேல் விரைந்து மின்னின் நுண் நுசுப்பினாள்

சூழ்ந்த காசு தோன்ற அம் துகில் நெகிழ்ந்து பூம் குழல்

தாழ்ந்து கோதை பொங்கி வீழ்ந்து வெம் முலைகள் தைவர

போழ்ந்து அகன்ற கண்ணி வந்து பூம் கொடியின் நோக்கினாள்

#1959

மந்தார மலை மலர் வேய்ந்து மகிழ்ந்து தீம் தேன்

கந்தாரம் செய்து களி வண்டு முரன்று பாட

பந்து ஆர்வம் செய்து குவளை கண் பரப்பி நின்றாள்

செந்தாமரை மேல் திருவின் உரு எய்தி நின்றாள்

#1960

நீர் தங்கு திங்கள் மணி நீள் நிலம் தன்னுள் ஓங்கி

சீர் தங்கு கங்கை திரு நீர் தண் துவலை மாந்தி

கார் தங்கி நின்ற கொடி காளையை காண்டலோடு

பீர் தங்கி பெய்யா மலரின் பிறிது ஆயினாளே

#1961

பெண்பாலவர்கட்கு அணியாய் பிரியாத நாணும்

திண்-பால் நிறையும் திரு மாமையும் சேர்ந்த சாயல்

கண்-பால் கவினும் வளையும் கவர்ந்திட்ட கள்வன்

மண்-பால் இழிந்த மலர் ஐ கணை மைந்தன் என்றாள்

#1962

என்றாள் நினைந்தாள் இது போலும் இ வேட்கை வண்ணம்

சென்றே படினும் சிறந்தார்க்கும் உரைக்கலாவது

அன்றாய் அரிதாய் அகத்தே சுட்டு உருக்கும் வெம் தீ

ஒன்றே உலகத்து உறு நோய் மருந்து இல்லது என்றாள்

#1963

நிறை யாதும் இல்லை நெருப்பின் சுடும் காமம் உண்டேல்

குறையா நிறையின் ஒரு குன்றியும் காமம் இல்லை

பறையாய் அறையும் பசப்பு என்று பகர்ந்து வாடி

அறைவாய் கடல் போல் அகன் காமம் அலைப்ப நின்றாள்

#1964

நெஞ்சம் கலங்கி நிறை ஆற்றுப்படுத்து நின்றாள்

அம் செம் கழுநீர் அலர்ந்த மதி வாள் முகத்தே

வஞ்சம் வழங்காதவன் கண்களின் நோக்க-மாதோ

தஞ்சம் வழங்கி தலைக்கொண்டது காம வெம் தீ

#1965

பூ உண்ட கண்ணாள் புருவ சிலை கோலி எய்ய

ஏ உண்ட நெஞ்சிற்கு இடு புண் மருந்து என்-கொல் என்னா

மா உண்ட நோக்கின் மடவாளை மறித்து நோக்கி

கோ உண்ட வேலான் குழைந்து ஆற்றலன் ஆயினானே

#1966

காம கடு நோய் கனல் சூழ்ந்து உடம்பு என்னும் மற்று இ

ஈமத்தினோடும் உடனே சுட ஏகல் ஆற்றான்

தூமத்தின் ஆர்ந்த துகில் ஏந்திய அல்குல் தாதை

பூ மொய்த்திருந்த கடை மேல் புலம்புற்று இருந்தான்

#1967

நாவி நோய் செய்த நறும் குழலாள் நாண் நீல

காவி நோய் செய்த கரும் கயல் கண் பூம் கொடி என்

ஆவி நோய் செய்த அணங்கு என்று அறியாதேன்

மேவி நோய் தீர வினா தருவார் இல்லையே

#1968

தெள் நீர் பனி கயத்து மட்டு அவிழ்ந்த தேன் குவளை

கண் நீர்மை காட்டி கடல் போல் அகன்ற என்

உள் நீர்மை எல்லாம் ஒரு நோக்கினின் கவர்ந்த

பெண் நீர்மை மேல் நாள் பிறந்தும் அறியுமோ

#1969

கரும் குழலும் செ வாயும் கண் மலரும் காதும்

அரும்பு ஒழுகு பூண் முலையும் ஆருயிர்க்கே கூற்றம்

விருந்தினராய் வந்தாரை வெற்று உடலாம் நோக்கும்

பெரும் திருவி யார் மகள்-கொல் பேர் யாதாம்-கொல்லோ

#1970

வார் உடுத்த வெம் முலைய வண்டு ஆர் பூ கோதையை

பேர் கொடுத்தார் பெண் என்றார் கூற்றமே என்றிட்டால்

தார் உடுத்த நீள் மார்பர் தம் உயிர்-தாம் வேண்டுபவேல்

நீர் உடுத்த இ நகரை நீத்திட்டு ஒழியாரோ

#1971

பைம் கண் மணி மகர குண்டலமும் பைம் தோடும்

திங்கள் முகத்து இலங்க செ வாய் எயிறு இலங்க

கொங்கு உண் குழல் தாழ கோட்டு எருத்தம் செய்த நோக்கு

எங்கெங்கே நோக்கினும் அங்கங்கே தோன்றுமே

#1972

வாள் ஆர் மதி முகத்த வாளோ வடு பிளவோ

தாள் ஆர் கழுநீரோ நீலமோ தாமரையோ

நீள் வேலோ அம்போ கயலோ நெடும் கண்ணோ

கோள் ஆர்ந்த கூற்றமோ கொல்வான் தொடங்கினவே

#1973

என்றாம்-கொல் மாதர் நலம் எய்துவது என்று சிந்தித்து

ஒன்றார் கடந்தான் புலம்பு உட்கொண்டு இருத்தலோடும்

அன்றே அமைந்த பசும்பொன் அடர் ஆறு கோடி

குன்றாமல் விற்றான் குளிர் சாகரதத்தன் என்பான்

#1974

திரு மல்க வந்த திருவே என சேர்ந்து நாய்கன்

செரு மல்கு வேலாய்க்கு இடமால் இது என்று செப்ப

வரி மல்கி வண்டு உண்டு அறை மா மலர் கண்ணி மைந்தன்

எரி மல்கு செம்பொன் இலம் மாமனொடு ஏறினானே

#1975

நம்பன் சிறிதே இடைதந்து இது கேட்க நாளும்

அம் பொன் நகருள் அமைந்தேன் மற்று எனக்கு அமைந்தாள்

கம்பம் இலாதாள் கமலைக்கு விமலை என்பாள்

செம்பொன் வியக்கும் நிறத்தாள் திரு அன்ன நீராள்

#1976

பூம் பாவை வந்து பிறந்தாள் அ பிறந்த-போழ்தே

ஆம் பால எல்லாம் அறிவார் அன்று எழுதியிட்டார்

தூம்பு யாதும் இல்லா குளம் போன்றது என் தோம் இல் பண்டம்

கூம்பாத செல்வ கொடியே இது கேண்மோ என்றான்

#1977

மங்கைக்கு உரியான் கடை ஏறும் வந்து ஏறலோடும்

வங்கம் நிதியம் உடன் வீழும் மற்று அன்றி வீழா

எங்கும் தனக்கு நிகர் இல்லவன் ஏற்ற மார்பம்

நங்கைக்கு இயன்ற நறும் பூ அணை பள்ளி என்றான்

#1978

ஏழு ஆண்டின் மேலும் இரண்டு ஆண்டு இரண்டு எய்தி நின்றாள்

வீழா நிதியும் உடன் வீழ்ந்தது வில் வலாய்க்கே

ஊழாயிற்று ஒல்கும் நுசுப்பு அஃக உருத்து வீங்கி

சூழ் ஆரம் வைத்த முலையாள் நலம் சூழ்க என்றான்

#1979

ஏற்ற கை தொடி வீழ்ந்து என ஏந்தலை

தேற்றினான் திரு மா நலம் செவ்வனே

தோற்ற மாதரும் தோன்றலை காண்டலும்

ஆற்றினாள் தனது ஆவியும் தாங்கினாள்

#1980

அம் பொன் கொம்பு அனையாளையும் வார் கழல்

செம்பொன் குன்று அனையானையும் சீர் பெற

பைம்பொன் நீள் நகர் பல்லியம் ஆர்த்து எழ

இம்பர் இல்லது ஓர் இன்பம் இயற்றினார்

#1981

கட்டில் ஏறிய காமரு காளையும்

மட்டு வாய் அவிழ் மா மலர் கோதையும்

விட்டு நீங்குதல் இன்மையின் வீவு இலார்

ஒட்டி ஈர் உடம்பு ஓர் உயிர் ஆயினார்

#1982

நிலவு வெண் கதிர் நீர்மைய பூம் துகில்

கலவம் கண் புதையாது கனற்றலின்

உலகம் மூன்றும் உறு விலைத்து என்பவே

புலவு வேல் கண்ணினாள் முலை போகமே

#1983

தேன் அவாம் கமழ் கண்ணியும் தெவ்வர்-தம்

ஊன் அவாம் கதிர் வேலுறு காளையும்

கான் அவாம் கடி நாறும் மென் பள்ளி மேல்

வான் அவாம் வகையால் வைகினார்களே

#1984

வெண் மதி நெற்றி தேய்த்து விழு தழும்பு இருப்ப நீண்ட

அண்ணல் நன் மாடத்து அங்கண் அகில் புகை அமளி ஏறி

பண் அமை மகர வீணை நரம்பு உரீஇ பாவை பாட

மண் அமை முழவு தோளான் மகிழ்ச்சியுள் மயங்கினானே

#1985

இன் அரி சிலம்பொடு ஏங்கி கிண்கிணி இகலி ஆர்ப்ப

பொன் அரி மாலை தாழ பூ சிகை அவிழ்ந்து சோர

மின் இரும் கலாபம் வீங்கி மிளிர்ந்து கண் இரங்க வெம்பி

துன்னரும் களி கொள் காம கொழும் கனி சுவைத்து விள்ளான்

#1986

தொழித்து வண்டு இமிரும் கோதை துணை முலை மூள்க பூம் பட்டு

அழித்து மட்டு ஒழுகும் தாரான் மணி வள்ளத்து ஆய்ந்த தேறல்

எழில் பொலி மாதர்க்கு ஏந்த இனிதினின் நுகர்ந்து காம

கொழித்து இரை கடலுள் மூழ்கி கோதை கண் துயின்ற அன்றே

#1987

பாசிலை சுருட்டி மைந்தன் கொடுக்கிய பரந்து மின்னும்

தூசு உலாம் அல்குல் தீண்ட துயில் கண்கள் விழித்த தோற்றம்

வாச வான் குவளை மெல்ல வாய்விடா நின்றது ஒக்கும்

ஏசுவது ஒன்றும் இல்லா இணை வட முலையினாட்கே

#1988

கங்குல்-பால் புகுந்த கள்வன் இவன் என கதுப்பில் தாழ்ந்த

தொங்கலான் முன்கை யாத்து சொல்லு நீ வந்தது என்ன

நங்கை யான் பசித்து வந்தேன் எ பொருள் நயப்பது என்றாட்கு

அம் கலுழ் மேனியாய் நின் அணி நல அமிழ்தம் என்றான்

#1989

செயிர்த்தவள் சிவந்து நோக்கி சீறடி சென்னி சேர்த்தி

அயிர்ப்பது என் பணி செய்வேனுக்கு அருளிற்று பொருள் அது என்ன

உயிர்ப்பதும் ஓம்பி ஒன்றும் உரையலை ஆகி மற்று இ

பயிர்ப்பு இல் பூம் பள்ளி வைகு பகட்டு எழில் மார்ப என்றாள்

#1990

உள் இழுது உடைய வெம்பி உற்பல உருவு கொண்ட

வெள்ளியின் புனைந்த கோல விளக்கு ஒளி வெறுவிது ஆக

வள் இதழ் கோதை வல்லான் வட்டிகை நுதியின் வாங்கி

பள்ளி மேல் எழுதப்பட்ட பாவை போல் ஆயினாளே

#1991

மங்கையர் பண்ணிய மருத யாழ் குழல்

நங்கையை பிரியும் இ நம்பி இன்று என

அங்கு அதற்கு இரங்கின ஆரும் பேதுற

கங்குல் போய் நாள்கடன் கழிந்தது என்பவே

#1992

ஏந்து பூ கோதைகள் திருத்தி ஏர்பட

சாந்து கொண்டு இள முலை எழுதி தையல் தன்

காந்தள் அம் முகிழ் விரல் கையினால் பிடித்து

ஆய்ந்து அவட்கு இது சொலும் அலங்கல் வேலினான்

#1993

பூவினுள் தாழ் குழல் பொன் செய் ஏந்து அல்குல்

மாவினுள் தாழ் தளிர் மருட்டும் மேனியாய்

காவினுள் தோழரை கண்டு போதர்வேன்

ஏவினுள் தாழ் சிலை எறிந்த கோலினே

#1994

என்று அவன் உரைத்தலும் எழுது கண் மலர்

நின்ற நீர்-இடை மணிப்பாவை நீந்தலின்

மன்றல் நாறு அரிவையை தெருட்டி மா மணி

குன்று அனான் கொடியவள் குழைய ஏகினான்