seevagachinthamani - 14

13 முத்தி இலம்பகம்

#2599

நீர் ஏந்தி நெய்ம் மிதந்து நிணம் வாய் பில்கி அழல் விம்மி

போர் ஏந்தி பூ அணிந்து புலவு நாறும் புகழ் வேலோன்

கார் ஏந்து இடி முரசம் ஆர்ப்ப காய் பொன் கலன் சிந்தி

பார் ஏந்தி செல்லும் நாள் பட்டதாம் நாம் பகர்வதே

#2600

விண்-பால் சுடர் விலக்கி மேகம் போழ்ந்து விசும்பு ஏந்தி

மண்-பால் திலகம் ஆய் வான் பூத்து ஆங்கு மணி மல்கி

பண்-பால் வரி வண்டும் தேனும் பாடும் பொழில் பிண்டி

எண் பால் இகந்து உயர்ந்தாற்கு இசைந்த கோயில் இயன்றதே

#2601

அடிசில் கலம் கழீஇ கருனை ஆர்ந்த இள வாளை

மடுவில் மதர்த்து உணரா வாழை தண்டில் பல துஞ்சும்

நெடு நீர் கழனி சூழ் நியமம் சேர்த்தி விழவு அயர்ந்து

வடி நீர் நெடும் கண்ணார் கூத்தும் பாட்டும் வகுத்தாரே

#2602

அல்லி அரும் பதமும் அடகும் காயும் குள நெல்லும்

நல்ல கொழும் பழனும் கிழங்கும் தந்து நவை தீர்த்தார்க்கு

இல்லையே கைம்மாறு என்று இன்பம் எல்லாம் அவர்க்கு ஈந்தாள்

வில்லோன் பெருமாட்டி விளங்கு வேல் கண் விசயையே

#2603

தனியே துயர் உழந்து தாழ்ந்து வீழ்ந்த சுடுகாட்டுள்

இனியாள் இடர் நீக்கி ஏமம் சேர்த்தி உயக்கொண்ட

கனியார் மொழியாட்கும் மயிற்கும் காமர் பதி நல்கி

முனியாது தான் காண மொய் கொள் மாடத்து எழுதுவித்தாள்

#2604

அண்ணல் பிறந்த ஆங்கு ஐந்நூற்று ஐவர்க்கு அளந்து ஆன் பால்

வண்ண சுவை அமுதம் வைக நாளும் கோவிந்தன்

வெண்ணெய் உருக்கி நெய் வெள்ளம் ஆக சொரிந்து ஊட்ட

பண்ணி பரிவு அகன்றாள் பைம் தார் வேந்தன் பயந்தாளே

#2605

தோடு ஆர் புனை கோதை சுநந்தை சேர்ந்து தொழுதாளை

பீடு ஆர் பெரும் சிறுவர் பயந்தீர் வம்-மின் என புல்லி

நாடு ஆர் புகழாளை நாண மொழிகள் பல கூறி

கோடா குருகுலத்தை விளக்கிட்டாளை விளக்கினாள்

#2606

மறை ஒன்று உரைப்பன போல் மலர்ந்து நீண்டு செவி வாய் வைத்து

உறைகின்ற ஓடு அரி கண் உருவ கொம்பின் எண்மரும்

இறைவி அடி பணிய எடுத்து புல்லி உலகு ஆளும்

சிறுவர் பயந்து இறைவன் தெளிவீர் என்றாள் திரு அன்னாள்

#2607

பொங்கும் மணி முடி மேல் பொலிந்து எண் கோதை தொகை ஆகி

கங்குல் கனவு அகத்தே கண்ணுள் தோன்றி வந்தீர் நீர்

எங்கும் பிரியற்பீர் என்று கண்கள் மலர்ந்து இருந்து

கொங்கு உண் நறும் பைம் தார் கோமான் இங்கே வருக என்றாள்

#2608

சிங்கம் நடப்பது போல் சேர்ந்து பூ தூய் பலர் வாழ்த்த

தங்கா விருப்பின் தம் பெருமான் பாதம் முடி தீட்டி

எங்கோ பணி என்னா அஞ்சா நடுங்கா இரு வில் கண்

பொங்க இடு தவிசில் இருந்தான் போர் ஏறு அனையானே

#2609

கொற்றவி மகனை நோக்கி கூறினள் என்ப நும் கோக்கு

உற்றதை பிறர்கள் கூற உணர்ந்தனை-ஆயின் நானும்

இற்று என உரைப்ப கேண்மோ இலங்கு பூண் அலங்கல் மார்பின்

செற்றவர் செகுத்த வை வேல் சீவகசாமி என்றாள்

#2610

நாகத்தால் விழுங்கப்பட்ட நகை மதி கடவுள் போல

போகத்தால் விழுங்கப்பட்டு புறப்படான் புன்சொல் நாணான்

ஆகத்தான் அமைச்சர் நுண் நூல் தோட்டியால் அழுத்தி வெல்லும்

பாகர்க்கும் தொடக்க நில்லா பகடு போல் பொங்கியிட்டான்

#2611

நுண் மதி போன்று தோன்றா நுணுகிய நுசுப்பினார்-தம்

கண் வலை பட்ட-போழ்தே கடு நவை அரவோடு ஒக்கும்

பெண்மையை பெண்மை என்னார் பேர் உணர்வு உடைய நீரார்

அண்ணலை தெருட்டல் தேற்றாது அமைச்சரும் அகன்றுவிட்டார்

#2612

கல் சிறை அழித்து வெள்ளம் கடற்கு அவாய் ஆங்கு கற்றோர்

சொல் சிறை அழித்து வேந்தன் துணை முலை துறத்தல் செல்லான்

வில் சிறை கொண்ட போலும் புருவத்து விளங்கு வேல் கண்

நல் சிறை பட்டு நாடும் நகரமும் காவல் விட்டான்

#2613

பிளிறுவார் முரசத்தானை பெருமகன் பிழைப்பு நாடி

களிறு மென்று உமிழப்பட்ட கவழம் போல் தகர்ந்து நில்லாது

ஒளிறு வேல் சுற்றம் எல்லாம் உடைந்த பின் ஒருவன் ஆனான்

வெளிறு முன் வித்தி பின்னை வச்சிரம் விளைத்தலாமோ

#2614

வனை கல குயவன் நாணின் மன்னரை அறுத்து முற்றி

கனை குரல் உருமின் ஆர்ப்ப காவலன் நின்னை வேண்டி

வினை மயில் பொறியில் என்னை போக்கி விண் விரும்ப புக்கான்

புனை முடி வேந்த போவல் போற்று என மயங்கி வீழ்ந்தான்

#2615

சீத நீர் தெளித்து செம்பொன் திருந்து சாந்து ஆற்றி தம்மால்

மாதரார் பலரும் வீச வளர்ந்து எழு சிங்கம் போல

போதொடு கலங்கள் சோர எழுந்து பொன் ஆர மார்பன்

யாது எனக்கு அடிகள் முன்னே அருளியது என்ன சொன்னாள்

#2616

பிறந்து நாம் பெற்ற வாழ்நாள் இத்துணை என்பது ஒன்றும்

அறிந்திலம் வாழ்தும் என்னும் அவாவினுள் அழுந்துகின்றாம்

கறந்து கூற்று உண்ணும் ஞான்று கண் புதைத்து இரங்கின் அல்லால்

இறந்த நாள் யாவர் மீட்பார் இற்று என பெயர்க்கலாமோ

#2617

சுமை தயிர் வேய்ந்த சோற்றின் துய்த்து இனிது ஆக நம்மை

அமைத்த நாள் என்னும் நாகம் விழுங்கப்பட்டு அன்னது அங்கண்

இமைத்த கண் விழித்தல் அன்றி இறந்து பாடு எய்துகின்றாம்

உமைத்துழி சொறியப்பெற்றாம் ஊதியம் பெரிதும் பெற்றாம்

#2618

கடு வளி புடைக்கப்பட்ட கண மழை குழாத்தின் நாமும்

விடு வினை புடைக்க பாறி வீற்றுவீற்று-ஆயின் அல்லால்

உடன் உறை பழக்கம் இல்லை ஒழி மதியத்தை காதல்

வடு உடைத்து என்று பின்னும் மாபெரும்தேவி சொன்னாள்

#2619

இருந்து இளமை கள் உண்டு இடை தெரிதல் இன்றி

கரும் தலைகள் வெண் தலைகள் ஆய் கழியும் முன்னே

அரும் தவமும் தானமும் ஆற்று-மினே கண்டீர்

முருந்து அனைய தூ முறுவல் முற்று_இழையார் சேரி

#2620

உடற்றும் பிணி தீ உடம்பின் உயிர் பெய்திட்டு

அடுத்து உணர்வு நெய் ஆக ஆற்றல் துவை ஆக

குடித்து உண்ணும் கூற்றம் குடில் பிரியா முன்னே

கொடுத்து உண்-மின் கண்டீர் குணம் புரி-மின் கண்டீர்

#2621

உழந்தாலும் புத்து அச்சு ஒன்று இட்டு ஊர்தல் தேற்றாது

இழந்தார் பலரால் இடும்பை நீர் யாற்றுள்

அழுந்துமால் அ பண்டி அச்சு இறா முன்னே

கொழும் சீலம் கூலியா கொண்டு ஊர்-மின் பாகீர்

#2622

பிறந்தவர்கள் எல்லாம் அவா பெரியர் ஆகி

துறந்து புகழ் வேண்டார் ஓர் துற்று அவிழும் ஈயார்

அறம் கரிது சேய்த்து என்பது யாதும் அறியாரேல்

வெறும் பொருள் அது அம்மா விடுத்திடு-மின் என்றாள்

#2623

முல்லை முகை சொரிந்தால் போன்று இனிய பால் அடிசில் மகளிர் ஏந்த

நல்ல கருனையால் நாள்வாயும் பொன் கலத்து நயந்து உண்டார்கள்

அல்லல் அடைய அடகு இடு-மின் ஓட்டு அகத்து என்று அயில்வார் கண்டும்

செல்வம் நமரங்காள் நினையன்-மின் செய் தவமே நினை-மின் கண்டீர்

#2624

அம் பொன் கலத்து அடு பால் அமர்ந்து உண்ணா அரிவை அந்தோ

வெம்பி பசி நலிய வெம் வினையின் வேறாய் ஓர் அகல் கை ஏந்தி

கொம்பின் கொள ஒசிந்து பிச்சை என கூறி நிற்பாள் கண்டு

நம்பன்-மின் செல்வ நமரங்காள் நல் அறமே நினை-மின் கண்டீர்

#2625

வண்ண துகில் உடுப்பின் வாய்விட்டு அழுவது போல் வருந்தும் அல்குல்

நண்ணா சிறு கூறை பாகம் ஓர் கை பாகம் உடுத்து நாளும்

அண்ணாந்து அடகு உரீஇ அந்தோ வினையே என்று அழுவாள் கண்டும்

நண்ணன்-மின் செல்வ நமரங்காள் நல் அறமே நினை-மின் கண்டீர்

#2626

மை திரண்ட வார் குழல் மேல் வண்டு ஆர்ப்ப மல்லிகை மெல் மாலை சூடி

கை திரண்ட வேல் ஏந்தி காமன் போல் காரிகையார் மருள சென்றார்

ஐ திரண்டு கண்டம் குரைப்ப ஓர் தண்டு ஊன்றி அறிவின் தள்ளி

நெய் திரண்டால் போல் உமிழ்ந்து நிற்கும் இளமையோ நிலையாதே காண்

#2627

என்றலும் சுநந்தை சொல்லும் இறைவி-தான் கண்டது ஐயா

நன்றும் அஃது ஆக அன்றே-ஆயினும் ஆக யானும்

ஒன்றினன் துறப்பல் என்ன ஓள் எரி தவழ்ந்த வெண்ணெய்

குன்று போல் யாதும் இன்றி குழைந்து மெய்ம்மறந்து நின்றான்

#2628

ஓர் உயிர் ஒழித்து இரண்டு உடம்பு போவ போல்

ஆரியன் ஒழிய அங்கு ஒளவைமார்கள் தாம்

சீரிய துறவொடு சிவிகை ஏறினார்

மாரியின் மடந்தைமார் கண்கள் வார்ந்தவே

#2629

நல் மயில் பொறின் மேல் போய நாளினும்

புன்மை உற்று அழுகுரல் மயங்கி பூ பரிந்து

இ நகர் கால் பொரு கடலின் எங்கணும்

மன்னனில் ஆகுலம் மயங்கிற்று என்பவே

#2630

அழுது பின் அணி நகர் செல்ல ஆயிரம்

தொழு தகு சிவிகைகள் சூழ போய பின்

இழுது அமை எரி சுடர் விளக்கு இட்ட அன்னவள்

பழுது இல் சீர் பம்மை தன் பள்ளி நண்ணினாள்

#2631

அரும் தவ கொடி குழாம் சூழ அல்லி போல்

இருந்து அறம் பகர்வுழி இழிந்து கைதொழுது

ஒருங்கு எமை உய கொண்-மின் அடிகள் என்றாள்

கரும் கயல் நெடும் தடம் கண்ணி என்பவே

#2632

ஆர் அழல் முளரி அன்ன அரும் தவம் அரிது தானம்

சீர் கெழு நிலத்து வித்தி சீல நீர் கொடுப்பின் தீம் தேன்

பார் கெழு நிலத்துள் நாறி பல் புகழ் ஈன்று பின்னால்

தார் கெழு தேவர் இன்பம் தையலாய் விளைக்கும் என்றாள்

#2633

அறவுரை பின்னை கேட்டும் அடிகள் மற்று எமக்கு வல்லே

துறவு தந்து அருளுக என்ன தூ நகர் இழைத்து மேலால்

நற விரி தாமம் நாற்றி வானகம் விதானித்து ஆய்ந்து

திறவிதின் தவிசு தூபம் திரு சுடர் விளக்கு இட்டாரே

#2634

பாலினால் சீறடி கழுவி பைம் துகில்

நூலினால் இயன்றன நுனித்த வெண்மைய

காலனை கண்புதைத்து ஆங்கு வெம் முலை

மேல் வளாய் வீக்கினார் விதியின் என்பவே

#2635

தேன் உலாம் மாலையும் கலனும் சிந்துபு

பால் நிலா கதிர் அன அம் மென் பைம் துகில்

தான் உலாய் தட முலை முற்றம் சூழ்ந்து-அரோ

வேனிலான் வரு நெறி வெண் முள் வித்தினார்

#2636

முன்னுபு கீழ் திசை நோக்கி மொய் மலர்

நல் நிற தவிசின் மேல் இருந்த நங்கைமார்

இன் மயிர் உகுக்கிய இருந்த தோகைய

பன் மயில் குழாம் ஒத்தார் பாவைமார்களே

#2637

மணி இயல் சீப்பு இட சிவக்கும் வாள் நுதல்

அணி இரும் கூந்தலை ஒளவைமார்கள் தாம்

பணிவு இலர் பறித்தனர் பரமன் சொன்ன நூல்

துணிபொருள் சிந்தியா துறத்தல் மேயினார்

#2638

கன்னியர் ஆயிரர் காய் பொன் கொம்பு அனார்

பொன் இயல் படலிகை ஏந்தி பொன் மயிர்

நல் நிலம் படாமையே அடக்கி நங்கைமார்

தொல் மயிர் உகுத்த நல் மயிலின் தோன்றினார்

#2639

பொன் குடம் திரு மணி பொழிய பெய்த போல்

எற்பு உடம்பு எண் இலா குணங்களான் நிறைத்து

உற்று உடன் உயிர்க்கு அருள் பரப்பி ஓம்பினார்

முற்று உடன் உணர்ந்தவன் அமுதம் முன்னினார்

#2640

புகழ்ந்து உரை மகிழ்ச்சியும் பொற்பு இல் பல் சனம்

இகழ்ந்து உரைக்கு இரக்கமும் இன்றி அங்க நூல்

அகழ்ந்து கொண்டு அரும் பொருள் பொதிந்த நெஞ்சினார்

திகழ்ந்து எரி விளக்கு என திலகம் ஆயினார்

#2641

அலை மணி கவரி மான் தேர் அடு களி யானை பாய்மா

நிலம் நெளி கடல் அம் தானை நிரந்து பூ சுமப்ப மன்னன்

சில மலர் தானும் ஏந்தி சென்று சீர் பெருக வாழ்த்தி

இல மலர் பஞ்சி பாதத்து எழில் முடி தீட்டினானே

#2642

கடியவை முன்பு செய்தேன் கண்ணினால் காண சில் நாள்

அடிகள் இ நகரின் உள்ளே உறைக என அண்ணல் கூற

முடி கெழு மன்னற்கு ஒன்று மறுமொழி கொடாது தேவி

படிமம் போன்று இருப்ப நோக்கி பம்மை தான் சொல்லினாளே

#2643

காதலன் அல்லை நீயும் காவல நினக்கு யாமும்

ஏதிலம் என்று கண்டாய் இருந்தது நங்கை என்ன

தாது அலர் தாம மார்பன் உரிமையும் தானும் மாதோ

போது அவிழ் கண்ணி ஈர்த்து புனல் வர புலம்பினானே

#2644

ஏதிலன் ஆயினாலும் இறைவர் தம் அறத்தை நோக்க

காதலன் அடிகள் என்ன கண் கனிந்து உருகி காசு இல்

மா தவ மகளிர் எல்லாம் மா பெரும் தேவியாரை

ஏதம் ஒன்று இல்லை நம்பிக்கு இன் உரை கொடு-மின் என்றார்

#2645

திரை வளர் இப்பி ஈன்ற திரு மணி ஆர மார்பின்

வரை வளர் சாந்தம் ஆர்ந்த வைர குன்று அனைய திண் தோள்

விரை வளர் கோதை வேலோய் வேண்டிய வேண்டினேம் என்று

உரை விளைத்து உரைப்ப காளை உள்ளகம் குளிர்ந்து சொன்னான்

#2646

அடிகளோ துறக்க ஒன்றும் உற்றவர் யாதும் அல்லர்

சுடு துயர் என்-கண் செய்தாய் சுநந்தை நீ ஒளவை அல்லை

கொடியை நீ கொடிய செய்தாய் கொடியையோ கொடியை என்னா

இடர் உற்று ஓர் சிங்கம் தாய் முன் இருந்து அழுகின்றது ஒத்தான்

#2647

சென்றதோ செல்க இப்பால் திருமகள் அனைய நங்கை

இன்று இவள் துறப்ப யான் நின் அரசு உவந்து இருப்பேன்-ஆயின்

என்று எனக்கு ஒழியும் அம்மா பழி என இலங்கு செம்பொன்

குன்று அனான் குளிர்ப்ப கூறி கோயில் புக்கு அருளுக என்றான்

#2648

பந்து அட்ட விரலினார் தம் படா முலை கிழித்த பைம் தார்

நந்தட்டன் தன்னை நோக்கி நங்கையார் அடிகள் சொன்னார்

நொந்திட்டு முனிய வேண்டா துறந்திலம் நும்மை என்ன

கந்து அட்ட திணி திண் தோளான் கற்பகம் மலர்ந்தது ஒத்தான்

#2649

துறந்த இ நங்கைமார் தம் தூ மலர் அனைய பாதம்

உறைந்த என் சென்னி போதின் மிசைய என்று ஒப்ப ஏத்தி

கறந்த பால் அனைய கந்தி கொம்பு அடுத்து உருவ பைம் பூண்

பிறங்கு தார் மார்பன் போந்து பெரு மண கோயில் புக்கான்

#2650

வடி நிரை நெடிய கண்ணார் மாமிமார் விடுப்ப ஏகி

கடி நிரை சிவிகை ஏறி கதிர் மணி குடை பின் செல்ல

உடை திரை பரவை அன்ன ஒளிறு வேல் மறவர் காப்ப

கொடி நிரை கோயில் புக்கார் குங்கும கொடி அனாரே

மேல்

#2651

முழுது உலகு எழில் ஏத்தும் மூரி வேல் தானை மன்னன்

தொழுதகு பெருமாட்டி தூ மணி பாவை அன்னாள்

பொழிதரு மழை மொக்குள் போகம் விட்டு ஆசை நீக்கி

வழி வரு தவம் எய்தி வைகினள் தெய்வம் அன்னாள்

#2652

உடை திரை முத்தம் சிந்த ஓசனிக்கின்ற அன்னம்

படர் கதிர் திங்கள் ஆக பரந்து வான் பூத்தது என்னா

அடர் பிணி அவிழும் ஆம்பல் அலை கடல் கானல் சேர்ப்பன்

குடை கெழு வேந்தற்கு இப்பால் உற்றது கூறல் உற்றேன்

#2653

துறவின் பால் படர்தல் அஞ்சி தொத்து ஒளி முத்து தாமம்

உறைகின்ற உருவ கோல சிகழிகை மகளிர் இன்பத்து

இறைவனை மகிழ்ச்சி செய்து மயக்குவான் அமைச்சர் எண்ணி

நிறைய நீர் வாவி சாந்தம் கலந்து உடன் பூரித்தாரே

#2654

நீர் அணி மாட வாவி நேர்ம் புணை நிறைத்து நீள் நீர்

போர் அணி மாலை சாந்தம் புனை மணி சிவிறி சுண்ணம்

வார் அணி முலையினார்க்கும் மன்னர்க்கும் வகுத்து வாவி

ஏர் அணி கொண்ட இ நீர் இறைவ கண்டு அருளுக என்றார்

#2655

கண மலை அரசன் மங்கை கட்டியங்காரன் ஆக

பணை முலை மகளிர் எல்லாம் பவித்திரன் படையது ஆக

இணை மலர் மாலை சுண்ணம் எரி மணி சிவிறி ஏந்தி

புணை புறம் தழுவி தூ நீர் போர் தொழில் தொடங்கினாரே

#2656

தூ மலர் மாலை வாளா சுரும்பு எழ புடைத்தும் தேன் சோர்

தாமரை சதங்கை மாலை சக்கரம் என்ன வீழ்த்தும்

காமரு கணையம் ஆக கண்ணிகள் ஒழுகவிட்டும்

தோமரம் ஆக தொங்கல் சிதறுபு மயங்கினாரே

#2657

அரக்கு நீர் சிவிறி ஏந்தி ஆயிரம் தாரை செல்ல

பரப்பினாள் பாவை தத்தை பைம் தொடி மகளிர் எல்லாம்

தரிக்கிலர் ஆகி தாழ்ந்து தட முகில் குளிக்கும் மின் போல்

செருக்கிய நெடும் கண் சேப்ப சீத நீர் மூழ்கினாரே

#2658

தானக மாடம் ஏறி தையலார் ததும்ப பாய்வார்

வானகத்து இழியும் தோகை மட மயில் குழாங்கள் ஒத்தார்

தேன் இனம் இரிய தெண் நீர் குளித்து எழும் திருவின் அன்னார்

பால் மிசை சொரியும் திங்கள் பனி கடல் முளைத்தது ஒத்தார்

#2659

கண்ணி கொண்டு எறிய அஞ்சி கால் தளர்ந்து அசைந்து சோர்வார்

சுண்ணமும் சாந்தும் வீழ தொழுதனர் இரந்து நிற்பார்

ஒண் மலர் மாலை ஓச்ச ஒசிந்து கண் பிறழ ஒல்கி

வெண்ணெயின் குழைந்து நிற்பார் வேல் கணார் ஆயினாரே

#2660

கூந்தலை ஒரு கை ஏந்தி குங்கும தாரை பாய

பூம் துகில் ஒரு கை ஏந்தி புகும் இடம் காண்டல் செல்லார்

வேந்தனை சரண் என்று எய்த விம்முறு துயரம் நோக்கி

காய்ந்து பொன் சிவிறி ஏந்தி கார் மழை பொழிவது ஒத்தான்

#2661

வீக்கினான் தாரை வெய்தா சந்தன தளிர் நல் மாலை

ஓக்கினார் கண்ணி சுண்ணம் உடற்றினார் உருவ சாந்தின்

பூ கமழ் துகிலும் தோடும் மாலையும் சொரிய போர் தோற்று

ஆக்கிய அநங்கன் சேனை ஆறு அல் ஆறு ஆயிற்று அன்றே

#2662

அன்னங்கள் ஆகி அம் பூம் தாமரை அல்லி மேய்வார்

பொன் மயில் ஆகி கூந்தல் போர்த்தனர் குனிந்து நிற்பார்

இன் மலர் கமலம் ஆகி பூ முகம் பொருந்த வைப்பார்

மின்னும் மேகலையும் தோடும் கொடுத்து அடி தொழுது நிற்பார்

#2663

பண் உரை மகளிர் மாலை பைம் துகில் கவர்ந்து கொள்ள

கண் உரை மகளிர் சேர்ந்து கார் இருள் திவளும் மின் போல்

பெண் உரை பிடி கை கூந்தல் பொன் அரி மாலை தாழ

வெண் நுரை உடுத்து நின்றார் வேந்தன் நோக்கு உண்ண நின்றார்

#2664

தன் படை உடைய தத்தை சந்தன தாரை வீக்கி

ஒன்பது முகத்தின் ஓடி உறு வலி அகலம் பாய

பொன் படு சுணங்கு போர்த்த பொங்கு இள முலையில் தூவான்

முன்பு அடு குலிக தாரை முழு வலி முறுக்கல் உற்றான்

#2665

மெய்ப்படு தாரை வீழின் நோம் இவட்கு என்ன அஞ்சி

கைப்படை மன்னன் நிற்ப கதுப்பு அயல் மாலை வாங்கி

செப்பட முன்கை யாப்ப திருமகன் தொலைந்து நின்றான்

பை புடை அல்குலாளை பாழியால் படுக்கல் உற்றே

#2666

அடுத்த சாந்து அலங்கல் சுண்ணம் அரும் புனல் கவர அஞ்சி

உடுத்த பட்டு ஒளிப்ப ஒண் பொன் மேகலை ஒன்றும் பேசா

கிடப்ப மற்று அரசன் நோக்கி கெட்டது உன் துகில் மற்று என்ன

மடத்தகை நாணி புல்லி மின்னு சேர் பருதி ஒத்தான்

#2667

விம் அகில் புகையின் மேவி உடம்பினை வேது செய்து

கொம்மென நாவி நாறும் கூந்தலை உலர்த்தி நொய்ய

அம் மலர் உரோம பூம் பட்டு உடுத்த பின் அனிச்ச மாலை

செம் மலர் திருவின் அன்னார் சிகழிகை சேர்த்தினாரே

#2668

கார் கொள் குன்று அன கண் கவர் தோளினான்

நீர் கொள் நீர் அணி நின்று கனற்றலின்

வார் கொள் மென் முலை வம்பு அணி கோதையார்

ஏர் கொள் சாயல் உண்டாடும் மற்று என்பவே

#2669

வேனில் வாய் கதிர் வெம்பலின் மேல் நிலை

தேன் உலாம் குளிர் சந்தன சேற்று-இடை

தான் உலாய் தடம் மென் முலை தங்கினான்

பால் நிலா கதிர் பாய்தரு பள்ளியே

#2670

முழுதும் மெய்ந்நலம் மூழ்கலின் நீர் சுமந்து

எழுது கண் இரங்க புருவ கொடி

தொழுவ போல் முரிய சொரி பூம் சிகை

அழுவ போன்று அணி நித்திலம் உக்கவே

#2671

எழுத்தின் பாடலும் ஆடலும் என்று இவை

பழுத்த கற்பக பன் மணி கொம்பு அனார்

அழுத்தி அன்ன அணி வளை தோள் மிசை

கழிக்கும் ஐங்கணை காமற்கும் காமனே

#2672

நீர் துளும்பு வயிற்றின் நிழல் முகில்

பார் துளும்ப முழங்கலின் பல் கலை

ஏர் துளும்ப வெரீஇ இறைவன் தழீஇ

கார் துளும்பு கொம்பின் கவின் எய்தினார்

#2673

இழிந்து கீழ் நிலை இன் அகில் சேக்கை மேல்

கிழிந்து சாந்து அழிய கிளர் மென் முலை

தொழிந்து மட்டு ஒழுக துதை தார் பொர

அழிந்த மேகலை அம் சிலம்பு ஆர்த்தவே

#2674

தேன் இறால் அன தீம் சுவை இன் அடை

ஆன் அறா முலை பால் அமுது அல்லது ஒன்றானும்

மேவலர் அச்சுறவு எய்திய

மான் அறா மட நோக்கியர் என்பவே

#2675

கூதிர் வந்து உலாவலின் குவவு மென் முலை

வேது செய் சாந்தமும் வெய்ய தேறலும்

போது அவிழ் மாலையும் புகையும் சுண்ணமும்

காதலித்தார் கரும் குவளை கண்ணினார்

#2676

சுரும்பு நின்று அறா மலர் தொங்கலார் கவின்

அரும்புகின்றார் கடல் அமிர்தமே எனா

விரும்புகின்றான் இளவேனில் வேந்தன் ஐம்

சரங்கள் சென்று அழுத்தலின் தரணி மன்னனே

#2677

குழை முகம் இட-வயின் கோட்டி ஏந்திய

அழல் நிற தேறல் உள் மதி கண்டு ஐயென

நிழல் முக பகை கெட பருகி நீள் விசும்பு

உழல் எனா நோக்குவாள் மதி கண்டு ஊடினாள்

#2678

பருகினேற்கு ஒளித்து நீ பசலை நோயொடும்

உருகி போய் இன்னும் அற்று உளை என்று உள் சுட

குருதி கண் கொள குணமாலை ஊடினாள்

உருவ தார் உற தழீஇ உடற்றி நீக்குவான்

#2679

நங்கை நின் முக ஒளி எறிப்ப நன் மதி

அங்கு அதோ உள் கருத்து அழகின் தேய்ந்தது

மங்கை நின் மனத்தினால் வருந்தல் என்று அவள்

பொங்கு இள வன முலை பொருந்தினான்-அரோ

#2680

கொங்கு விம்மு பூம் கோதை மாதரார்

பங்கய பகை பருவம் வந்து என

எங்கும் இல்லன எலி மயிர் தொழில்

பொங்கு பூம் புகை போர்வை மேயினார்

#2681

கூந்தல் இன் புகை குவவு மென் முலை

சாந்தம் ஏந்திய தமால மாலையும்

ஆய்ந்து தாங்கினார் அரவ மேகலை

காய்ந்து நித்திலம் கடிய சிந்தினார்

#2682

அளிந்த தீம் பழம் இஞ்சி ஆர்ந்த நீர்

விளைந்த வல் விளைவு அரிசி வேரியும்

வளைந்த மின் அனார் மகிழ்ந்து சண்பகம்

உளைந்து மல்லிகை ஒலியல் சூடினார்

#2683

தொத்து உடை மலர் தொங்கல் கண் பொர

முத்து உடை முலை கண் கண் நொந்த என்று

எய்த்து அடி சிலம்பு இரங்கும் இன் குரல்

கைத்து எடுத்தலின் காமம் தாழ்ந்ததே

#2684

பொன் பனிப்புறும் பொற்பினார் நலம்

அன்பன் இத்தலை அணங்க அத்தலை

முன்பனி தலை முழுதும் நீங்கி போய்

பின்பனி தலை பேண வந்ததே

#2685

வெள்ளிலோத்திரம் விளங்கும் வெண் மலர்

கள் செய் மாலையார் கண் கொளா துகில்

அள்ளி ஏந்திய அரத்த அல்குலார்

ஒள் எரி மணி உருவ பூணினார்

#2686

செம் நெருப்பு உணும் செ எலி மயிர்

அ நெருப்பு அளவு ஆய் பொன் கம்பலம்

மன்னர் உய்ப்பன மகிழ்ந்து தாங்கினார்

என்னர் ஒப்பும் இல்லவர்கள் என்பவே

#2687

ஆடல் இன் சுவை அமர்ந்து நாள்-தொறும்

பாடல் மெய்ந்நிறீஇ பருகி பண் சுவைத்து

ஓடு மா மதி உரிஞ்சும் ஒண் பொனின்

மாட கீழ் நிலை மகிழ்ந்து வைகினார்

#2688

புரி குழல் மடந்தையர் பொம்மல் வெம் முலை

திரு கழல் குருசில் தார் திளைக்கும் போரினுள்

செரு குரல் சிறுபறை சிலம்பு கிண்கிணி

அரி பறை மேகலை ஆகி ஆர்த்தவே

#2689

ஏ செயா சிலை நுதல் ஏழைமார் முலை

தூ செயா குங்குமம் துதைந்த வண்டு இனம்

வாய்ச்சியால் இட்டிகை செத்தும் மாந்தர்-தம்

பூ செயா மேனி போல் பொலிந்து தோன்றுமே

#2690

குரவம் பாவை கொப்புளித்து குளிர் சங்கு ஈர்ந்த துகளே போல்

மரவம் பாவை வயிறு ஆர பருகி வாடை அது நடப்ப

விரவி தென்றல் விடு தூதா வேனிலாற்கு விருந்து ஏந்தி

வரவு நோக்கி வயா மரங்கள் இலை ஊழ்த்து இணர் ஈன்று அலர்ந்தனவே

#2691

இளி வாய் பிரசம் யாழ் ஆக இரும் கண் தும்பி குழல் ஆக

களி வாய் குயில்கள் முழவு ஆக கடி பூம் பொழில்கள் அரங்கு ஆக

தளிர் போல் மடவார் தணந்தார் தம் தடம் தோள் வளையும் மாமையும்

விளியா கொண்டு இங்கு இள வேனில் விருந்தா ஆடல் தொடங்கினான்

#2692

வேனில் ஆடும் விருப்பினால் வியன் காய் நெல்லி சாந்து அரைத்து

நான எண்ணெய் கதுப்பு உரைத்து நறுநீர் ஆடி அமிர்து உயிர்க்கும்

தேன் ஆர் அகிலின் புகை சேர்த்தி வகுத்து நாவி குழம்பு உறீஇ

ஆனா பளித நறும் சுண்ணம் உகிரின் உழுது ஆங்கு அணிந்தாரே

#2693

முத்தார் மருப்பின் இடை வளைத்த முரண் கொள் யானை தட கையின்

ஒத்தேர் உடைய மல்லிகையின் ஒலியல் மாலை உறுப்பு அடக்கி

வைத்தார் மணி நூற்றன ஐம்பால் வளைய முடித்து வான் கழுநீர்

உய்த்து ஆங்கு அதனுள் கொள அழுத்தி குவளை செவி தாது உறுத்தாரே

#2694

புகை ஆர் வண்ண பட்டு உடுத்து பொன் அம் கலைகள் புறம் சூழ்ந்து

நகை ஆர் கவுள கிண்கிணியும் சிலம்பும் நாய் நா சீறடி மேல்

பகை கொண்டார் போல் சுமாஅய் கண்பின் பரூஉ காம்பு அனைய கணை கால் சூழ்ந்து

அகை ஆர்ந்து இலங்கும் பரியகம் தாமே கவின சேர்த்தினார்

#2695

பிடி கை வென்று கடைந்தன போல் பஞ்சி ஆர்ந்த திரள் குறங்கு

கடித்து கிடந்து கவின் வளரும் காய் பொன் மகரம் கதிர் முலை மேல்

உடுத்த சாந்தின் மிசை செக்கர் ஒளி கொள் முந்நாள் பிறை ஏய்ப்ப

துடிக்கும் கதிர் சேர் துணை முத்தம் திருவில் உமிழ்ந்து சுடர்ந்தனவே

#2696

குழிய பெரிய கோல் முன்கை மணி ஆர் காந்தள் குவி விரல் மேல்

கழிய பெரிய அரு விலைய சிறிய மணி மோதிரம் கனல

தழிய பெரிய தட மென் தோள் சலாகை மின்ன தாழ்ந்து இலங்கும்

விழி கண் மகர குண்டலமும் தோடும் காதில் மிளர்ந்தனவே

#2697

நாண் உள் இட்டு சுடர் வீச நல் மாணிக்க நகு தாலி

பேணி நல்லார் கழுத்து அணிந்து பெரும் கண் கருமை விருந்து ஊட்டி

நீள் நீர் முத்தம் நிரை முறுவல் கடு சுட்டு உரிஞ்ச கதிர் உமிழ்ந்து

தோள் நீர் கடலுள் பவள வாய் தொண்டை கனிகள் தொழுதனவே

#2698

மாலை மகளிர் அணிந்ததன் பின் பஞ்ச வாசம் கவுள் கொண்டு

சோலை மஞ்ஞை தொழுதி போல் தோகை செம்பொன் நிலம் திவள

காலில் சிலம்பும் கிண்கிணியும் கலையும் ஏங்க கதிர் வேலும்

நீல குவளை நிரையும் போல் கண்ணார் காவில் இருந்தாரே

#2699

மணி வண்டு ஒன்றே நலம் பருக மலர்ந்த செந்தாமரை தடம் போல

அணி வேல் மன்னன் நலம் பருக அலர்ந்த அம்பு ஆர் மழை கண்ணார்

பணி ஆர் பண்ணு பிடி ஊர்ந்து பரூஉ கால் செம் நெல் கதிர் சூடி

தணியார் கழனி விளையாடி தகை பாராட்ட தங்கினார்

#2700

எண்ணற்கு அரிய குங்கும சேற்று எழுந்து நான நீர் வளர்ந்து

வண்ண குவளை மலர் அளைஇ மணி கோல் வள்ளத்து அவன் ஏந்த

உண்ணற்கு இனிய மது மகிழ்ந்தார் ஒலியல் மாலை புறம் தாழ

கண்ண கழு நீர் மெல் விரலால் கிழித்து மோந்தார் கனி வாயார்

#2701

இவ்வாறு எங்கும் விளையாடி இளையான் மார்பின் நலம் பருகி

செ வாய் விளர்த்து தோள் மெலிந்து செய்ய முலையின் முகம் கருகி

அம் வாய் வயிறு கால் வீங்கி அனிச்ச மலரும் பொறை ஆகி

ஒவ்வா பஞ்சி மெல் அணை மேல் அசைந்தார் ஒண் பொன் கொடி அன்னார்

#2702

தீம் பால் சுமந்து முலை வீங்கி திரு முத்து ஈன்ற வலம்புரி போல்

காம்பு ஏர் தோளார் களிறு ஈன்றார் கடைகள்-தோறும் கடி முரசம்

தம் பால் பட்ட தனி செம் கோல் தரணி மன்னன் மகிழ் தூங்கி

ஓம்பாது ஒண் பொன் சொரி மாரி உலகம் உண்ண சிதறினான்

#2703

காடி ஆட்டி தராய் சாறும் கன்னல் மணியும் நறு நெய்யும்

கூட செம்பொன் கொள தேய்த்து கொண்டு நாளும் வாய் உறீஇ

பாடற்கு இனிய பகு வாயும் கண்ணும் பெருக உகிர் உறுத்தி

தேடி தீம் தேன் திப்பிலி தேய்த்து அண்ணா உரிஞ்சி மூக்கு உயர்த்தார்

#2704

யாழும் குழலும் அணி முழவும் அரங்கம் எல்லாம் பரந்து இசைப்ப

தோழன் விண்ணோன் அவண் தோன்றி வயங்கா கூத்து வயங்கிய பின்

காழ் ஆர் வெள்ளி மலை மேலும் காவல் மன்னர் கடி நகர்க்கும்

வீழா ஓகை அவன் விட்டான் விண் பெற்றாரின் விரும்பினார்

#2705

தத்தம் நிலனும் உயர்வு இழிவும் பகையும் நட்பும் தம் தசையும்

வைத்து வழு இல் சாதகமும் வகுத்த பின்னர் தொகுத்த நாள்

சச்சந்தனனே சுதஞ்சணனே தரணி கந்து கடன் விசயன்

தத்தன் பரதன் கோவிந்தன் என்று நாமம் தரித்தாரே

#2706

ஐ ஆண்டு எய்தி மை ஆடி அறிந்தார் கலைகள் படை நவின்றார்

கொய் பூ மாலை குழல் மின்னும் கொழும் பொன் தோடும் குண்டலமும்

ஐயன்மார்கள் துளக்கு இன்றி ஆலும் கலிமா வெகுண்டு ஊர்ந்தார்

மொய்யார் அலங்கல் மார்பற்கு முப்பது ஆகி நிறைந்ததே

#2707

பூ நிறை செய்த செம்பொன் கோடிகம் புரையும் அல்குல்

வீ நிறை கொடி அனாரும் வேந்தனும் இருந்த-போழ்தில்

தூ நிற துகிலின் மூடி படலிகை கொண்டு வாழ்த்தி

மா நிற தளிர் நல் மேனி மல்லிகை மாலை சொன்னாள்

#2708

தட முலை முகங்கள் சாடி சாந்து அகம் கிழிந்த மார்பின்

குட வரை அனைய கோல குங்கும குவவு தோளாய்

தொடை மலர் வெறுக்கை ஏந்தி துன்னினன் வேனில் வேந்தன்

இடம் அது காண்க என்றாள் இறைவனும் எழுக என்றான்

#2709

முடி தலை முத்தம் மின்னும் முகிழ் முலை முற்றம் எல்லாம்

பொடித்து பொன் பிதிர்ந்த ஆகத்து இளையவர் புகழ்ந்து சூழ

கடுத்த வாள் கனல ஏந்தி கன்னியர் காவல் ஓம்ப

இடி குரல் சீயம் ஒப்பான் இழை ஒளி விளங்க புக்கான்

#2710

இலங்கு பொன் ஆரம் மார்பின் இந்திரன் உரிமை சூழ

கலந்த பொன் காவு காண்பான் காமுற புக்கதே போல்

அலங்கு பொன் கொம்பு அனாரும் மன்னனும் ஆட மாதோ

நலம் கவின் கொண்ட காவு நல் ஒளி நந்திற்று அன்றே

#2711

புலவியுள் மகளிர் கூந்தல் போது உகுக்கின்றதே போல்

குலவிய சிறகர் செம் கண் கரும் குயில் குடைய கொம்பர்

நிலவிய தாது பொங்க நீள் மலர் மணலில் போர்த்து

கலவியில் படுத்த காய் பொன் கம்பலம் ஒத்தது அன்றே

#2712

காசு நூல் பரிந்து சிந்தி கம்பலத்து உக்கதே போல்

மூசு தேன் வண்டு மொய்த்து முருகு உண்டு துயில மஞ்ஞை

மாசு இல் பூம் பள்ளி வைகி வளர்ந்து எழு மகளிர் ஒப்ப

தூசு போல் சிறகர் அன்னம் தொழுதியோடு இரிய சேர்ந்தார்

#2713

காதி கண் அரிந்து வென்ற உலகு உணர் கடவுள் காலத்து

ஆதி கண் மரங்கள் போன்ற அம் சொலீர் இதனின் உங்கள்

காதலின் காணலுற்ற இடம் எலாம் காண்-மின் என்றான்

நீதி கண் நின்ற செம் கோல் நிலவு வீற்று இருந்த பூணான்

#2714

வானவர் மகளிர் என்ன வார் கயிற்று ஊசல் ஊர்ந்தும்

கானவர் மகளிர் என்ன கடி மலர் நல்ல கொய்தும்

தேன் இமிர் குன்றம் ஏறி சிலம்பு எதிர் சென்று கூயும்

கோன் அமர் மகளிர் கானில் குழாம் மயில் பிரிவது ஒத்தார்

#2715

நெடு வரை அருவி ஆடி சந்தனம் நிவந்த சோலை

படு மதம் கவரும் வண்டு பைம் தளிர் கவரி ஏந்தி

பிடி மகிழ்ந்து ஓப்ப நின்ற பெரும் களிற்று அரசு நோக்கி

வடி மதர் மழை கண் நல்லார் மன்னனை மகிழ்ந்து நின்றார்

#2716

கொழு மடல் குமரி வாழை துகில் சுருள் கொண்டு தோன்ற

செழு மலர் காமவல்லி செரு கயல் சிற்பம் ஆக

கழு மணி செம்பொன் ஆழி கை விரல் உகிரின் கிள்ளி

விழு முலை சூட்டி நின்றார் விண்ணவர் மகளிர் ஒத்தார்

#2717

கடை தயிர் குரல வேங்கை கண்ணுற சென்று நண்ணி

மிடை மயிர் கவரி நல் ஆன் கன்று உண கண்டு நிற்பார்

புடை திரண்டு எழுந்த பொம்மல் வன முலை பொறுக்கல் ஆற்றார்

நடை மெலிந்து இகலி அன்ன நல் நடை நயந்து நிற்பார்

#2718

எம்-வயின் வருக வேந்தன் இங்கு என இரங்கு நல்லியாழ்

வெம்மையின் விழைய பண்ணி எஃகு நுண் செவிகள் வீழ

செம்மையின் கனிந்த காம தூது விட்டு ஓத முத்தம்

வெம் முலை மகளிர் வீழ் பூம் பொதும்பருள் விதும்பினாரே

#2719

பிடி மருள் நடையினார்-தம் பெரும் கவின் குழைய புல்லி

தொடை மலர் கண்ணி சேர்த்தி சுரும்பு உண மலர்ந்த மாலை

உடை மது ஒழுக சூட்டி உருவ தார் குழைய வைகி

கடி மலர் மகளிர் ஒத்தார் காவலன் களி வண்டு ஒத்தான்

#2720

இழைந்தவர் நலத்தை எய்தி இனம் திரி ஏறு போல

குழைந்த தார் நெகிழ்ந்த தானை கொற்றவன் பெயர்ந்து போகி

வழிந்து தேன் வார்ந்து சோரும் வருக்கையின் நீழல் சேர்ந்தான்

விழைந்த அ கடுவன் ஆங்கு ஓர் மந்தியை விளித்தது அன்றே

#2721

அளித்து இள மந்தி-தன்னை ஆர்வத்தால் விடாது புல்லி

ஒளித்து ஒரு பொதும்பர் சேர்ந்து ஆங்கு ஒரு சிறை மகிழ்ச்சி ஆர்ந்து

தளிர் தலை பொதும்பர் நீங்கி தம் இனம் இரண்டும் சேர்ந்த

களி தலை கூட்டம் காதல் மந்தி கண்டு இருந்தது அன்றே

#2722

பரத்தையர் தோய்ந்த மார்பம் பத்தினி மகளிர் தீண்டார்

திருத்தகைத்து அன்று தெள் நீர் ஆடி நீர் வம்-மின் என்ன

உரைத்தது என் மனத்தில் இல்லை உயர் வரை தேனை உண்பார்

வருத்தும் காஞ்சிரமும் வேம்பும் வாய் கொள்வார் யாவர் சொல்லாய்

#2723

ஈகு இனி என்னை நோக்கி எவன் செய்தி எனக்கு வாழ்நாள்

நீங்கிற்று சிறிது நிற்பின் காண்டியால் நீயும் என்ன

தூங்கி தான் துளங்க மந்தி தொழுத்தையேன் செய்தது என்று

தாங்குபு தழுவிக்கொண்டு தன்னை தான் பழித்தது அன்றே

#2724

கண்ணினால் குற்றம் கண்டும் காதலன் தெளிப்ப தேறி

பெண்மையால் பழித்த மந்தி பெரு மகிழ் உவகை செய்வான்

திண் நிலை பலவின் தேம் கொள் பெரும் பழம் கொண்டு கீறி

பண் உறு சுளைகள் கையால் பகுத்து உண கொடுத்தது அன்றே

#2725

இன் கனி கவரும் மந்தி கடுவனோடு இரிய ஆட்டி

நன் கனி சிலதன் உண்ண நச்சு வேல் மன்னன் நோக்கி

என்பொடு மிடைந்த காமம் இழிபொடு வெறுத்து நின்றான்

அன்பு உடை அரிவை கூட்டம் பிறன் உழை கண்டது ஒத்ததே

#2726

கைப்பழம் இழந்த மந்தி கட்டியங்காரன் ஒத்தது

இ பழம் துரந்து கொண்ட சிலதனும் என்னை ஒத்தான்

இ பழம் இன்று போகத்து இன்பமே போலும் என்று

மெய்ப்பட உணர்வு தோன்றி மீட்டு இது கூறினானே

#2727

மெலியவர் பெற்ற செல்வம் வேரொடும் கீழ்ந்து வெளவி

வலியவர் கொண்டு மேலை வரம்பு இகந்து அரம்பு செய்யும்

கலி அது பிறவி கண்டாம் காலத்தால் அடங்கி நோற்று

நலிவு இலா உலகம் எய்தல் நல்லதே போலும் என்றான்

#2728

நல்வினை என்னும் நன் பொன் கற்பக மகளிர் என்னும்

பல் பழ மணி கொம்பு ஈன்று பரிசில் வண்டு உண்ண பூத்து

செல்வ பொன் சிறுவர் என்னும் தாமங்கள் தாழ்ந்து நின்றது

ஒல்கி போம் பாவ காற்றின் ஒழிக இ புணர்ச்சி என்றான்

#2729

வேட்கைமை என்னும் நாவின் காம வெம் தேறல் மாந்தி

மாட்சி ஒன்றானும் இன்றி மயங்கினேற்கு இருளை நீங்க

காட்டினார் தேவர் ஆவர் கை விளக்கு அதனை என்று

தோட்டியால் தொடக்க பட்ட சொரி மத களிற்றின் மீண்டான்

#2730

கை நிறை எஃகம் ஏந்தி கன மணி குழை வில் வீச

மை நிற மணி வண்டு ஆர்ப்ப வார் தளிர் கவரி வீச

மெய்ந்நெறி மகிழ்ந்து நின்றான் வேனில் வாய் காமன் ஒத்தான்

மொய் நிற மாலை வேய்ந்து முருகு உலாம் முடியினானே

#2731

நடு சிகை முத்துத்தாமம் வாள் நுதல் நான்று நக்க

படுத்தனர் பைம்பொன் கட்டில் பாடினார் கீதம் தூபம்

எடுத்தனர் எழுந்து தேன் ஆர் எரி மணி வீணை ஆர்த்த

கொடி பல பூத்து சூழ்ந்த குங்கும குன்றம் ஒத்தான்

#2732

மெள்ளவே புருவம் கோலி விலங்கி கண் பிறழ நோக்கி

முள் எயிறு இலங்க செ வாய் முறுவல் தூது ஆதி ஆக

அள்ளிக்கொண்டு உண்ண காமம் கனிவித்தார் பனிவில் தாழ்ந்த

வள் இதழ் மாலை மார்பன் வச்சிர மனத்தன் ஆனான்

#2733

முலை முகம் சுமந்த முத்த தொத்து ஒளிர் மாலையாரும்

மலை முகந்து அனைய மார்பின் மன்னனும் இருந்த-போழ்தில்

கொலை முக களிறு அனாற்கு நாழிகை சென்று கூற

கலை முக மல்லர் புல்லி கமழும் நீர் ஆட்டினாரே

#2734

வெண் துகில் மாலை சாந்தம் விழு கலம் வீதியில் சேர்த்தி

நுண் துகில் திரைகள் சேர்ந்த நூற்று உலா மண்டபத்து

கண் திரள் முத்தம் மென் தோள் காவி கண் மகளிர் போற்றி

எண் திசை மருங்கும் ஏத்த இனிதினின் ஏறினானே

#2735

நெய் வளம் கனிந்து வாசம் நிறைந்து வான் வறைகள் ஆர்ந்து

குய் வளம் கழுமி வெம்மை தீம் சுவை குன்றல் இன்றி

ஐவருள் ஒருவன் அன்ன அடிசில் நூல் மடையன் ஏந்த

மை வரை மாலை மார்பன் வான் சுவை அமிர்தம் உண்டான்

#2736

கைப்பொடி சாந்தம் ஏந்தி கரக நீர் வீதியில் பூசி

மை படு மழை கண் நல்லார் மணி செப்பின் வாசம் நீட்ட

செப்பு அடு பஞ்சவாசம் திசை எலாம் கமழ வாய்க்கொண்டு

ஒப்பு உடை உறுவர் கோயில் வணங்குதும் எழுக என்றான்

#2737

ஒரு பகல் பூசின் ஓர் ஆண்டு ஒழிவு இன்றி விடாது நாறும்

பெரியவர் கேண்மை போலும் பெறற்கு அரும் வாச எண்ணெய்

அரிவையர் பூசி ஆடி அகில் புகை ஆவி ஊட்டி

திரு விழை துகிலும் பூணும் திறப்பட தாங்கினாரே

#2738

நல் தவம் செய்த வீரர் உள வழி நயந்து நாடும்

பொற்ற தாமரையினாளின் பூம் சிகை முத்தம் மின்ன

கொற்றவன் தொழுது சேர்ந்தார் கொம்பு அனார் வாமன் கோயில்

மற்று அவன் மகிழ்ந்து புக்கு மணி முடி துளக்கினானே

#2739

கடி மலர் பிண்டி கடவுள் கமலத்து

அடி மலர் சூடியவர் உலகில் யாரே

அடி மலர் சூடியவர் உலகம் ஏத்த

வடி மலர் தூவ வருகின்றார் அன்றே

#2740

முத்து அணிந்த முக்குடை கீழ் மூர்த்தி திருவடியை

பத்திமையால் நாளும் பணிகின்றார் யாரே

பத்திமையால் நாளும் பணிவார் பகட்டு எருத்தின்

நித்தில வெண்குடை கீழ் நீங்காதார் அன்றே

#2741

கரும கடல் கடந்த கை வல செல்வன்

எரி மலர் சேவடியை ஏத்துவார் யாரே

எரி மலர் சேவடியை ஏத்துவார் வான் தோய்

திரு முத்து அவிர் ஆழி செல்வரே அன்றே

#2742

வண்ண மா மலர் மாலை வாய்ந்தன

சுண்ணம் குங்குமம் தூமத்தால் புனைந்து

அண்ணல் சேவடி அருச்சித்தான்-அரோ

விண் இல் இன்பமே விழைந்த வேட்கையான்

#2743

இலங்கு குங்கும மார்பன் ஏந்து சீர்

நலம் கொள் சாரணர் நாதன் கோயிலை

வலம் கொண்டு ஆய் மலர் பிண்டி மா நிழல்

கலந்த கல் மிசை கண்டு வாழ்த்தினான்

#2744

உரிமை-தன்னொடும் வலம்கொண்டு ஓங்கு சீர்

திருமகன் பணிந்து இருப்ப செய்தவர்

இரு நிலம் மனற்கு இன்பமே என

பெரு நிலம் மனன் பெரிதும் வாழ்த்தினான்

#2745

தெருளலேன் செய்த தீவினை எனும்

இருள் விலங்க நின்று எரியும் நீள் சுடர்

அருளு-மின் எனக்கு அடிகள் என்றனன்

மருள் விலங்கிய மன்னர் மன்னனே

#2746

பால்கடல் பனி மதி பரவை தீம் கதிர்

மேல் பட மிக நனி சொரிவது ஒப்பவே

நூல் கடன் மாதவன் நுனித்த நல் அறம்

கோல் கடன் மன்னனுக்கு உரைக்கும் என்பவே

#2747

தேன் நெய் தோய்ந்தன தீவிய திரு மணி அனைய

வானின் உய்ப்பன வரகதி தருவன மதியோர்

ஏனை யாவரும் அமுது என பருகுவ புகல்வ

மானம் இல் உயர் மணிவண்ணன் நுவலிய வலித்தான்

#2748

அருமையின் எய்தும் யாக்கையும் யாக்கையது அழிவும்

திரு மெய் நீங்கிய துன்பமும் தெளிபொருள் துணிவும்

குருமை எய்திய குண நிலை கொடை பெறு பயனும்

பெருமை வீட்டொடும் பேசுவல் கேள் இது பெரியோய்

#2749

பரவை வெண் திரை வட கடல் படு நுக துளையுள்

திரை செய் தென் கடல் இட்டது ஓர் நோன் கழி சிவணி

அரச அ துளை அக-வயின் செறிந்து என அரிதால்

பெரிய யோனிகள் பிழைத்து இவண் மானிடம் பெறலே

#2750

விண்டு வேய் நரல் ஊன் விளை கானவர் இடனும்

கொண்டு கூர்ம் பனி குலைத்திடும் நிலைக்கள குறும்பும்

உண்டு நீர் என உரையினும் அரியன ஒருவி

மண்டு தீம் புனல் வளம் கெழு நாடு எய்தல் அரிதே

#2751

வில்லின் மா கொன்று வெள் நிண தடி விளிம்பு அடுத்த

பல்லினார்களும் படு கடல் பரதவர் முதலா

எல்லை நீங்கிய இழி தொழில் இழி குலம் ஒருவி

நல்ல தொல் குலம் பெறுதலும் நரபதி அரிதே

#2752

கருவி மா மழை கனை பெயல் பொழிந்து என வழிநாள்

அருவி போல் தொடர்ந்து அறாதன அரும் பிணி அழலுள்

கருவில் காய்த்திய கட்டளை படிமையில் பிழையாது

உருவின் மிக்கது ஓர் உடம்பது பெறுதலும் அரிதே

#2753

காமன் அன்னது ஓர் கழி வனப்பு அறிவொடு பெறினும்

நாம நால் கதி நவைதரு நெறி பல ஒருவி

வாமன் நூல் நெறி வழு அற தழுவினர் ஒழுகல்

ஏம வெண்குடை இறைவ மற்று யாவதும் அரிதே

#2754

இன்ன தன்மையின் அருமையின் எய்திய பொழுதே

பொன்னும் வெள்ளியும் புணர்ந்து என வயிற்று அகம் பொருந்தி

மின்னும் மொக்குளும் என நனி வீயினும் வீயும்

பின்னை வெண்ணெயின் திரண்ட பின் பிழைக்கவும் பெறுமே

#2755

வெண்ணெய் ஆயது வீங்குபு கூன் புற யாமை

வண்ணம் எய்தலும் வழுக்கவும் பெறும் அது வழுக்காது

ஒண்மை வாள் மதி உருவொடு திரு என தோன்றி

கண் அனார் அழ கவிழினும் கவிழும் மற்று அறி நீ

#2756

அழிதல் இன்றி அங்கு அரு நிதி இரவலர்க்கு ஆர்த்தி

முழுதும் பேர் பெறும் எல்லையுள் முரியினும் முரியும்

வழு இல் பொய்கையுள் மலர் என வளர்ந்து மை ஆடி

கெழீஇயினாரொடும் கிளை அழ கெடுதலும் கெடுமே

#2757

கெடுதல் அவ்வழி இல் எனின் கேள்விகள் துறைபோய்

வடி கொள் கண்ணியர் மனம் குழைந்து அநங்கன் என்று இரங்க

கொடையும் கோலமும் குழகும் தம் அழகும் கண்டு ஏத்த

விடையில் செல்வுழி விளியினும் விளியும் மற்று அறி நீ

#2758

எரி பொன் மேகலை இலங்கு அரி சிலம்பொடு சிலம்பும்

அரி பொன் கிண்கிணி அணி இழை அரிவையர் புணர்ந்து

தெரிவு இல் போகத்து கூற்றுவன் செகுத்திட சிதைந்து

முரியும் பல் சன முகம் புடைத்து அகம் குழைந்து அழவே

#2759

கோதை மங்கையர் குவி முலை தடத்து-இடை குளித்து

காதல் மக்களை கண்டு உவந்து இனிதினில் கழிப்ப

பேது செய் பிணி பெரும் புலி பாய்ந்திட பிணம் ஆம்

ஓத மா கடல் உடை கலத்தவர் உற்றது உறவே

#2760

காமம் பை பய கழிய தம் கடை பிடி சுருங்கி

ஊமர் போல தம் உரை அவிந்து உறுப்பினில் உரையா

தூய்மையில் குளம் தூம்பு விட்டு ஆம் பொருள் உணர்த்தி

ஈமம் ஏறுதல் ஒருதலை இகல் அமர் கடந்தோய்

#2761

தேம் கொள் பூம் கண்ணி திரு முடி திலக வெண்குடையோய்

ஈங்கு இது அன்றியும் இமையவர் அமையலர் கடந்த

தாங்கும் மா வண் கை சக்கரம் மிக்கு உயர் பிறரும்

யாங்கணார் அவர் ஊரொடு பேர் எமக்கு உரையாய்

#2762

வெவ்வினை செய்யும் மாந்தர் உயிர் எனும் நிலத்து வித்தி

அ வினை விளையுள் உண்ணும் அவ்விடத்து அவர்கள் துன்பம்

இவ்வென உரைத்தும் என்று நினைப்பினும் பனிக்கும் உள்ளம்

செவ்விதின் சிறிது கூற கேள்-மதி செல்வ வேந்தே

#2763

ஊழ் வினை துரப்ப ஓடி ஒன்றும் மூழ்த்தத்தின் உள்ளே

சூழ் குலை பெண்ணை நெற்றி தொடுத்த தீம் கனிகள் ஊழ்த்து

வீழ்வன போல வீழ்ந்து வெருவர தக்க துன்பத்து

ஆழ் துயர் உழப்ப ஊணும் அரு நவை நஞ்சு கண்டாய்

#2764

இட்டி வேல் குந்தம் கூர் வாள் எரி நுனை சுரிகை கூட

நட்டவை நிரைத்த பூமி நவை உடை நரகர் பொங்கி

உட்பட எழுந்து வீழ்ந்து ஆங்கு ஊன் தகர்த்திட்ட வண்ணம்

எட்டு எலா திசையும் சிந்தி கிடப்பவால் அடக்கம் இல்லார்

#2765

வெம் தடி தின்ற வெம் நோய் வேகத்தால் மீட்டு மாலை

பைம் தொடி மகளிர் ஆடும் பந்து என எழுந்து பொங்கி

வந்து உடைந்து உருகி வீழ்ந்து மாழ்குபு கிடப்பர் கண்டாய்

கந்து அடு வெகுளி வேக கடா முக களிற்று வேந்தே

#2766

வயிர முள் நிரைத்து நீண்ட வார் சினை இலவம் ஏற்றி

செயிரில் தீ மடுப்பர் கீழால் செல் நுனை கழுவில் ஏற்றி

மயிருக்கு ஒன்று ஆக வாங்கி அகைத்து அகைத்திடுவர் மன்னா

உயிரை பேதுறுத்தும் மாந்தர் உயிரை பேதுறுக்கும் ஆறே

#2767

துடி குரல் குரல பேழ் வாய் தொடர் பிணி உறுத்த செந்நாய்

மடுத்திட வைர ஊசி வாள் எயிறு அழுந்த கௌவி

புடைத்திட அலறி ஆற்றார் பொன்றினும் பொன்றல் செல்லார்

உடுப்பு இனம் வேட்டம் செய்தார் உழப்பவால் துன்பம் மாதோ

#2768

வாளை மீன் தடிகள் தின்றார் வருக என உருக வெந்த

பாளத்தை கொடிற்றின் ஏந்தி பகுத்து வாய் புகுத்தல் ஆற்றார்

ஊளை கொண்டு ஓடுகின்றார் உள் அடி ஊசி பாய

தாள் ஒற்றி தப்பி வீழ்ந்தார் தறி வலை மானின் பட்டார்

#2769

காதலாள் கரிந்து நைய கடியவே கனைந்து கன்றி

ஏதிலான் தாரம் நம்பி எளிது என இறந்த பாவத்து

ஊது உலை உருக வெந்த ஒள் அழல் செப்பு பாவை

ஆ தகாது என்ன புல்லி அலறுமால் யானை வேந்தே

#2770

சிலையினால் மாக்கள் கொன்று செழும் கடல் வேட்டம் ஆடி

வலையினால் மீன்கள் வாரி வாழ் உயிர் கூற்றம் ஆன

கொலைநரை கும்பி தன்னுள் கொந்து அழல் அழுத்தி இட்டு

நலிகுவர் நாளும் நாளும் நரகரை நாம வேலோய்

#2771

பாரகம் கழுநர் போல பரூஉ தடி பலரும் ஏந்தி

வீர நோய் வெகுளி தோற்றி விழுப்பு அற அதுக்கி இட்டு

காரகல் பொரிப்பர் கண்ணுள் சுரிகையை நடுவர் நெஞ்சில்

பார கூர் தறிகள் நட்டு பனை என பிளப்பர் மாதோ

#2772

நா புடை பெயர்த்தல் ஆற்றார் நயந்து நீர் வேட்டு நோக்கி

பூ புடை அணிந்த பொய்கை புக்கு நீர் உண்ணல் உற்றால்

சீப்படு குழம்பது ஆகி செல்லல் உற்று அந்தோ என்ன

கூப்பிடு குரலாய் நிற்பர் குறை பனை குழாங்கள் ஒத்தே

#2773

நறு மலர் தாமம் நான்று நான நீர் பிலிற்றும் பந்தர்

குறுகலும் குட நெய் பெய்த கொந்து அழல் போன்று பொங்கி

பறை அலகு அனைய வெண் பல் பசும் கழல் குண்டு பைம் கண்

உறு துயர் நரகர் தம்மை உருக சுட்டிடுங்கள் அன்றே

#2774

வெந்து உருக்குற்ற செம்பின் விதவையுள் அழுத்தி இட்டும்

எந்திர ஊசல் ஏற்றி எரி உண மடுத்தும் செக்கில்

சுந்து எழுந்து அரைத்தும் போக சுண்ணமா நுணுக்கி இட்டும்

மந்தரத்து அனைய துன்பம் வைகலும் உழப்ப மாதோ

#2775

உழும் பகட்டு எருது போல உரன் அறு தாளர் ஆகி

கொழும் களி அளற்றுள் வீழ்ந்தும் கொழும் புகை மடுக்க பட்டும்

அழுந்தும் இ நரகம் தன்னுள் செல்பவர் யார்-கொல் என்னின்

எழுந்து வண்டு இமிரும் பைம் தார் இறைவ நீ கேண்மோ என்றான்

#2776

கொல்வதே கன்றி நின்றார் கொடியவர் கடிய நீரார்

இல்லையே இம்மை அல்லால் உம்மையும் உயிரும் என்பார்

அல்லதும் தவமும் இல்லை தானமும் இழவு என்பாரும்

செல்ப அ நரகம்-தன்னுள் தீவினை தேர்கள் ஊர்ந்தே

#2777

எரி நீரவே நரகம் அ நரக துன்பத்து

ஒரு நீரவே விலங்கு தாம் உடைய துன்பம்

பெரு நீர வாள் தடம் கண் பெண் அணங்கு பூம் தார்

அரு நீர வேந்து அடர்த்த அச்சு அணங்கு வேலோய்

#2778

கழை பொதிர்ப்ப தேன் சொரிந்து காய் தினைகள் ஆர்த்தும்

மழை தவமும் குன்றில் வயமா முழங்க

உழை அளிய தாம் உறூஉம் துன்பங்கள் நின் மேல்

விழைவு அயரா வேந்து உறூஉம் துன்பமே கண்டாய்

#2779

நிணம் பிலிற்றும் வாயர் நெருப்பு இமைக்கும் கண்ணர்

குணன் நஞ்சர் கூற்று அனைய கோள் நாய் மடுப்ப

கண மஞ்ஞை அஞ்சி கழுத்து ஒளிப்ப கண்டாய்

மணம் மல்கு பூம் தார் மழை தழீஇய கையாய்

#2780

மண் ஆர மஞ்சள் உரிஞ்சி மலர் சூட்டி

கண் ஆர் மறி அறுத்து கையால் உதிரம் தூய்

உண்ணீரே தேவீர் உவந்து என்பது இ உலகம்

நண்ணார் கடந்தோய் நமன் உலகின் நால் மடங்கே

#2781

மங்கை மனா அனைய மென் சூல் மட உடும்பு

செம் கண் வரி வரால் செம் நீர் இள வாளை

வெம் கருனை புல்லுதற்கு வேறு வேறா குறைப்ப

அங்காந்து அழுகின்றது ஆர் கண்ணே நோக்குமே

#2782

கடல் அரணம் ஆகாது காடு அரணம் ஆகா

குடல் அரணம் ஆகாது குன்று அரணம் ஆகா

அடு துயரம் ஊர்ந்து அலைப்ப ஆங்கு அரணம் காணா

படு துயரத்தாலே பதைத்து அளிய வேமே

#2783

முழு பதகர் தாள் துரந்து முள் தாற்றில் குத்தி

உழப்பு எருது பொன்ற புடைத்து உழுது விட்டால்

கழித்து உண்ணும் காக்கை கடிவோரும் இன்றி

புழு சொரிய துன்பம் பொறுக்கலா பொன்றும்

#2784

நிரம்பாத நீர் யாற்று இடுமணலுள் ஆழ்ந்து

பெரும் பார ஆடவர் போல் பெய் பண்டம் தாங்கி

மருங்கு ஒற்றி மூக்கு ஊன்றி தாள் தவழ்ந்து வாங்கி

உரம் கெட்டு உறுப்பு அழுகி புல் உண்ணா பொன்றும்

#2785

போழ் மதி போல் கூர் இரும்பின் பூ நுதல்கள் போழ்ந்திடவும்

காழ் நுதியின் குத்துண்டும் கார் மழை போல் நின்று அதிர்ந்தும்

வீழ் பிடிகள் சிந்தித்தும் வெம் நோய் தம் உள் சுட வெந்து

ஆழ்த்த கந்து இளக யானை அலம் வருமே

#2786

எரி வளைப்ப வெம் புகை உண்டு இன் உயிர் விட்டு ஏகும்

அரி வளைப்ப குஞ்சரமும் ஆலி போல் நீராம்

வரி வளைக்கும் வெண் மயிர்க்கும் முத்திற்கும் மாந்தர்

திரு வளைத்த மார்ப செகுத்திடுவர் தேங்கார்

#2787

வேள்வி-வாய் கண்படுத்தும் வெவ்வினை செய் ஆடவர் கை

வாளின்-வாய் கண்படுத்தும் வாரணத்தின் ஈர் உரி போல்

கோள் இமிழ்ப்பு நீள் வலை-வாய் கண்படுத்தும் இன்னணமே

நாள் உலப்பித்திட்டார் நமர் அலாதார் எல்லாம்

#2788

கொல்வாரும் கூட்டுள் செறிப்பாரும் ஆடவர்கள்

அல்லாரும் நாய் வேட்டம் ஆடாத மாத்திரையே

அல்லாத பைம் கிளியும் பூவையும் ஆதியா

எல்லாம் கிளை பிரித்திட்டு ஏமுறு நோய் செய்பவே

#2789

மல்லல் மலை அனைய மாதவரை வைது உரைக்கும்

பல்லவரே அன்றி பகுத்து உணா பாவிகளும்

அல்குல் விலை பகரும் ஆய் தொடியர் ஆதியார்

வில் பொரு தோள் மன்னா விலங்காய் பிறப்பவே

#2790

தம்மை நிழல் நோக்கி தாங்கார் மகிழ் தூங்கி

செம்மை மலர் மார்பம் மட்டித்து இளையார் தோள்

கொம்மை குழகு ஆடும் கோல வரை மார்பர்

வெம்மை மிகு துன்பம் வேந்தே சில கேளாய்

#2791

ஈருள் தடி மூடி ஈண்டும் மல பண்ட

போர்வை புழு மொய்ப்ப பொல்லா குடர் சூடி

சார்தற்கு அரிது ஆகி தான் நின்று அறா அள்ளல்

நீர்-வாய் சுரம் போந்தார் தம்மை நினையாரோ

#2792

அம் சொல் மடவார் தம் ஆர்வ களி பொங்க

நெஞ்சத்து அயில் ஏற்றும் நீள் வெம் கழு ஊர்ந்தும்

குஞ்சி களி யானை கோட்டால் உழப்பட்டும்

துஞ்சிற்று உலகு அந்தோ துன்ப கடலுள்ளே

#2793

பண்ணார் களிறே போல் பாய் ஓங்கு உயர் நாவாய்

கண்ணார் கடல் மண்டி காற்றில் கவிழுங்கால்

மண்ணார் மணி பூணோய் மக்கள் உறும் துன்பம்

நண்ணா நரகத்தின் நான்காம் மடி அன்றே

#2794

செம் தீ புகை உண்டும் சேற்றுள் நிலை நின்றும்

அந்தோ என மாற்றால் ஆற்ற புடை உண்டும்

தந்தீக எனா முன் கை வீக்க தளர்வுற்றும்

நொந்தார் குடி செல்வர் நோன்மை நுகம் பூண்டார்

#2795

கண் சூன்றிடப்பட்டும் கால் கை களைந்து ஆங்கே

அண் பல் இற கையால் ஆற்ற தகர் பெற்றும்

நுண் சாந்து அரைப்பார் போல் நோவ முழங்கையால்

புண் செய்திடப்பட்டும் புன்கண் உழப்பவே

#2796

மாலை குடை மன்னர் வையம் அகற்றுவான்

காலை கதி துன்பம் காவல் பெரும் துன்பம்

சோலை மயில் அன்னார் தோள் சேர்விலர்-ஆயின்

வேலை கடலே போல் துன்பம் விளையுமே

#2797

ஊன் சேர் உடம்பு என்னும் ஓங்கல் மர சோலை

தான் சேர் பிணி என்னும் செம் தீ கொடி தங்கி

கான் சேர் கவின் என்னும் காமர் மலர் வாட

தேன் சேர் மலர் மார்ப தீத்திட்டு இறக்குமே

#2798

கொட்டு பிடி போலும் கூனும் குறள் ஆமை

விட்டு நடப்பன போல் சிந்தும் விளைந்து சீ

அட்டும் உயவு நோய் அல்லா பிற நோயும்

பட்டார் உறு துன்பம் பன்னி சொலலாமோ

#2799

வேட்டன பெறாமை துன்பம் விழை நரை பிரிதல் துன்பம்

மோட்டு எழில் இளமை நீங்க மூப்பு வந்து அடைதல் துன்பம்

ஏட்டு எழுத்து அறிதல் இன்றி எள்ளற்பாடு உள்ளிட்டு எல்லாம்

சூட்டு அணிந்து இலங்கும் வேலோய் துன்பமே மாந்தர்க்கு என்றான்

#2800

திருவில் போல் குலாய தேம் தார் தேவர் தம் தன்மை செப்பின்

கருவத்து சென்று தோன்றார் கால் நிலம் தோய்தல் செல்லார்

உருவ மேல் எழுதல் ஆகா ஒளி உமிழ்ந்து இலங்கும் மேனி

பருதியின் இயன்றது ஒக்கும் பன் மலர் கண்ணி வாடா

#2801

அம் கையும் அடியும் நோக்கில் தாமரை அலர்ந்தது ஒக்கும்

பங்கயம் அனைய செம் கண் பகு ஒளி பவழம் செ வாய்

செம் கதிர் முறுவல் முத்தின் தெளி நகை திகழும் செய்யாள்

வெம் கடை மழை கண் நோக்கி வெய்துற திரண்ட அன்றே

#2802

தாள் நெடும் குவளை கண்ணி தளை அவிழ் கோதை மாலை

வாள் முடி வைர வில்லும் வார் குழை சுடரும் மார்பில்

பூண் இடை நிலவும் மேனி மின்னொடு பொலிந்த தேவர்

ஊண் உடை அமிர்தம் வேட்டால் உண்பது மனத்தினாலே

#2803

சிதர் அரி ஒழுகி ஓடி செவியுற போழ்ந்து நீண்ட

மதர் அரி மழை கண் அம்பா வாங்கு வில் புருவம் ஆக

துதை மணி கலாபம் மின்ன தொல் மலர் காமன் அம்பு

புதை மலர் மார்பத்து எய்ய பூ அணை மயங்கி வீழ்வார்

#2804

பூ ததை கொம்பு போன்று பொன் இழை சுடரும் மேனி

ஏ தரும் கொடி அனாரை இரு நடு ஆக புல்லி

காய்த்தியிட்டு உள்ளம் வெம்பி கடைந்திடுகின்ற காமம்

நீத்து நீர் கடலை நீந்தும் புணை என விடுத்தல் செல்லார்

#2805

பொங்கல் வெம் முலைகள் என்னும் போதொடு பொருது பூம் தார்

அம் கலம் தொடையல் மாலை கிழிந்து அழகு அழிய வைகி

கொங்கு அலர் கோதை நல்லார் குரை கடல் அமிர்தம் ஆக

தங்கலர் பருகி ஆரார் தாழ்ந்து கண் இமைத்தல் செல்லார்

#2806

கருவியின் இசைகள் ஆர்ப்ப கற்பக மரத்தின் நீழல்

பொரு கயல் அனைய கண்ணும் புருவமும் அரவம் செய்ய

அரவ மேகலைகள் அம் பொன் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஆர்ப்ப

திரு அனார் ஆடல் கண்டும் திருவொடு திளைத்தும் ஆனார்

#2807

பனி முகில் முளைத்த நான்கு பசும் கதிர் திங்கள் ஒப்ப

குனி மருப்பு உழுது மேகம் குஞ்சரம் குனிந்து குத்த

இனிதினின் இலங்கு பொன் தோடு ஏற்று-மின் குழைகள் பொங்க

துனிவு இலர் களிற்றோடு ஆடி தொழுதக கழிப்பர் வேந்தே

#2808

கடிகை வாள் ஆரம் மின்ன கற்பக காவு கண்டும்

தொடி கவின் அறாத மென் தோள் தேவியர் சூழ வாமன்

அடி கையின் தொழுது பூ தூய் அஞ்சலி செய்து வீடே

முடிக இ பிறவி வேண்டேம் முனைவ என்று இரப்ப அன்றே

#2809

மலம் குவித்து ஆவி வாட்டி வாய் நிறை அமிர்தம் பெய்த

இலங்கு பொன் கலசம் அன்ன எரி மணி முலைகள் பாய

கலந்தனர் சென்ற பின் நாள் கதிர் கழன்று இருந்த வெய்யோன்

புலம்பு போல் புலம்பி தேவர் பொற்பு உகுத்து இருப்ப அன்றே

#2810

எல்லை மூ_ஐந்து நாள்கள் உள என இமைக்கும் கண்ணும்

நல் எழில் மாலை வாடும் நஞ்சு உடை அமிர்து உண்டாரின்

பல் பகல் துய்த்த இன்பம் பழுது என கவல்ப கண்டாய்

பில்கி தேன் ஒழுகும் பைம் தார் பெரு நில வேந்தர் வேந்தே

#2811

தேவரே தாமும் ஆகி தேவரால் தொழிக்கப்பட்டும்

ஏவல் செய்து இறைஞ்சி கேட்டும் அணிகம் மா பணிகள் செய்தும்

நோவது பெரிதும் துன்ப நோயினுள் பிறத்தல் துன்பம்

யாவதும் துன்பம் மன்னோ யாக்கை கொண்டவர்கட்கு என்றான்

#2812

கொங்கு விம்மு குளிர் பிண்டி குழவி ஞாயிற்று எழில் ஏய்ப்ப

சிங்கம் சுமந்த மணி அணை மேல் தேவர் ஏத்தி சிறப்பு அயர

எங்கும் உலகம் இருள் நீங்க இருந்த எந்தை பெருமானார்

தங்கு செந்தாமரை அடி என் தலையவே என் தலையவே

#2813

இலங்கு செம்பொன் எயில் மூன்றும் எரி பொன் முத்த குடை மூன்றும்

வலம் கொண்டு அலர் தூஉய் அடி ஏத்தும் வையம் மூன்றும் படை மூன்றும்

கலங்காது உயர்ந்த அதிசயங்கள் மூன்றும் காமர் நூல் மூன்றும்

நலம் கொள் தீம் பால் குண கடலும் உடையார் நம்மை உடையாரே

#2814

மன்றல் நாறும் அணி முடி மேல் மலிந்த சூளாமணி போலும்

வென்றோர் பெருமான் அறவாழி வேந்தன் விரி பூம் தாமரை மேல்

சென்ற திருவார் அடி ஏத்தி தெளியும் பொருள்கள் ஓர் ஐந்தும்

அன்றி ஆறும் ஒன்பானும் ஆகும் என்பார் அறவோரே

#2815

பெரிய இன்பத்து இந்திரனும் பெட்ட செய்கை சிறு குரங்கும்

உரிய செய்கை வினை பயத்தை உண்ணும் எனவே உணர்ந்து அவனை

அரியர் என்ன மகிழாதும் எளியர் என்ன இகழாதும்

இருசார் வினையும் தெளிந்தாரே இறைவன் நூலும் தெளிந்தாரே

#2816

உறுவர் பேணல் உவர்ப்பு இன்மை உலையா இன்பம் தலை நிற்றல்

அறிவர் சிறப்பிற்கு எதிர் விரும்பல் அழிந்தோர் நிறுத்தல் அறம் பகர்தல்

சிறியார் இனத்து சேர்வு இன்மை சினம் கைவிடுதல் செருக்கு அவித்தல்

இறைவன் அறத்து உளார்க்கு எல்லாம் இனியர் ஆதல் இது தெளிவே

#2817

செறிய சொன்ன பொருள் தெளிந்தார் சேரார் விலங்கில் பெண் ஆகார்

குறுகார் நரகம் ஓர் ஏழும் கீழ் முத்தேவர் குழாம் தீண்டார்

அறியாது உரைத்தேன் அது நிற்க ஆறே நரகம் ஆகாத

பொறியார் போக பூமியுள் விலங்கும் ஆவர் ஒரு சாரார்

#2818

ஏத்தரும் திரு மணி இலங்கு நீர்மைய

கோத்தன போல் குணம் நூற்று கோடியும்

காத்தன காவல பதினெண்ணாயிரம்

பாத்தன பண்ணவர் சீலம் என்பவே

#2819

மொய் அமர் ஞாட்பினுள் முரண் கொள் மன்னவர்

மெய் புகு பொன் அணி கவசம் ஒப்பன

மையல் ஐம்பொறி மதம் வாட்டி வைகலும்

செய் வினை நுணுக்குவ சீலம் என்பவே

#2820

மணி துணர் அனைய தம் குஞ்சி வண் கையால்

பணித்தனர் பறித்தலின் பரவை மா நிலம்

துணித்து ஒரு துணி சுமந்து அனைய திண் பொறை

அணித்தகு முடியினாய் ஆதி ஆகவே

#2821

பெரிய வாள் தடம் கண் செ வாய் பிறர் மனை பிழைக்கும் மாந்தர்

மரீஇ அவாய் புறம் சொல் கூர் முள் மத்திகை புடையும் அன்றி

ஒருவர் வாய் உமிழ பட்ட தம்பலம் ஒருவர் வாய் கொண்டு

அரியவை செய்ப வையத்து ஆண் பிறந்தார்கள் அன்றே

#2822

ஒழுக்கமே அன்றி தங்கள் உள் உணர்வு அழிக்கும் மட்டும்

புழு பயில் தேனும் அன்றி பிறவற்றின் புண்ணும் மாந்தி

விழு பயன் இழக்கும் மாந்தர் வெறு விலங்கு என்று மிக்கார்

பழித்தன ஒழித்தல் சீலம் பார் மிசை அவர்கட்கு என்றான்

#2823

நல் நிலத்து இட்ட வித்தின் நயம் வர விளைந்து செல்வம்

பின் நிலம் பெருக ஈனும் பெறல் அரும் கொடையும் பேசின்

புன் நிலத்து இட்ட வித்தின் புற்கென விளைந்து போகம்

மின் என துறக்கும் தானத்து இயற்கையும் விரித்தும் அன்றே

#2824

ஐவகை பொறியும் வாட்டி யாமையின் அடங்கி ஐந்தின்

மெய் வகை தெரியும் சிந்தை விளக்கு நின்று எரிய விட்டு

பொய் கொலை களவு காமம் அவா இருள் புகாது போற்றி

செய் தவம் நுனித்த சீல கனை கதிர் திங்கள் ஒப்பார்

#2825

வாய்ச்சி வாய் உறுத்தி மாந்தர் மயிர்-தொறும் செத்தினாலும்

பூச்சுறு சாந்தம் ஏந்தி புகழ்ந்து அடி பணிந்த போதும்

தூக்கி இ இரண்டும் நோக்கி தொல் வினை என்று தேறி

நா செறு பராவு கொள்ளார் நமர் பிறர் என்றும் உள்ளார்

#2826

பால் கதிர் திங்கள் கொட்பின் பருமித்த களிறு போல

நூல் கதி கொண்டு கண்ணால் நுகத்து அளவு எல்லை நோக்கி

மேல் கதிக்கு ஏணி ஆய விழுத்தவர் மனையில் வந்தால்

காற்கு ஒசி கொம்பு போல கைதொழுது இறைஞ்சி மாதோ

#2827

தொடி கையால் தொழுது வாழ்த்தி தூ மணி நிலத்துள் ஏற்றி

பொடி புனை துகிலின் நீக்கி புகழ்ந்து அடி கழீஇய பின்றை

அடுத்த சாந்து அகிலின் ஆவி ஆய் மலர் அருச்சித்து ஆனார்

கொடுப்பர் நால் அமிர்தம் மூன்றின் குணம் புரிந்து அடங்கினார்க்கே

#2828

ஒன்பது வகையின் ஓதிற்று உத்தமர்க்கு ஆகும் ஆர்ந்த

இன் பதம் அருளி ஈதல் இடை என மொழிப யார்க்கும்

துன்புற விலங்கு கொன்று சொரிந்து சோறு ஊட்டினார்க்கும்

நன் பொருள் வழங்கினார்க்கும் பயன் நமக்கு அறியல் ஆகா

#2829

கூற்று நா அலறுவது அனைய கூர் இலை

ஏற்ற நீர் துளும்பு வாள் இறைவ ஈங்கு இனி

போற்றினை கேள்-மதி பொரு இல் புண்ணியர்க்கு

ஆற்றிய கொடை பயன் அறிய கூறுவாம்

#2830

கடிப்பு வார் அங்குலி கொளீஇய கை துரந்து

அடுத்து வார் மயிர் துதி அலற ஊதலின்

பொடித்த பொன் தாமரை அனைய பொங்கு அழல்

இடை கிடந்து எவ்வளவு இரும்பு காய்ந்ததுவே

#2831

காய்ந்த அ அளவினால் கௌவும் நீரது ஒத்து

ஆய்ந்து அறி கொடையினது அளவில் புண்ணியம்

தோய்ந்து உயிர் உடம்பு இவண் ஒழிய தொக்க நாள்

வீந்து போய் வயிற்று அகம் விதியின் எய்துமே

#2832

திங்கள் ஒன்பதும் வயிற்றில் சேர்ந்த பின்

வங்க வான் துகில் பொதி மணி செய் பாவை போல்

அங்கு அவர் இரட்டைகள் ஆகி தோன்றலும்

சிங்கினார் இருமுதுகுரவர் என்பவே

#2833

இற்று அவர் தேவராய் பிறப்ப ஈண்டு உடல்

பற்றிய விசும்பு-இடை பரவும் மா முகில்

தெற்றென வீந்து என சிதைந்து போகுமால்

மற்ற அ மக்கள் தம் வண்ணம் செப்புவாம்

#2834

பிறந்த அ குழவிகள் பிறர்கள் யாவரும்

புறந்தரல் இன்றியே வளர்ந்து செல்லும் நாள்

அறைந்தனர் ஒன்று இலா ஐம்பது ஆயிடை

நிறைந்தனர் கலை குணம் உறுப்பு நீரவே

#2835

சோலை மீன் அரும்பி திங்கள் சுடரொடு பூத்ததே போல்

மாலையும் கலனும் ஈன்று வடகமும் துகிலும் நான்று

காலையும் இரவும் இல்லா கற்பக மரத்தின் நீழல்

பாலை யாழ் மழலை வேறாய் பல் மணி கொம்பின் நின்றாள்

#2836

இலங்கு பொன் குவடு சாந்தம் எழுதியது அனைய தோள் மேல்

நலம் கிளர் குழைகள் நான்று சாந்தின் வாய் நக்கி மின்ன

கலம் கலந்து அகன்ற மார்பில் கற்பக மாலை தாழ

விலங்கு அரசு அனைய காளை வேனில் வேந்து என்ன சேர்ந்தான்

#2837

குண்டலம் குலவி மின்ன பொன் அரி மாலை தாழ

தெண் கடல் அமிர்தின் செய்த பாவையின் பாவை நிற்ப

விண்டு அலர் மாலை மார்பன் விதியினால் சென்று மாதோ

கண்டனன் கலந்த உள்ளம் காதலின் ஒருவர் ஆனார்

#2838

கொதி நுனை காமன் அம்பு கொப்புளித்து உமிழ்ந்து காமம்

மது நிறை பெய்து விம்மும் மணி குடம் இரண்டு போல

நுதி முகம் முத்தம் சூடி நோக்குநர் ஆவி வாட்ட

விதி முலை வெய்ய ஆகி தாரொடு மிடைந்த அன்றே

#2839

இமைத்த நும் கண்கள் என்னை இகழ்ந்தனிர் என்று சீற

அமைத்து நின் அழகு கோலம் ஆர உண்டு அறுக்கல் ஆற்றாது

இமைத்தன வஞ்சி என்ன இளையவள் சிலம்பில் குஞ்சி

நமைத்த பூம் தாமம் தோய நகை முக விருந்து பெற்றான்

#2840

இன் அகில் ஆவி விம்மும் எழு நிலை மாடம் சேர்ந்தும்

பொன் மலர் காவு புக்கும் புரி மணி வீணை ஓர்த்தும்

நன் மலர் நான வாவி நீர் அணி நயந்தும் செல்வ

தொல் நலம் பருகி காம தொங்கலால் பிணிக்கப்பட்டார்

#2841

பூ முற்றும் தடம் கண்ணாளும் பொன் நெடும் குன்று அனானும்

காமுற்று நினைந்த எல்லாம் கற்பக மரங்கள் ஏந்த

தாம் உற்று கழிப்பர் தானம் இடையது செய்த நீரார்

ஏமுற்று கரும பூமி இருநிதி கிழமை வேந்தே

#2842

அடங்கலர்க்கு ஈந்த தான பயத்தினால் அலறும் முந்நீர்

தடம் கடல் நடுவுள் தீவு பல உள அவற்றுள் தோன்றி

உடம்பொடு முகங்கள் ஒவ்வார் ஊழ் கனி மாந்தி வாழ்வர்

மடங்கல் அம் சீற்ற துப்பின் மான வேல் மன்னர் ஏறே

#2843

செப்பிய சீலம் என்னும் திரு மணி மாலை சூழ்ந்தார்

கப்பத்துள் அமரர் ஆவர் காட்சி இன் அமிர்தம் உண்டார்

ஒப்ப நீர் உலகம் எல்லாம் ஒரு குடை நிழற்றி இன்பம்

கை படுத்து அலங்கல் ஆழி காவலர் ஆவர் கோவே

#2844

வீட்டினது இயற்கை நாம் விளம்பின் தீம் கதிர்

பாட்டு அரும் பனி மதி பழித்த முக்குடை

மோட்டு இரும் கொழு மலர் பிண்டி மூர்த்தி நூல்

ஈட்டிய பொருள் அகத்து இயன்றது என்பவே

#2845

உள் பொருள் இது என உணர்தல் ஞானம் ஆம்

தெள்ளிதின் அ பொருள் தெளிதல் காட்சி ஆம்

விள்ளற இருமையும் விளங்க தன் உளே

ஒள்ளிதின் தரித்தலை ஒழுக்கம் என்பவே

#2846

கூடிய மும்மையும் சுடர்ந்த கொந்து அழல்

நீடிய வினை மரம் நிரைத்து சுட்டிட

வீடு எனப்படும் வினை விடுதல் பெற்றது அங்கு

ஆடு எழில் தோளினாய் அநந்த நான்மையே

#2847

கடை இலா அறிவொடு காட்சி வீரியம்

கிடை இலா இன்பமும் கிளந்த அல்லவும்

உடைய தம் குணங்களோடு ஓங்கி விண் தொழ

அடைதலான் மேல் உலகு அறியப்பட்டதே

#2848

மாதவன் என பெயர் வரையின் அம் வரை

ஏதம் இல் எயிறு அணி பவள வாய் தொடுத்து

ஆதியில் அறவுரை அருவி வீழ்ந்து என

மா துயர் மலம் கெட மன்னன் ஆடினான்

#2849

எல்லையில் அறவுரை இனிய கேட்ட பின்

தொல்லை எம் பிறவியும் தொகுத்த பாவமும்

வல்லையே பணி-மின் அம் அடிகள் என்றனன்

மல்லை வென்று அகன்று பொன் மலர்ந்த மார்பினான்

#2850

கதிர் விடு திரு மணி அம் கை கொண்டது ஒத்து

எதிர்வதும் இறந்ததும் எய்தி நின்றதும்

அதிர்வு அறு தவ விளக்கு எறிப்ப கண்டவன்

பதர் அறு திரு மொழி பணிக்கும் என்பவே

மேல்

#2851

முழு நீர் வளை மேய்தலின் முத்து ஒழுகி

பொழி நீர் நிலவின் இருள் போழ்ந்து அரிசி

கழு நீர் ஒழுக கழு நீர் மலரும்

தழு நீரது தாதகி என்று உளதே

#2852

கயல் பாய்ந்து உகள கடி அன்னம் வெரீஇ

வியன் நீள் சுடர் வெண் மதி சேர்வது போல்

அயலே அலர் தாமரை சேர்ந்து உறையும்

வயல் சூழ்ந்தன ஊர் வளம் ஆர்ந்தனவே

#2853

அவணத்தவர் கூந்தல் அகில் புகையை

சிவணி சிறுகால் கமுகம் பொழில் சேர்ந்து

உவண் உய்த்திட மஞ்சு என நின்று உலவும்

பவணத்து ஒரு பாங்கினதால் அளிதோ

#2854

மதியும் சுடரும் வழி காணல் உறா

பொதியும் அகிலின் புகையும் கொடியும்

நிதியின் கிழவன் இனிதா உறையும்

பதி பொன் நகரின் படி கொண்டதுவே

#2855

ஏமம் ஆகிய துப்புரவு எய்திய

பூமி மா திலகம் எனும் பொன் கிளர்

நாம நல் நகர் வீதிகள் தாம் எலாம்

காமவல்லி கிடந்தன போன்றவே

#2856

பைம் கழல் மன்னர் மன்னன் பவணமாதேவன் என்பான்

சங்கினுள் முத்தம் ஒப்பாள் சயமதி பயந்த நம்பி

ஐங்கணை காமன் அன்னான் அசோதரன் அரச சீயம்

தங்கிய கேள்வியாற்கு தையலார் சேர்த்தினாரே

#2857

இள முலை பொருது தேம் தார் எழில் குழைந்து அழிய வைகி

கிளை நரம்பு இசையும் கூத்தும் கிளர்ந்தவை கனற்ற நாளும்

வளை மயங்கு உருவ மென் தோள் வாய் நலம் பருகி மைந்தன்

விளை மது தேறல் மாந்தி வெற்றி போர் அநங்கன் ஆனான்

#2858

இலங்கு அரி பரந்த வாள் கண் இளையவர் புலவி நீங்க

சிலம்பு எனும் வண்டு பாட சீறடி போது புல்லி

அலங்கல் வாய் சென்னி சேர்த்தி அரி மதர் மழை கண் பில்க

நலம் கவர்ந்து உண்டு நண்ணார் நாமுற கழிக்கும் மாதோ

#2859

மங்கையர் தம்மொடு மடங்கல் மொய்ம்பினான்

பங்கய பனி தடம் சேர பார்ப்பு அனம்

செம் கயல் பேர் இனம் இரிய செவ்வனே

பொங்கி மேல் பறந்து விண் புதைந்தது என்பவே

#2860

வேய்ந்த வெண் தாமரை கோதை போல விசும்பில் பறக்கின்ற வெள்ளை அன்னம்

ஆய்ந்த முகில் ஆடை திங்கள் கண்ணி ஆகாயம் என்னும் அரிவை சாயல்

தோய்ந்த தன் காதலன் பற்ற அற்று சொரிகின்ற மேகலை போல் வீழ்ந்த வாளை

பாய்ந்து துகைப்ப கிழிந்த கூழை பனி தாமரை சூழ் பகல் கோயிலே

#2861

விரும்பு பொன் தட்டு-இடை வெள்ளி கிண்ணம் ஆர்ந்து

இருந்தன போன்று இள அன்ன பார்ப்பு இனம்

பொருந்து பொன் தாமரை ஒடுங்கி புக்கு ஒளித்து

இருந்த கண்டான் இளம் கோக்கள் நம்பியே

#2862

உரிமையுள் பட்டிருந்து ஒளிக்கின்றார்களை

பெரும நீ கொணர்க என பேசு காஞ்சுகி

ஒரு மகற்கு ஈந்தனன் கோயில் புக்கனன்

எரி முயங்கு இலங்கு வேல் காளை என்பவே

#2863

வட மலை பொன் அனார் மகிழ்ந்து தாமரை

தடம் உறைவீர்க்கு இவை தடங்கள் அல்லவே

வட முலை என நடாய் வருடி பால் அமுது

உடன் உறீஇ ஓம்பினார் தேம் பெய் கோதையார்

#2864

கண்டான் ஒரு நாள் கதிர் மா முடி மன்னர் மன்னன்

தண் தாமரை சூழ் தடத்தின் பிரித்தார்கள் யாரே

ஒண் தார் இளங்கோ என்று உழையவர் கூற வல்லே

கொண்டு ஈங்கு வம்-மின் கொலை வேலவன் தன்னை என்றான்

#2865

படு கண் முழவும் பசும்பொன் மணி யாழும் ஏங்க

இடுகும் நுசுப்பினவர் ஆட இருந்த நம்பி

அடிகட்கு அடிகள் அருள் இற்று என்று இறைஞ்ச வல்லே

கடி விம்மு தாரான் கழல் கையின் தொழுது சேர்ந்தான்

#2866

அணி சேர் இட கை விரலால் வல தோள்

மணி சேர் வளை வாய்வதின் வைத்து வலத்து

அணி மோதிரம் சூழ் விரல் வாய் புதையா

பணியா முடியால் பணிந்தான் இளையோன்

#2867

கிளை பிரிவு அரும் சிறை இரண்டும் கேட்டியேல்

விளைக்கிய வித்து அனாய் இரு மற்று ஈங்கு என

திளைக்கும் மா மணி குழை சுடர செப்பினான்

வளை கையார் கவரி கொண்டு எறிய மன்னனே

#2868

அறம் பெரிய கூறின் அலங்கல் அணி வேலோய்

மறம் புரி கொள் நெஞ்சம் வழியா புகுந்து ஈண்டி

செறும் பெரிய தீ வினைகள் சென்று கடிது ஓடி

உறும் பெரிய துன்பம் உயிர் கொலையும் வேண்டா

#2869

மெய் உரை விளங்கும் மணி மேல் உலக கோபுரங்கள்

ஐயம் இலை நின்ற புகழ் வையகத்து மன்னும்

மையல் விளை மா நரக கோபுரங்கள் கண்டீர்

பொய் உரையும் வேண்டா புறத்து இடு-மின் என்றான்

#2870

முளரி முகம் நாக முளை எயிறு உழுது கீற

அளவில் துயர் செய்வர் இவண் மன்னர் அதனாலும்

விளைவு அரிய மா துயரம் வீழ் கதியுள் உய்க்கும்

களவு கடன் ஆக கடிந்திடுதல் சூதே

#2871

மடத்தகைய நல்லார் மனம் கரிய மாற்றார்

பிடர்த்தலை ஒள் வாள் போல் பிறர் மனைகள் சேரின்

எடுப்ப அரிய துன்பத்து இடை படுவர் இன்னா

நடுக்கு உடைய காமம் விடுத்திடுதல் நன்றே

#2872

தெருளின் பொருள் வான் உலகம் ஏறுதற்கு செம்பொன்

இருளில் படு கால் புகழ் வித்து இல்லை எனின் எல்லா

அருளும் நக வையம் நக ஐம்பொறியும் நைய

பொருளும் நக ஈட்டும் பொருள் யாதும் பொருள் அன்றே

#2873

பொய்யொடு மிடைந்த பொருள் ஆசை உருள் ஆயம்

மை படும் வினை துகள் வழக்கு நெறி மாயம்

செய்த பொருள் பெய்த கலன் செம்மை சுடு செம் தீ

கை தவம் நுனித்த கவறு ஆடல் ஒழிக என்றான்

#2874

காமம் உடையார் கறுவொடு ஆர்வம் உடையாரும்

தாமமொடு சாந்து புனைவார் பசியின் உண்பார்

ஏமம் உடையார்கள் இவர் அல்லர் இவை இல்லா

வாமன் அடி அல்ல பிற வந்தியன்-மின் என்றான்

#2875

பூவை கிளி தோகை புணர் அன்னமொடு பன் மா

யாவை அவை தம் கிளையின் நீங்கி அழ வாங்கி

காவல் செய்து வைத்தவர்கள் தம் கிளையின் நீங்கி

போவர் புகழ் நம்பி இது பொற்பு இலது கண்டாய்

#2876

அல்லி தாள் அற்ற-போதும் அறாத நூல்-அதனை போல

தொல்லை தம் உடம்பு நீங்க தீவினை தொடர்ந்து நீங்கா

புல்லி கொண்டு உயிரை சூழ்ந்து புக்குழி புக்கு பின்னின்று

எல்லையில் துன்ப வெம் தீ சுட்டு எரித்திடுங்கள் அன்றே

#2877

அறவிய மனத்தர் ஆகி ஆருயிர்க்கு அருளை செய்யின்

பறவையும் நிழலும் போல பழவினை உயிரோடு ஆடி

மறவி ஒன்றானும் இன்றி மனத்ததே சுரக்கும் பால

கறவையின் கறக்கும் தம்மால் காமுறப்பட்ட எல்லாம்

#2878

நெடு மணி யூபத்து இட்ட தவழ் நடை யாமை நீள் நீர்

தொடு மணி குவளை பட்டம் துணையொடு நினைப்பதே போல்

கடு மணி கயல் கண் நல்லார் காமமும் பொருளும் சிந்தித்து

அடு மணி ஆவி நீப்பார் அறிவினால் சிறிய நீரார்

#2879

வீறு அழி வினை செய் காலன் வைர வாள் வலையில் பட்டால்

சாறு அழி குவளை மாலையவரையும் தனமும் நீக்கி

ஆறு இழி வரையின் தோன்றும் அறம் நனி நினைப்பர் செம்பொன்

ஏறு எழில் நெறியின் ஏறி இரு விசும்பு ஆளும் நீரார்

#2880

துன்னி மற்று அறத்தை கேட்டே துகில் நெருப்பு உற்றதே போல்

மின்னு தார் மார்பன் மெய் வெந்து ஆலியின் உருகி பெண்-பால்

அன்ன பார்ப்பு அன்று கொண்ட தடத்து-இடை விடுவித்து இட்டான்

பின்னை தன் கிளைகள் கூட்டம் பெருந்தகை வித்தினானே

#2881

மெய்ப்படு முது புண் தீர்ப்பான் மேவிய முயற்சி போல

ஒப்பு உடை காமம் தன்னை உவர்ப்பினோடு ஒழித்து பாவம்

இப்படித்து இது என்று அஞ்சி பிறவி நோய் வெருவினானே

மைப்படு மழை கண் நல்லார் வாய் கொண்ட அமுதம் ஒப்பான்

#2882

ஆளியால் பாயப்பட்ட அடு களி யானை போல

வாளி வில் தட கை மைந்தன் வாய்விட்டு புலம்பி காம

நாளினும் நஞ்சு துய்த்தேன் நச்சு அறை ஆக நன் பொன்

தோளியர் துறந்து தூய்தா தவம் செய்வல் அடிகள் என்றான்

#2883

சிறுவன் வாய்மொழியை கேட்டே தேர் மன்னன்-தானும் சொன்னான்

உறு களிற்று உழவ மற்று உன் ஒளி முடி தாயம் எய்தி

அறை கடல் வேலி காத்து உன் அலங்கல் வேல் தாயம் எல்லாம்

பெறு தகு புதல்வற்கு ஈந்து பின்னை நீ துறத்தி என்றான்

#2884

கொலை சிறை உய்ந்து போகும் ஒருவனை குறுக ஓடி

அலைத்தனர் கொண்டு பற்றி அரும் சிறை அழுத்துகின்றார்

தொலைப்பரும் சுற்றத்தாரோ பகைவரோ அடிகள் என்ன

விலை பெரு மணியை முந்நீர் நடு கடல் வீழ்த்தது ஒத்தான்

#2885

காதலம் அல்லம் மேல் நாள் கழிந்த நம் பிறவி தம்முள்

ஏதிலம் யாங்கள் எல்லாம் இனி கொளும் உடம்பினானும்

ஆதலால் சுற்றம் இல்லை அது பட்டவாறு என்று அம் பூம்

தாது அலர் மார்பன் அற்பு தளை அற பரிந்திட்டானே

#2886

நல் பொறி குயிற்றி வல்லான் செய்தது ஓர் நன் பொன் பாவை

பொன் பொறி கழல எல்லா பொறிகளும் கழல்வதே போல்

சொல் பொறி சோர எல்லா பொறிகளும் சோர்ந்து நம்பன்

இல் பொறி இன்பம் நீக்கி இராயிரர் சூழ சென்றான்

#2887

தணக்கு இற பறித்த போதும் தான் அளை விடுத்தல் செல்லா

நிணம் புடை உடும்பு அனாரை யாதினால் நீக்கல் ஆகும்

மணம் புடை மாலை மார்பன் ஒரு சொலே ஏது ஆக

கணை கவின் அழித்த கண்ணார் துறந்து போய் கடவுள் ஆனான்

#2888

தூமம் ஆர்ந்து அணங்கு நாறும் சுரும்பு சூழ் தாரினானும்

தாமம் ஆர் ஒலியல் ஐம்பால் சயமதி திருவும் ஆர்ந்த

காமம் மாசு உண்ட காதல் கதிர் வளை தோளினாரும்

நாமம் நால் கதியும் அஞ்சி நல் தவத்து உச்சி கொண்டார்

#2889

ஆசாரம் நாண தவம் செய்து அலர் கற்பக தார்

சாசாரன் என்னும் தகைசால் ஒளி தேவர் கோவாய்

மாசாரம் ஆய மணி வான் உலகு ஆண்டு வந்தாய்

தூசு ஆர்ந்த அல்குல் துளும்பும் நலத்தாரொடு என்றான்

#2890

மின் ஆர் சிலம்பின் சிலம்பும் குரல் அன்னம் மேல் நாள்

மன்னா பிரித்தாய் பிரிந்தாய் சிறைவைத்ததனால்

பொன் ஆர மார்ப சிறைப்பட்டனை போலும் என்றான்

இன்னா பிறவி பிணிக்கு இன் மருந்து ஆய சொல்லான்

#2891

மஞ்சு இவர் மணி வரை அனைய மாதவன்

வஞ்சம் இல் அறவுரை பொதிந்த வாய்மொழி

அஞ்சினன் இருந்துழி அம்பு வீழ்ந்து என

நஞ்சு உமிழ் வேலினான் நடுங்க வீழ்ந்ததே

#2892

வார் அணி மணி துடி மருட்டும் நுண் இடை

கார் அணி மயில் அனார் சூழ காவலன்

ஏர் அணி மணி முடி இறைஞ்சி ஏத்தினான்

சீர் அணி மாதவர் செழும் பொன் பாதமே

#2893

நல திரு மடமகள் நயந்த தாமரை

நிலத்து இருந்து இரு சுடர் நிமிர்ந்து செல்வ போல்

உலப்பரும் தவத்தினால் ஓங்கு சாரணர்

செல திரு விசும்பு ஒளி சிறந்தது என்பவே

#2894

சாரணர் போய பின் சாந்தம் ஏந்திய

வார் அணி வன முலை வஞ்சி கொம்பு அனார்

போர் அணி புலவு வேல் கண்கள் பூத்தன

நீர் அணி குவளை நீர் நிறைந்த போன்றவே

#2895

பொன் வரை நிலா கதிர் பொழிந்து போர்த்த போல்

தென் வரை சந்தனம் திளைக்கும் மார்பினான்

மின் இவர் நுசுப்பினார் மெலிய மெல்லவே

இன் உரை கொடான் கொடி கோயில் எய்தினான்

#2896

அம் சுரை பொழிந்த பால் அன்ன மென் மயிர்

பஞ்சி மெல் அணையின் மேல் பரவை அல்குலார்

மஞ்சு இவர் மதி முகம் மழுங்க வைகினார்

நஞ்சு உயிர்த்து அணி நலம் கரிந்து நையவே

#2897

வெள் எயிற்று அரவு மேய்ந்த மிச்சிலின் மெலிந்து மேக

புள்-வயின் பிறந்த புள் போல் ஒன்று அலாது உரைத்தல் தேற்றார்

கள் வயிற்று அலர்ந்த கோதை கலாப வில் உமிழும் அல்குல்

ஒள் எயிற்றவர்கள் பொன் பூத்து ஒளி மணி உருவம் நீத்தார்

#2898

கிளி சொலின் இனிய சொல்லார் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஏங்க

குளித்து நீர் இரண்டு கோல கொழும் கயல் பிறழ்பவே போல்

களித்து நீர் சுமந்து வாள் கண் கலாஅய் பிறழ்ந்து அலமந்து ஆட

அளித்த தார் அலங்கல் ஆழி அவன் துறவு உரைத்தும் அன்றே

#2899

புனை மருப்பு அழுந்த குத்தி புலியொடு பொருது வென்ற

கனை குரல் உருமு சீற்ற கதழ் விடை உரிவை போர்த்த

துனை குரல் முரச தானை தோன்றலை தம்-மின் என்றான்

நனை மலர் அலங்கல் கண்ணி நந்தனும் தொழுது சேர்ந்தான்

#2900

கொடி அணி அலங்கல் மார்பில் குங்கும குன்றம் அன்னான்

அடி பணிந்து அருளு வாழி அரசருள் அரச என்ன

படு சின வெகுளி நாக பை தலை பனித்து மாழ்க

இடி உமிழ் முரசம் நாண இன்னணம் இயம்பினானே

மேல்

#2901

ஊன் உடை கோட்டு நாகு ஆன் சுரி முக ஏற்றை ஊர்ந்து

தேன் உடை குவளை செம் கேழ் நாகு இளம் தேரை புல்லி

கான் உடை கழனி செந்நெல் கதிர் அணை துஞ்சும் நாடு

வேல் மிடை தானை தாயம் வீற்று இருந்து ஆள்மோ என்றான்

#2902

கரும்பு அலால் காடு ஒன்று இல்லா கழனி சூழ் பழன நாடும்

சுரும்பு உலாம் கண்ணி விண்ணோர் துறக்கமும் வீடும் வேண்டேன்

அரும்பு உலாய் அலர்ந்த அம் மென் தாமரை அனைய பாதம்

விரும்பி யான் வழிபட்டு அன்றோ வாழ்வது என் வாழ்க்கை என்றான்

#2903

குன்று என மருண்டு கோல மணி வண்டும் குழாம் கொள் தேனும்

சென்று மொய்த்து இமிரும் யானை சீவகற்கு இளைய நம்பி

மன்றல் வீற்று இருந்து மின்னும் மணி குவடு அனைய தோளான்

ஒன்றும் மற்று அரசு வேண்டான் உவப்பதே வேண்டினானே

#2904

பொலிவு உடைத்து ஆகுமேனும் பொள்ளல் இ உடம்பு என்று எண்ணி

வலி உடை மருப்பின் அல்லால் வாரணம் தட கை வையாது

ஒலி உடை உருமு போன்று நிலப்படாது ஊன்றின் வை வேல்

கலி கடிந்து உலகம் காக்கும் காளையை கொணர்-மின் என்றான்

#2905

கழு மணி ஆர மார்பின் காவலன் மக்கள் காய் பொன்

எழு வளர்ந்து அனைய திண் தோள் இளையவர் தம்முள் மூத்த

தழு மலர் கொம்பு போலும் தத்தை நாள் பயந்த நம்பி

விழு மணி பூணினான் வீற்று இரீஇ விதியின் சொன்னான்

#2906

பால் வளை பரந்து மேயும் படு கடல் வளாகம் எல்லாம்

கோல் வளையாமல் காத்து உன் குடை_நிழல் துஞ்ச நோக்கி

நூல் விளைந்து அனைய நுண் சொல் புலவரோடு அறத்தை ஓம்பின்

மேல் விளையாத இன்பம் வேந்த மற்று இல்லை கண்டாய்

#2907

வாய்ப்படும் கேடும் இன்றாம் வரிசையின் அரிந்து நாளும்

காய்த்த நெல் கவளம் தீற்றின் களிறு தான் கழனி மேயின்

வாய்ப்படல் இன்றி பொன்றும் வல்லன் ஆய் மன்னன் கொள்ளின்

நீத்த நீர் ஞாலம் எல்லாம் நிதி நின்று சுரக்கும் அன்றே

#2908

நெல் உயிர் மாந்தர்க்கு எல்லாம் நீர் உயிர் இரண்டும் செப்பின்

புல் உயிர் புகைந்து பொங்கு முழங்கு அழல் இலங்கு வாள் கை

மல்லல் அம் களிற்று மாலை வெண்குடை மன்னர் கண்டாய்

நல் உயிர் ஞாலம் தன்னுள் நாம வேல் நம்பி என்றான்

#2909

ஆர் வலம் சூழ்ந்த ஆழி அலை மணி தேரை வல்லான்

நேர் நிலத்து ஊரும் ஆயின் நீடு பல் காலம் செல்லும்

ஊர் நிலம் அறிதல் தேற்றாது ஊருமேல் முறிந்து வீழும்

தார் நில மார்ப வேந்தர் தன்மையும் அன்னது ஆமே

#2910

காய்ந்து எறி கடும் கல் தன்னை கவுள் கொண்ட களிறு போல

ஆய்ந்த அறிவுடையர் ஆகி அருளொடு வெகுளி மாற்றி

வேந்தர் தாம் விழைப எல்லாம் வெளிப்படார் மறைத்தல் கண்டாய்

நாந்தக உழவர் ஏறே நன் பொருள் ஆவது என்றான்

#2911

குடின் பழியாமை ஓம்பின் கொற்ற வேல் மன்னர் மற்று உன்

அடி வழி படுவர் கண்டாய் அரும் புகழ் கெடுதல் அஞ்சி

நொடியல் ஓர் எழுத்தும் பொய்யை நுண் கலை நீத்தம் நீந்தி

கொடி எடுத்தவர்க்கு நல்கு கொழித்து உணர் குமர என்றான்

#2912

சேல் நடந்தாங்கும் ஓடி சென்று உலாய் பிறழும் வாள் கண்

மான் மட நோக்கின் மாதர் மாலை நாள் பயந்த மைந்தன்

கால் நடந்து அனைய மான் தேர் காளையை காவல் மன்னன்

தான் உடன் அணிந்து தன் போல் இளவரசு ஆக்கினானே

#2913

கூர் எயிறு அணிந்த கொவ்வை கொழும் கனி கோல செ வாய்

ஏர் அணி மயில் அம் சாயல் இலக்கணை ஈன்ற சிங்கம்

சீர் உடை செம்பொன் கண்ணி சிறுவனை செம்பொன் மாரி

பேர் அறைந்து உலகம் உண்ண பெரு நம்பி ஆக வென்றான்

#2914

தன் கழல் தொழாத மன்னர் தாம் சுமந்து ஏத்தி நின்ற

பொன் திகழ் உருவில் தம்பி புதல்வனை தந்து போற்றி

மின் திகழ் முடியும் சூட்டி வீற்று இரீஇ வேந்து செய்தான்

குன்று இனம் குழீஇய போலும் குஞ்சர குழாத்தினானே

#2915

நிலம் செதிள் எடுக்கும் மான் தேர் நித்திலம் விளைந்து முற்றி

நலம் செய்த வைர கோட்ட நாறும் மும்மதத்த நாகம்

குலம் செய்த குமரர்க்கு எல்லாம் கொடுத்தனன் நிதியும் நாடும்

உலம் செய்த வைர குன்றம் ஓர் இரண்டு அனைய தோளான்

#2916

நூற்கு இடம் கொடுத்த கேள்வி நுண் செவி மண் கொள் ஞாட்பில்

வேற்கு இடம் கொடுத்த மார்பின் வில் வலான் தோழர் மக்கள்

நால் கடல் வளாகம் காக்கும் நம்பி-தன் கண்கள் ஆக

பால்கடல் கேள்வி யாரை பழிப்பு அற நாட்டினானே

#2917

காவலர் அகலம் என்னும் கழனியுள் உழுது காமர்

மா வலம் விளைத்த கோட்டு மழ களிற்று அரசன் அன்னான்

பூ அலர் கொடி அனாரை விடுக்கிய கோயில் புக்கான்

தூ அலர் ஒலியலார் தம் வல கண்கள் துடித்த அன்றே

#2918

செம்பொனால் செறிய வேய்ந்து திரு மணி முகடு கொண்ட

வெம்பு நீள் சுடரும் சென்னி விலங்கிய மாடம் எய்தி

அம் பொனால் தெளிந்த பாவை அனையவர் தம்-மின் என்றான்

பைம்பொனால் வளர்க்கப்பட்ட பனை திரண்டு அனைய தோளான்

#2919

தின் பளித மாலை திரள் தாமம் திகழ் தீம் பூ

நன்கு ஒளி செய் தாமம் நறும் பூ நவின்ற தாமம்

பொன் தெளித்த தாமம் புரி முத்தம் மிளர் தாமம்

மின் தெளித்த மின்னு மணி வீழ்ந்த திரள் தாமம்

#2920

ஈன்ற மயில் போல் நெடிய தாமத்து-இடை எங்கும்

மான்று மணம் விம்மு புகை மல்கி நுரையே போல்

தோன்றும் மணி கால் அமளி தூ அணையின் மேலார்

மூன்றுலகம் விற்கும் முலை முற்று_இழையினாரே

#2921

இன்னது அருள் என்று இளையர் ஏத்த ஞிமிறு ஆர்ப்ப

மின்னின் இடை நோவ மிளிர் மேகலைகள் மின்ன

பொன் அரிய கிண்கிணியும் பூம் சிலம்பும் ஏங்க

மன்னன் அடி சேர்ந்து இறைஞ்சி வாழி என நின்றார்

#2922

கலவ மயில் கால் குவித்த போலும் கமழ் ஐம்பால்

நிலவும் மணி மேகலை நிலா உமிழும் பைம் பூண்

இலவ மலர் வாயின் அணி கூர் எயிற்றினீரே

உலவும் மனம் வைத்து உறுதி கேண்-மின் இது என்றான்

#2923

வாய் அழல் உயிர்க்கும் ஆழி மன்னவன் குறிப்பு நோக்கி

வேய் அழ திரண்ட மென் தோள் வெம் முலை பரவை அல்குல்

தோய் பிழி அலங்கலார்-தம் தொல் நலம் தொலைந்து வாடி

காய் அழல் கொடியை சேர்ந்த கற்பக மாலை ஒத்தார்

#2924

கரும் கடல் பிறப்பின் அல்லால் வலம்புரி காணும்-காலை

பெரும் குளத்து என்றும் தோன்றா பிறை நுதல் பிணை அனீரே

அரும் கொடை தானம் ஆய்ந்த அரும் தவம் தெரியின் மண் மேல்

மருங்கு உடையவர்கட்கு அல்லால் மற்றையர்க்கு ஆவது உண்டே

#2925

விட்டு நீர் வினவி கேள்-மின் விழுத்தகை அவர்கள் அல்லால்

பட்டது பகுத்து உண்பார் இ பார் மிசை இல்லை கண்டீர்

அட்டு நீர் அருவி குன்றத்து அல்லது வைரம் தோன்றா

குட்ட நீர் குளத்தின் அல்லால் குப்பை மேல் குவளை பூவா

#2926

நரம்பு ஒலி பரந்த கோயில் நல் நுதல் மகளிர் தூவும்

பெரும் பலி சோற்றின் ஈதல் பெரிது அரிது ஆகுமேனும்

சுரும்பு ஒலி கோதையார் தம் மனை-வயின் தூண்-தொறு ஊட்டும்

அரும் பலி அனைத்தும் ஈயின் அது பொருள் குன்று கண்டீர்

#2927

அற்றவர் வருத்தம் நீக்கி ஆருயிர் கொண்டு நிற்கும்

துற்ற அவிழ் ஈதல் செம்பொன் துறக்கத்திற்கு ஏணி ஆகும்

முற்று உயிர் ஓம்பி தீம் தேன் ஊனொடு துறப்பின் யார்க்கும்

மற்று உரை இல்லை மண்ணும் விண்ணும் நும் அடிய அன்றே

#2928

மாலை பந்தும் மாலையும் ஏந்தி மது வார் பூம்

சோலை மஞ்ஞை சூழ் வளையார் தோள் விளையாடி

ஞாலம் காக்கும் மன்னவர் ஆவார் நறவு உண்ணா

சீலம் காக்கும் சிறு உபகாரம் உடையாரே

#2929

மாசி திங்கள் மாசின சின்ன துணி முள்ளின்

ஊசி துன்னம் மூசிய ஆடை உடை ஆக

பேசி பாவாய் பிச்சை என கை அகல் ஏந்தி

கூசிக்கூசி நிற்பர் கொடுத்து உண்டு அறியாதார்

#2930

காட்டு அகத்து ஒரு மகன் துரக்கும் மா கலை

ஓட்டு உடைத்தாம் எனின் உய்யும் நங்களை

ஆட்டியிட்டு ஆருயிர் அளைந்து கூற்றுவன்

ஈட்டிய விளை மது போல உண்ணுமே

#2931

புள்ளுவர் கையினும் உய்யும் புள் உள

கள் அவிழ் கோதையீர் காண்-மின் நல் வினை

ஒள்ளியான் ஒரு மகன் உரைத்தது என்னன்-மின்

தெள்ளியீர் அறத்திறம் தெரிந்து கொள்-மினே

#2932

மாய்தலும் பிறத்தலும் வளர்ந்து வீங்கலும்

தேய்தலும் உடைமையை திங்கள் செப்புமால்

வாய் புக பெய்யினும் வழுக்கி நல்லறம்

காய்வது கலதிமை-பாலது ஆகுமே

#2933

புள்ளி நீர் வீழ்ந்தது பெருகி புன் புலால்

உள் வளர்ந்து ஒரு வழி தோன்றி பேர் அறம்

உள்குமேல் முழு புலால் குரம்பை உய்ந்து போய்

வெள்ள நீர் இன்பமே விளைக்கும் என்பவே

#2934

பாற்றுளி பவளநீர் பெருகி ஊன் திரண்டு

ஊற்று நீர் குறும் புழை உய்ந்து போந்த பின்

சேற்று நீர் குழியுளே அழுந்தி செல்கதிக்கு

ஆற்று உணா பெறாது அழுது அலறி வீழுமே

#2935

திருந்திய நல் அற செம்பொன் கற்பகம்

பொருந்திய பொருளொடு போகம் பூத்தலால்

வருந்தினும் அறத்திறம் மறத்தல் ஓம்பு-மின்

கரும்பு என திரண்ட தோள் கால வேல் கணீர்

#2936

மந்திர மருந்து இவை இல்லையாய் விடின்

ஐம் தலை அரவினை யாவர் தீண்டுவார்

சுந்தர சுரும்பு சூழ் மாலை இல்லையேல்

மைந்தரும் மகளிரை மருங்கு சேர்கிலார்

#2937

பொன் துலாம் பொன் அனீர் தருதும் பாகு நீர்

தின்று அலால் சிறுவரை யானும் சொல் சில

இன்று எலாம் எம் மருங்கு இருந்து பேசினால்

வென்று உலாம் வேல் கணீர் விழுத்தக்கீர்களே

#2938

மெய் படு சாந்தும் பூவும் மிக நனி கமழுமேனும்

கைப்படு சாந்தும் பூவும் கொண்டு அலால் கலக்கல் ஆகா

ஐ படு பித்து நெய்த்தோர் அசும்பு சோர் அழுகல் புன் தோல்

பொய் பட உரைத்தது உண்டோ பொன் அனீர் நம்முள் நாமால்

#2939

அனிச்சத்து அம் போது போல தொடுப்பவே குழைந்து மாழ்கி

இனி செத்தாம் பிறந்த-போழ்தே என்று நாம் இதனை எண்ணி

தனி சித்தம் வைத்தல் தேற்றாம் தளர்ந்து கண் பரப்பி நோக்கி

பனித்தும் என்று உற்ற-போழ்தே பழுது இலா அறிவின் என் ஆம்

#2940

நீல் நிறம் கொண்ட ஐம்பால் நிழல் மணி உருவம் நீங்கி

பால் நிறம் கொண்டு வெய்ய படா முலை பையின் தூங்கி

வேல் நிற மழை கண் தாமும் இமை குறைந்து அழுகி மேனி

தான் நிறம் கரக்கும் காலம் தையலீர் மெய்யது அன்றே

#2941

குஞ்சரம் அயா உயிர்த்து அனைய குய் கமழ்

அம் சுவை அடிசிலை அமர்ந்து உண்டார்கள் தாம்

இஞ்சி மாநகர் இடும் பிச்சை ஏற்றலால்

அஞ்சினேன் துறப்பல் யான் ஆர்வம் இல்லையே

#2942

ஒருவர் தம் வலி கெடும் உடன்று பொங்கி மேல்

இருவர் மற்று இயைந்து எழுந்து இருப்பின் என்ப போல்

உருவ நுண் நுசுப்பு இற இருந்த ஒண் மணி

பரிய கண் படா முலை பைம்பொன் கொம்பு அனீர்

#2943

காதலம் கழிந்த நாள் இதனின் இப்புறம்

ஏதிலம் என்ற சொல் செவி சென்று எய்தலும்

மாதரார் மழை மலர் தடம் கண் மல்கு நீர்

போது உலாம் மார்பின் வாய் பொழிந்து வீழ்ந்தவே

#2944

செருக்கி நிணம் தின்று சிவந்து மன்னர் உயிர் செற்ற

நெருப்பு தலை நெடு வேல் கண்ணார் கண்ணீர் நிழல் மணி பூண்

பரப்பின்-இடை பாய்ந்து குளம் ஆய் பால் ஆர் படா முலையை

வருத்தி மணி நெடும் கோட்டு அருவி போல வீழ்ந்தனவே

#2945

அழல் ஏந்து வெம் கடும் சொல் உரும் ஏறு உண்டு ஆங்கு அலர் சிந்தி

நிழல் ஏந்து பூம் கொடிகள் நிலம் சேர்ந்து ஆங்கு நிலம் சேர்ந்து

கழல் ஏந்து சேவடி கீழ் கண்ணீர் வெள்ளம் கலம் நிரப்ப

குழல் ஏங்குமாறு ஏங்கி அழுதார் கோதை மடவாரே

#2946

குலிக அம் சேற்றுள் நாறி குங்கும நீருள் ஓங்கி

பொலிக என வண்டு பாட பூத்த தாமரைகள் போலும்

ஒலி கழல் அடிகள் நும் கீழ் பிழைத்தது என் உரை-மின் என்ன

புலி நிழல் பட்ட மான் போல் போகு உயிர் ஆகி நின்றார்

#2947

அரும் தவிசு ஆகி எம்மை சுமந்து அயா உயிர்த்த ஆண்மை

பெரும் தகு குறங்குகாள் நீர் பெண் உயிர் அளியதாமே

வருந்துமால் என்று நோக்கீர் வாடுமால் ஆவி என்னீர்

விருந்தினர் போல நின்றீர் வெற்று உடல் காண்-மின் என்பார்

#2948

கோதையும் துகிலும் ஏந்தி குங்குமம் எழுதி கொய் பூம்

தாது கொண்டு அளகத்து அப்பி தட முலை வருடி சேர்ந்து

காதல் கொண்டு இருந்த காமர் கை விரல் அளிய நீரும்

ஏதிலர் ஆகி கோமான் எண்ணமே எண்ணினீரே

#2949

பஞ்சி கொண்டு எழுதி ஆர்ந்த சீறடி பனித்தல் அஞ்சி

குஞ்சி மேல் ஏற்ற கோமான் கொப்புளித்திட்ட எம்மை

வஞ்சித்தீர் மணி செய் தோள்காள் வாங்குபு தழுவி கொள்ளீர்

நெஞ்சம் நீர் வலியீர் ஆகி நிற்பீரோ நீரும் என்பார்

#2950

முட்டு வட்டு அனைய கோல முத்து உலாய் கிடந்து மின்ன

மட்டு விட்டு அலர்ந்த கோதை மதுவொடு மயங்கி நாளும்

ஒட்டி இட்டு உறைய எங்கட்கு உயர் அணை ஆய மார்ப

நட்பு விட்டு ஒழியும்-ஆயின் நன்மை யார் கண்ணது அம்மா

#2951

மா கவின் வளர தீண்டி மணி நகை நக்கு நாளும்

பூ கவின் ஆர்ந்த பைம் தார் புனை மது தேனொடு ஏந்தி

தாக்கி எம் முலைகள் தம்மை நெருக்கினாய் தரணி மன்னின்

நீக்கி நீ எம்மை நோக்காய் நீத்தியோ நீயும் என்பார்

#2952

அன்னமே தோகை நல் யாழ் அமுதமே ஆய்ந்த தீம் தேன்

இன்னரே நங்கைமார் என்று ஏத்திய பவள செம் நா

என்னை நீ கண்டது எம்மை இரண்டு நா ஆயினாயே

மன்னன் போல் ஈரம் இன்றி வலித்தனை வாழி என்பார்

#2953

பூணினால் நெருங்க நொந்து பொதிர்த்தன வெம்பி என்று

நாணினால் வருத்தம் தீர்ப்பான் நல் முலை கண்கள் தம்மை

பேணி நீர் எழுதி ஓம்பி பேர் இன்பம் கொண்டு தந்தீர்

காண்-மினோ இன்று எம் வண்ணம் கண்ணிலீர் கண்கள் என்பார்

#2954

சென்னி மேல் மிதித்த அம் செம் சீறடி திருவில் வீச

மின்னி வாள் ஆரம் சிந்த வெறு நிலத்து உறைந்து நீ எம்

இன் நகை முறுவல் பார்த்தாய் இன்று எமது ஆவி பார்த்தாய்

மன்னிய மாலை வண்டார் மணி முடி வாழி என்பார்

#2955

வீங்கு பால்கடலும் நஞ்சாய் விளைந்ததால் விரிந்த வெய்யோன்

பாங்கு இலா இருளை ஈன்று பார் மறைத்து இட்டதாலோ

தீம் கதிர் திங்கள் செம் தீ சொரிந்ததால் திசைகள் எல்லாம்

தாங்குமாறு என்னை ஆவி தரிக்கிலேம் தேவீர்காளோ

#2956

விண்ணோர் மடமகள்-கொல் விஞ்சைமகளே-கொல்

கண்ணார் கழி வனப்பில் காந்தருவதத்தை என்று

எண் ஆய வான் நெடும் கண் மெய் கொள்ள ஏமுற்று

பண்ணால் பயின்றீர் இனி என் பயில்வீரே

#2957

கொல் வேல் நெடும் கண் குணமாலை குஞ்சரத்தால்

அல்லல் நோய் உற்றாளுக்கு அன்று களிறு அடர்த்து

புல்லி புணர் முலையின் பூம் குவட்டின் மேல் உறைந்தாய்

எல்லே மற்று எம் பெருமாற்கு இன்று இவளும் மின்னாளோ

#2958

தூம்பு உடைய வெள் எயிற்று துத்தி அழல் நாக

பாம்பு உடைய நோக்கி பதுமை பவள வாய்

தேம்பு உடைய இன் அமுதா சேர்ந்தாய்க்கு இனி அதுவே

ஆம்புடைய நஞ்சு அடங்கிற்று இன்று ஊறிற்று ஆகாதே

#2959

தாழ்ந்து உலவி மென் முலை மேல் தண் ஆரம் வில் விலங்க

போழ்ந்து அகன்ற கண்ணினால் ஏ பெற்று போகலாய்

தாழ்ந்து அமரர் இன் அமிர்தம் தக்க நாட்டு ஆகாதே

வீழ்ந்தது என வீழ்ந்தாய் நீ இன்று அதுவும் விட்டாயோ

#2960

கண்ணோ கயலோ கழுநீரோ காவியோ

பெண்ணோ அமுதோ பிணையோ என பிதற்றி

துண்ணென் சிலை தொழிலும் காட்டி முன் இன்புற்றீர்

புண் மேல் கிழி போல் துறத்தல் பொருள் ஆமோ

#2961

பொன் நகர வீதி புகுந்தீர் பொழி முகிலின்

மின்னின் இடை நுடங்க நின்றாள் தன் வேல் நெடும் கண்

மன்னன் நகர் எல்லாம் போர்ப்ப வலைப்பட்டீர்க்கு

இன்னே ஒளி இழந்த இன்னா இடுகினவோ

#2962

செம் கச்சு இள முலையார் திண் கறை ஊர் பல்லினார்

மங்கையர்கள் காப்ப மகிழ்ந்தாளை நீ மகிழ்ந்து

பங்கயமே போல்வாளை பார்ப்பானாய் பண் அணைத்து

தங்கினாய் கோவே துறத்த தகவு ஆமோ

#2963

புல்லார் உயிர் செகுத்த பொன் அம் திணி தோளாய்

மல் ஆர் அகன் மார்ப மட்டு ஏந்தி வாய் மடுத்திட்டு

எல்லாரும் காண இலக்கணையோடு ஆடினாய்

அல்லாந்து அவள் நடுங்க அன்பின் அகல்வாயோ

#2964

கல்லோ மரனும் இரங்க கலுழ்ந்து உருகி

எல்லா திசை-தோறும் ஈண்டி இன மயில் போல்

சொல்லா துயர்வார் தொழுவார் அழுவார் ஆய்

அல்லாந்து அகன் கோயில் ஆழ் கடல் போல் ஆயிற்றே

#2965

பூ பரிவார் பொன் செய் கலம் பரிவார் பொன் வளையை

நீப்பிர் என புடைப்பார் நீள் தாமம் சிந்துவார்

ஏ பெற்ற மான் பிணை போல் ஏங்குவார் இன் உயிரை

காப்பரேல் காவலனார் காவாரோ இன்று என்பார்

#2966

கழுநீரும் தாமரையும் கண்டனவே போலும்

முழு நீர் வேல் கண்ணும் முகமும் உலறி

செழு நீர் மணி கொடிகள் காழகம் சேர் கொம்பாய்

அழு நீர வாய் அலறி அல்லாப்ப போன்றாரே

#2967

பண்ணார் பணை முழவம் பாடு அவிந்து பல் மணி யாழ் மழலை நீங்கி

புண்ணார் புனை குழலும் ஏங்கா புனை பாண்டில் இரங்கா வான் பூம்

கண்ணார் ஒலி கவுள கிண்கிணியும் அம் சிலம்பும் கலையும் ஆரா

மண்ணார் வலம்புரியும் வாய் மடங்கி கோன் கோயில் மடிந்தது அன்றே

#2968

அணியார் மணி அரக்கு வட்டு அழுத்தி வைத்து அனைய செம் கண் மா தாள்

பிணியார் பெரும் துருத்தி அன்ன பெரும் கவுள பிறை ஏர் கோட்ட

பணியார் கமழ் கடாத்து அண்ணல் அரசுவா பண்ணார் பாய்மா

இணையாதும் இல்லாத கண்ணீர் வீழ்த்து உண்ணா நின்று இனைந்ததாமே

#2969

கழித்த கடி பிணையும் கை வளையும் மாலையும் களைந்து முத்தும்

தொழித்த நறும் சாந்தும் சுண்ணமும் பல் மணியும் கலனும் சிந்தி

விழித்து வியன் கோயில் பன் மீன் பரந்து இமைக்கும் பனியார் வானம்

பழித்து பசும்பொன் உலகு குடி போயிற்று ஒத்தது அன்றே

#2970

அழலார் சுரை எயிற்று வெம் சின ஐம் தலை சுமந்த வெகுளி நாகம்

நிழலார் திரு மணியும் தேவர் திரு முடி மேல் நிலவி வீசும்

சுழல் ஆர் பசும்பொன்னும் வேய்ந்து சொரி கதிர் மென் பஞ்சி ஆர்ந்த

கழலான் நகரம் அமுது கடை கடல் போல் கலங்கிற்று அன்றே

#2971

நீர் நிறை குளத்து மாரி சொரிந்து என நறு நெய் துள்ளும்

நேர் நிறை பொரியும் குய்யும் வறைகளும் நிவந்த வாசம்

பார் நிறை அடிசில் பள்ளி தளியொடு சாலை எல்லாம்

ஊர் நிறை உயிர்த்தல் இன்றி உயிர் சென்ற போன்ற அன்றே

#2972

கோள் புலி சுழல் கண் அன்ன கொழும் சுவை கருனை முல்லை

மோட்டு இள முகையின் மொய் கொள் கொக்கு உகிர் நிமிரல் வெண் சோறு

ஊட்டுறு கறி கொள் தேமாங்கனி சுவை தயிரொடு ஏந்தி

வேட்டவர் பெறாது வீதி வெறு நிலம் கிடந்த அன்றே

#2973

மைந்தர் தம் வண் கையால் முன் மணி வள்ளத்து எடுத்த தேறல்

பைம் துகில் மகளிர் மேவார் பாசிழை பசும்பொன் மாலை

சிந்தியே கரந்தார் சொல் போல் மெய்யின் கண் சேர்தல் இன்றாய்

சந்தன சாந்தொடு ஆரம் தாம் கவின் இழந்த அன்றே

#2974

தாழி வாய் மறைக்கும் தண் என் தடம் பெரும் குவளை கண்ணார்

மூழி வாய் முல்லை மாலை முலை முகம் முரிந்து நக்க

யாழின் வாய் முழவம் விம்ம ஆட்டு ஒழிந்து அயர்ந்து தீம் தேன்

ஊழி வாய் கொண்டது ஒக்கும் பாடலும் ஒழிந்தது அன்றே

#2975

அரும் கலம் நிறைந்த அம் பூம் பவழ கால் திகழும் பைம்பொன்

பெரும் கிடுகு என்னும் கோல பேர் இமை பொருந்தி மெல்ல

ஒருங்கு உடன் நகரம் எல்லாம் உறங்குவது ஒத்தது ஒல்லென்

கரும் கடல் கல் என் சும்மை கரந்ததும் ஒத்தது அன்றே

#2976

கலை உலாய் நிமிர்ந்த அல்குல் கடல் விளை அமுதம் அன்னார்

முலை உலாய் நிமிர்ந்த மொய் தார் முழவு முத்து உரிஞ்சி மின்ன

சிலை உலாய் நிமிர்ந்த மார்பன் திருநகர் தெருள்கலாதாய்

நிலை இலா உலகின் தன்மை நீர்மை மீக்கூறிற்று அன்றே

#2977

கூந்தல் அகில் புகையும் வேள்வி கொழும் புகையும்

ஏந்து துகில் புகையும் மாலைக்கு இடும் புகையும்

ஆய்ந்த பொருள் ஒருவர்க்கு ஈயா அதிலோப

மாந்தர் புகழே போல் தோன்றா மறைந்தனவே

#2978

புல் உண் புரவி புலம்பு விடு குரல் போல்

நல்ல வளை போழ் அரவம் நாரை நரல் குரல் போல்

கல்லா இளையர் கலங்கா சிரிப்பு ஒலியும்

கொல் யானை சங்கு ஒலியும் கூடாது ஒழிந்தனவே

#2979

பொற்பு உடைய பூ மாலை சாந்தம் புனை கலன்கள்

கற்பு உடைய மங்கையரின் காவல் அவை இழந்த

நற்பு உடைய தேன் ஆர் நறவு நயம் புல்லார்

சொல் பொருள் போல் வேட்கப்படா சோர்ந்து ஒழிந்தனவே

#2980

தீம் பால் கிளி மறந்து தேவர் அவி மடங்கி

தூம்பு ஆர் நெடும் கைம்மா தீம் கரும்பு துற்றாவாய்

ஆம் பால் உரை மடங்கி யாரும் பிறர்பிறராய்

காம்பு ஆர் நடு இருள் கண் காடே போல் ஆயிற்றே

#2981

நீர் முழங்கு நீல நெடு மேக மால் யானை

தேர் முழங்கு தானை திருமாலின் முன் துறப்பான்

பார் முழங்கு தெண் திரை போல் செல்வம் தம் பாலர்க்கு ஈந்து

ஊர் முழுது நாடும் உரவோன் தாள் சேர்ந்தவே

#2982

கொல் உலை பொங்கு அழல் கிடந்த கூர் இலை

மல்லல் வேல் இரண்டு ஒரு மதியுள் வைத்த போல்

செல்ல நீண்டு அகன்று அகம் சிவந்த கண்ணினார்

அல்லல் உற்று அழுபவர்க்கு அரசன் சொல்லினான்

#2983

நல் தவம் பரவை ஞாலம் நாம் உடன் நிறுப்பின் வையம்

அற்றம் இல் தவத்திற்கு என்றும் ஐயவி அனைத்தும் ஆற்றாது

இற்று என உணர்ந்து நிற்பின் திருமகள் என்றும் நீங்காள்

பற்றோடே நிற்பின் என்றும் திருமகள் பற்றல் செல்லாள்

#2984

உப்பு இலி புழுக்கல் காட்டுள் புலை மகன் உகுப்ப ஏக

கை பலி உண்டியானும் வெள்ளில் மேல் கவிழ நீரும்

மை பொலி கண்ணின் நீரால் மனை அகம் மெழுகி வாழ

இ பொருள் வேண்டுகின்றீர் இதனை நீர் கேண்-மின் என்றான்

#2985

கொல் சின யானை பார்க்கும் கூர் உகிர் தறுகண் ஆளி

இல் எலி பார்த்து நோக்கி இறப்பின் கீழ் இருத்தல் உண்டே

பல் வினை வெள்ளம் நீந்தி பகா இன்பம் பருகின் அல்லால்

நல்வினை விளையுள் என்னும் நஞ்சினுள் குளித்தல் உண்டே

#2986

ஆற்றிய மக்கள் என்னும் அரும் தவம் இலார்கள்-ஆகின்

போற்றிய மணியும் பொன்னும் பின் செலா பொன் அனீரே

வேற்றுவர் என்று நில்லா விழு பொருள் பரவை ஞாலம்

நோற்பவர்க்கு உரிய ஆகும் நோன்-மின் நீரும் என்றான்

#2987

காதல் அம் சேற்றுள் பாய்ந்த மதி எனும் கலங்கல் நீரை

ஊது வண்டு உடுத்த தாரான் உவர்ப்பினின் உரிஞ்சி தேற்ற

மாதரார் நெஞ்சம் தேறி மா தவம் செய்தும் என்றார்

காதலான் காதல் என்னும் நிகளத்தால் நெடும் கணாரே

#2988

தூமம் சால் கோதையீரே தொல் வினை நீத்தம் நீந்தி

நாமம் சால் கதியின் நீங்கி நன் பொன் மேல் உலகின் உச்சி

ஏமம் சால் இன்பம் வேண்டின் என்னொடும் வம்-மின் என்றான்

காமம் சாய்த்து அடர்த்து வென்ற காஞ்சன குன்றம் அன்னான்

#2989

நாடகம் நயந்து காண்பார் நலம் கிளர் கண்கள் சூன்றும்

ஆடக கலத்துள் ஆன் பால் அமிர்தினை நயந்து உண்பாரை

நீடு அகம் வெகுண்டும் கையால் பிடித்து நீறு அட்டி இட்டேம்

கோடகம் அணிந்த கோல முடியினாய் துறத்தும் என்றார்

#2990

சாந்தம் கிழிய முயங்கி தட மலரால்

கூந்தல் வழிபட்ட கோவே நீ செல் உலகில்

வாய்ந்து அடியேம் வந்து உன் வழிபடும் நாள் இன்றே போல்

காய்ந்து அருளல் கண்டாய் என தொழுதார் காரிகையார்

#2991

தெண் திரை நீத்தம் நீந்தி தீம் கதிர் சுமந்து திங்கள்

விண் படர்ந்து அனைய மாலை வெண்குடை வேந்தர் வேந்தன்

கண் திரள் முத்த மாலை கதிர் முலை நங்கைமாரை

வெண் திரை வியக்கும் கேள்வி விசயை-கண் அபயம் வைத்தான்

#2992

கடி மலர் நிறைந்து பூத்த கற்பக கொம்பும் காமர்

வடி மலர் மலர்ந்த காமவல்லியும் தம்மை தாமே

உடை மலர் கொய்து போக உகுத்திடுகின்றது ஒத்தார்

படை மலர் நெடும் கண் நல்லார் பாசிழை நீக்குகின்றார்

#2993

தழு மலர் தாமம் நான்று சந்து அகில் மணந்து விம்மும்

செழு மணி நிலத்து செம்பொன் திரு முத்த விதான நீழல்

எழுமையும் பெறுக என்னும் எழில் முலை நெற்றி சூழ்ந்தார்

கழுமிய துகிலின் காமன் கண் புடைத்து இரங்க மாதோ

#2994

நறும் புகை நான நாவி குழம்பொடு பளித சுண்ணம்

அறிந்தவர் ஆய்ந்த மாலை அணிந்த பைம் கூந்தலாய் பொன்

நிறம் தரு கொம்பு நீல கதிர் கற்றை உமிழ்வவே போல்

செறிந்து இருந்து உகுத்து செம்பொன் குண கொடி ஆயினாரே

#2995

இலம் பெரிது என இரந்தவர்கட்கு ஏந்திய

கலம் சொரி காவலன் கடக கை இணை

புலம் புரிந்து உயர்ந்தன இரண்டு பொன் நிற

வலம்புரி மணி சொரிகின்ற போன்றவே

#2996

என்பு அரிந்து எரி தலைக்கொள்ள ஈண்டிய

அன்பு அரிந்து இடுகலா உலகம் ஆர்க என

மின் சொரி வெண் கலம் வீசும் வண் கைகள்

பொன் சொரி தாமரை போது போன்றவே

#2997

பூம் துகில் புனை கலம் மாலை பூசு சாந்து

ஆய்ந்து உலகு உண உவந்து அருளி மா மணி

காந்திய கற்பக கானம் ஆயினான்

ஏந்திய மணி முடி இறைவன் என்பவே

#2998

தேய் பிறை உருவ கேணி தேறு நீர் மலர்ந்த தேனார்

ஆய் நிற குவளை அஞ்சி குறு விழி கொள்ளும் வாள் கண்

வேய் நிறை அழித்த மென் தோள் விசயையை தொழுது வாழ்த்தி

சேய் நிற சிவிகை சேர்ந்தான் தேவர் கொண்டு ஏகினாரே

#2999

நரம்பு எழுந்து இரங்கின வீணை நன் குழல்

பரந்து பண் உயிர்த்தன பைய மெல்லவே

விருந்துபட்டு இயம்பின முழவம் வீங்கு ஒலி

சுரந்தன சுடர் மணி பாண்டில் என்பவே

#3000

மங்குலாய் அகில் புகை மணந்து கற்பக

பொங்கு பூ மாலைகள் பொலிந்து பூஞ்சுணம்

தங்கி இ தரணியும் விசும்பும் தாமரோ

செம் கதிர் திரு மணி செப்பு போன்றவே

மேல்

#3001

திலக முக்குடை செல்வன் திருநகர்

பலரும் ஏத்தினர் பாடினர் ஆடினர்

குலவு பல்லியம் கூடி குழுமி நின்று

உலக வெள்ளம் ஒலிப்பது போன்றவே

#3002

கான் நிரைத்தன காவொடு பூம் பொய்கை

தேன் நிரைத்தன செம்பொன் நெடு மதில்

மேல் நிரைத்தன வெண் கொடி அ கொடி

வான் உரிப்பன போன்று மணந்தவே

#3003

கோலம் முற்றிய கோடு உயர் தூபையும்

சூலம் நெற்றிய கோபுர தோற்றமும்

ஞாலம் முற்றிய பொன் வரை நன்று-அரோ

காலம் உற்று உடன் கண்ணுற்ற போன்றவே

#3004

வாயில் தோரணம் கற்பக மாலை தாழ்ந்து

ஏயிற்று இந்திரன் பொன் நகரின் புறம்

போயிற்றே அகிலின் புகை போர்த்து உராய்

ஞாயிற்று ஒள் ஒளி நைய நடந்ததுவே

#3005

செய்ய தாமரை பூவினுள் தேம் கமழ்

பொய் இல் சீர்த்தி வெண் தாமரை பூத்த போன்று

ஐயம் செய்து அடு பால் நிற புள் இனம்

மை இல் தாமரை மத்தகம் சேர்ந்தவே

#3006

மல்லன் மா கடல் அன்ன கிடங்கு அணிந்து

ஒல்லென் சும்மைய புள் ஒலித்து ஓங்கிய

செல்வ நீர் திரு கோயில் இ மண் மிசை

இல்லையேல் துறக்கம் இனிது என்பவே

#3007

விளங்கு ஒளி விசும்பு அறுத்து இழிந்து மின்னு தார்

துளங்கு ஒளி மணிவண்ணன் தொழுது துன்னினான்

வளம் கெழு மணி வரை நெற்றி பால்கடல்

இளம் கதிர் பருதி ஒத்து இறைவன் தோன்றினான்

#3008

வினை உதிர்த்தவர் வடிவு இன்னது என்னவே

வனை கதிர் தட கை வைத்து இருந்த வாமனார்

கனை கதிர் திரு முகம் அருக்கன் ஆக வான்

புனை மலர் தாமரை பூத்தது ஒத்தவே

#3009

இரிந்தன இருவினை இலிர்த்த மெய் மயிர்

சொரிந்தன கண் பனி துதித்து காதலால்

அரிந்தது மணி மிடறு அலர் பெய்ம் மாரி தூஉய்

திரிந்தனன் வல முறை திலக மன்னனே

#3010

முத்து ஒளிர் தாமமும் உருவ மா மணி

தொத்து ஒளிர் தாமமும் சொரி பொன் தாமமும்

தத்து நீர் தண் கடல் பவழ தாமமும்

வைத்த பூம் தாமமும் மலிந்து தாழ்ந்தவே

#3011

மணி வரை எறி திரை மணந்து சூழ்ந்த போல்

அணி மயிர் கவரிகள் அமரர் ஏந்தினார்

துணி மணி முக்குடை சொரிந்த தீம் கதிர்

பணி மணி காரிருள் பருகுகின்றதே

#3012

முழா திரள் மொய் மலர் தாமம் தாழ்ந்து மேல்

வழா திரு மலர் எலாம் மலர்ந்து வண்டு இனம்

குழாத்தொடும் இறைகொள குனிந்து கூய் குயில்

விழா கொள விரிந்தது வீரன் பிண்டியே

#3013

பிண்டியின் கொழு நிழல் பிறவி நோய் கெட

விண்டு அலர் கனை கதிர் வீரன் தோன்றினான்

உண்டு இவண் அற அமிர்து உண்-மினோ என

கொண்டன கோடணை கொற்ற முற்றமே

#3014

வானவர் மலர் மழை சொரிய மன்னிய

ஊன் இவர் பிறவியை ஒழிக்கும் உத்தமன்

தேன் இமிர் தாமரை திளைக்கும் சேவடி

கோன் அமர்ந்து ஏத்திய குறுகினான்-அரோ

#3015

குரு குலம் சீவககுமரன் கோத்திரம்

அருகல் இல் காசிபம் அடிகள் வாழி என்று

எரி மணி முடி நிலம் உறுத்தி ஏத்தினான்

புரி மணி வீணைகள் புலம்ப என்பவே

#3016

மன்னவன் துறவு என துறத்தல் மாண்பு என

பொன் வரை வாய் திறந்த ஆங்கு புங்கவன்

இன் உரை எயிறு வில் உமிழ வீழ்ந்தது

மின்னி ஓர் வியன் மழை முழங்கிற்று ஒத்ததே

#3017

காய் களிற்றின் இடை மருப்பின் கவளம் போன்று ஏமாரா கதியுள் தோன்றி

ஆய் களிய வெம் வினையின் அல்லாப்பு உற்று அஞ்சினேன் அறிந்தார் கோவே

வேய் களிய வண்டு அறைய விரிந்து அலர்ந்த தாமரையின் விரை சேர் போதின்

வாய் ஒளியே பெற நடந்த மலர் அடியை வலம் கொண்டார் வருந்தார் போலும்

#3018

சேடு ஆர் பொன் திரு மணி வைர தொத்து அணிந்து உலகு ஓம்பும்

வாடா மாலை வார் தளிர் பிண்டி வாம நின் குணம் நாளும்

பாடாதாரை பாடாது உலகம் பண்ணவர் நின் அடி பூ

சூடாதார் தாள் சூடார் மாலை சுடர் மணி நெடு முடியே

#3019

வையம் மூன்றும் உடன் ஏத்த வளரும் திங்கள் வாள் எயிற்று

ஐய அரிமான் மணி அணை மேல் அமர்ந்தோய் நின்னை அமராதார்

வெய்ய வெம் நோய் வினை உதைப்ப வீழ்ந்து துன்ப கடல் அழுந்தி

நெய்யும் நுண் நூல் நாழிகையின் நிரம்பா நின்று சுழல்வாரே

#3020

தொழுதி பன் மீன் குழாம் சூழ துளும்பாது இருந்த திங்கள் போல்

முழுதும் வையம் உடன் ஏத்த முதுவாய் வலவையாய் இருந்து

அழுது வினைகள் அல்லாப்ப அறைந்தோய் நின் சொல் அறைந்தார்கள்

பழுது இல் நறு நெய் கடல் சுடர் போல் பல்லாண்டு எல்லாம் பரியாரே

#3021

செழும் பொன் வேய்ந்து மணி அழுத்தி திருவார் வைரம் நிரைத்து அதனுள்

கொழுந்து மலரும் கொள குயிற்றி குலாய சிங்காதனத்தின் மேல்

எழுந்த பருதி இருந்தால் போல் இருந்த எந்தை பெருமானே

அழுந்தேன் வந்து உன் அடி அடைந்தேன் அருவாய் போதல் அழகிதோ

#3022

குண்டலமும் பொன் தோடும் பைம் தாரும் குளிர் முத்தும்

வண்டு அலம்பு மாலையும் மணி தொத்தும் நிலம் திவள

விண்டு அலர் பூம் தாமரையின் விரை ததும்ப மேல் நடந்த

வண்டு அலர் பூம் திருவடியை மணி முடியின் வணங்கினான்

#3023

நில விலகி உயிர் ஓம்பி நிமிர்ந்து ஒளிர்ந்து பசி பகை நோய்

உலகம் இருள் கெட விழிக்கும் ஒண் மணி அறவாழி

அலகை இலா குண கடலை அகல் ஞான வரம்பானை

விலை இலா மணி முடியான் விண் வியப்ப இறைஞ்சினான்

#3024

தூய் திரள் மணி தாமம் சொரிந்து பொன் நிலம் நக்க

பூ திரள் மணி மாலை போர் சிங்கம் போதகம் போல்

ஏத்தரிய குண கடலை இகல் இன்ப வரம்பானை

தோத்திரத்தால் தொழுது இறைஞ்சி துறப்பேன் என்று எழுந்திருந்தான்

#3025

முடி அணி அமரரும் முலை நல்லார்களும்

புடை பணிந்து இருந்த அ புலவன் பொன் நகர்

கடி மலர் கற்பகம் காமவல்லியோடு

இடை விராய் எங்கணும் பூத்தது ஒத்ததே

#3026

ஒத்து ஒளி பெருகிய உருவ பொன் நகர்

வித்தகன் வலம்செய்து விழு பொன் பூமி போய்

மத்தக மயிர் என வளர்த்த கைவினை

சித்திர காவகம் செல்வன் எய்தினான்

#3027

ஏம நீர் உலகம் ஓர் இம்மி பால் என

நாம வேல் நரபதி நீக்கி நன் கலம்

தூமம் ஆர் மாலையும் துறக்கின்றான்-அரோ

காமனார் கலம் கழிக்கின்றது ஒத்ததே

#3028

மணி உறை கழிப்பது போல மங்கல

பணி வரு பைம் துகில் நீக்கி பால்கடல்

அணிபெற அரும்பிய அருக்கன் ஆம் என

திணி நிலத்து இயன்றது ஓர் திலகம் ஆயினான்

#3029

மலிந்த நல் மாலைகள் வண்ண பூம் துகில்

நலிந்து மின் நகு மணி நன் பொன் பேர் இழை

மெலிந்தனென் சுமந்து என நீக்கி மேல் நிலை

பொலிந்தது ஓர் கற்பகம் போல தோன்றினான்

#3030

திருந்திய கீழ் திசை நோக்கி செவ்வனே

இருந்தது ஓர் இடி குரல் சிங்கம் பொங்கி மேல்

சுரிந்த தன் உளை மயிர் துறப்பது ஒத்தனன்

எரிந்து எழும் இளம் சுடர் இலங்கும் மார்பினான்

#3031

அம் சுடர் தாமரை கையினான் மணி

குஞ்சி வெண் படலிகை குமரன் நீப்பது

செம் சுடர் கரும் கதிர் கற்றை தேறு நீர்

மஞ்சு உடை மதியினுள் சொரிவது ஒத்ததே

#3032

வேலை வாய் மணி இலை ஊழ்த்து வீழ்ப்பது ஓர்

காலை-வாய் கற்பக மரத்தின் காவலன்

மாலை-வாய் அகில் தவழ் குஞ்சி மாற்றலின்

சோலை-வாய் சுரும்பு இனம் தொழுது சொன்னவே

#3033

தம் கிடை இலா திரு கேசம் தன்னையும்

கொங்கு உடை கோதையும் கொய்து நீக்கினாய்

நும் கடை நோக்கி நாம் வாழும் வாழ்க்கையம்

எம் கிடையவர் இனி எங்கு செல்பவே

#3034

என்றன தேன் இனம் இரங்கு வண்டொடு

சென்றன விடுக்கிய செல்வன் பொன் மயிர்

இன்றொடு தொழுதனம் நும்மை யாம் என

மன்றல் உண்டு அவை வலம் கொண்டு சென்றவே

#3035

மேல் படு கற்பக மாலை வேய்ந்து பொன்

ஏற்பு உடை படலிகை எடுத்து கொண்டு போய்

நால் கடல் கடந்து அவன் நமோ என்று இட்டிட

பால்கடல் பனி மதி போல வீழ்ந்ததே

#3036

ஏவா இருந்த அடிகள் இவர் வாய் சொல்

கோவா மணி கொழித்து கொண்டாலே போலுமால்

சாவா கிடந்தார் செவி சார்த்தின் அப்பொழுதே

மூவா அமரர் ஆய் முத்து அணிந்து தோன்றுவரே

#3037

தோளா மணி குவித்தால் போன்று இலங்கு தொல் குலத்து

சூளாமணியாய் சுடர இருந்தானை

வாள் ஆர் முடி வைர வில் திளைத்து வண்டு அரற்றும்

தாள் ஆர ஏத்தி போய் தன் கோயில் புக்கானே

#3038

புக்கான் சுதஞ்சணனும் பொன் தாமரை மகளிர்

தொக்காலே போலும் தன் தேவி குழாம் சூழ

மிக்கான் குணம் பாடி ஆடி மிகு தீம் பால்

தொக்க கடல் போல் சுதங்கள் நிறைந்தனவே

#3039

பற்று ஆர்வம் செற்றம் முதலாக பாம்பு உரி போல்

முற்ற துறந்து முனிகளாய் எல்லாரும்

உற்று உயிர்க்கு தீம் பால் சுரந்து ஓம்பி உள்ளத்து

மற்று இருள் சேரா மணி விளக்கு வைத்தாரே

#3040

கோமான் அடி சார குஞ்சரங்கள் செல்வன போல்

பூ மாண் திரு கோயில் புங்கவன் தாள் சேர்ந்து ஏத்தி

தாம் ஆர்ந்த சீல கடல் ஆடி சங்கு இனத்துள்

தூ மாண் வலம்புரியின் தோற்றம் போல் புக்காரே

#3041

மட்டு அலர் வன மலர் பிண்டி வாமனார்

விட்டு அலர் தாமரை பாதம் வீங்கு இருள்

அட்டு அலர் பருதியின் அளிக்க செல்லும் நாள்

பட்டது ஓர் பொருளின் இனி பழிச்சுகின்றதே

#3042

கயல் இனம் உகளி பாய முல்லை அம் பொதும்பில் காமர்

புயல் இனம் மொக்குள் வன்கண் குறு முயல் புலம்பி குன்றத்து

அயல் வளர்கின்ற ஆமான் குழவியோடு இரிந்து செந்நெல்

வயல் வளர் கரும்பில் பாயும் மகதநாடு என்பது உண்டே

#3043

இரும் பிடி தழீஇய யானை இழி மதம் கலந்து சேறாய்

சுரும்பொடு மணி வண்டு ஆர்க்கும் துகில் கொடி மாட வீதி

பெரும் கடி நகரம் பேசின் இராசமாகிருகம் என்பர்

அரும் கடி அமரர் கோமான் அணி நகர் ஆயது ஒன்றே

#3044

எரி மிடைந்து அனைய மாலை இன மணி திருவில் வீசும்

திரு முடி ஆர மார்பின் சேணிகன் என்ப நாமம்

அரு முடி மன்னர் சூழ அலர் அணி பிண்டி வேந்தன்

திருவடி விருந்து செய்வான் திரள் முரசு அறைவித்தானே

#3045

பொன் நா வழியால் புகழ் நா வழித்து ஆய்ந்த மெல் கோல்

மின் ஆர் மணி பூணவன் மேவி விண்-காறும் நாறும்

முன்னோர் வகுத்த முக வாசம் பொதிந்த வெந்நீர்

மன் ஆர வாய் கொண்டு உமிழ்ந்தான் மணி மாலை வேலோன்

#3046

தீம் பால் நுரை போல் திகழ் வெண் பட்டு உடுத்து வண்டு ஆர்

தேம் பாய சாந்தம் மெழுகி கலன் தேறல் மாலை

தாம் பால தாங்கி புகழ் தாமரை குன்றம் அன்ன

ஆம் பால் மயிர் வேய்ந்து அயிராவணம் ஏறினானே

#3047

எறி சுரும்பு அரற்றும் மாலை எரி மணி செப்பு வெள்ளம்

பொறி வரி வண்டு பாடும் பூம் சுண்ணம் நிறைந்த பொன் செப்பு

அறிவரிது உணர்வு நாணி தலை பனித்து அஞ்சும் சாந்தம்

செறி இரும் பவழ செப்பு தெண் கடல் திரையின் நேரே

#3048

வந்து தேன் மயங்கி மூசு மலய செம் சாந்தம் ஆர்ந்த

சந்தன செப்பும் கங்கை தரு மணல் அலகை ஆற்றா

சுந்தரம் பெய்த யானை தூ மருப்பு இயன்ற வெண் செப்பு

அந்தரத்து அலர்ந்த பன் மீன் எனைத்து உள அனைத்தும் மாதோ

#3049

மை பொதி குவளை வாள் கண் மல்லிகை கோதை நல்லார்

நெய் பொதி நெஞ்சின் மன்னர் நிலம் பிறக்கிடுவ போலும்

கொய் சுவல் புரவி மான் தேர் குழு மணி ஓடை யானை

மெய் பொதிந்து உயர்ந்த கோமான் விரை பலி சுமந்த அன்றே

#3050

கொடி குழாம் குஞ்சி பிச்ச குழாம் நிறை கோல மாலை

முடி குழாம் மூரி வானம் பால் சொரிகின்றது ஒக்கும்

குடை குழாம் இவற்றின் பாங்கர் குளித்தது குளிர் சங்கு ஆர்க்கும்

படை குழாம் பாரில் செல்லும் பால்கடல் பழித்த அன்றே

#3051

கனை கடல் கவர செல்லும் கண மழை தொகுதி போலும்

நனை மலர் பிண்டி நாதன் நல் அறம் கொள்ளை சாற்றி

புனை முடி மன்னர் ஈண்டி பொன் எயில் புறத்து விட்டார்

வினை உடைத்து இன்ப வெள்ளம் விரும்பிய வேட்கையானே

#3052

வண்டு சூழ் பூ பலி சுமந்து தான் வலம்

கொண்டு சூழ்ந்து எழு முறை இறைஞ்சி கோன் அடி

எண்திசையவர்களும் மருள ஏத்தினான்

வெண் திரை புணரி சூழ் வேலி வேந்தனே

#3053

பகல் வளர் பவழ செம் தீ பருதி முன் பட்டதே போல்

இகல் வினை எறிந்த கோமான் இணை அடி ஒளியின் தோன்றாது

அகல் விசும்பு உறையும் தேவர் ஒளி அவிந்து இருப்ப மன்னன்

முகில் கிழி மதியம் போலும் முனி குழாம் நோக்கினானே

#3054

கண் வெறி போக ஆங்கு ஓர் கடும் தவன் உருவம் நோக்கி

ஒண் நெறி ஒருவி கோமான் ஒளி திரண்டு இருந்ததாம்-கொல்

விண் நெறி வழுவி வீழ்ந்த விண்ணவன் ஒருவன்-கொல் என்று

எண் நெறி யாதும் ஓராது இருந்து இது கூறினானே

#3055

விளங்கு ஒளி விசும்பு அறுத்து இழிந்து விண்ணவன்

இளம் கதிர் என துறந்து இருப்ப கண்டனம்

வளம் கெழு முக்குடை அடிகள் வாய்மொழி

துளங்கினன் என தொழுது இறைஞ்சினான்-அரோ

#3056

மன்னவ கேள்-மதி வானில் வாழ்பவர்

பொன் இயல் கற்பக போக பூமியார்

என்னதும் துறவலர் இறைவன் வாய்மொழி

சொன்ன ஆறு அல்லது எப்பொருளும் தோன்றுமே

#3057

அடிகளுக்கு இடம் மருங்கு இருந்த ஆய் மலர்

கடி கமழ் தாமரை கண்ணினான் இவன்

வடிவமே வாய் திறந்து உரைக்கும் வானவன்

ஒடிவறு பேர் ஒளி உட்கத்தக்கதே

#3058

திருவினோடு அகன்ற மார்பின் சீவகசாமி என்பான்

உருவினோடு ஒளியும் நோக்கின் ஒப்புமை உலகின் இல்லை

மருவினார் இமைத்து நோக்கின் மனம் பிறிது ஆகி நிற்பார்

அரிது இவன் முகத்து நோக்கல் அழகு ஒளி அன்ன என்றான்

#3059

மாதவன் சரிதமும் துறந்த வண்ணமும்

ஏதம் இன்று இயம்பு-மின் அடிகளோ என

போது அலர் புனை முடி இறைஞ்சி ஏத்தினான்

காதலின் கணம் தொழ காவல் மன்னனே

#3060

பாட்டு அரும் கேவல பரவை மா கடல்

கூட்டரும் கொழும் திரை முகந்து மா முனி

மோட்டு இரு மணி முகில் முழங்கி பெய்தலின்

ஊட்டரும் அற அமிர்து உலகம் உண்டதே

#3061

சீவகன் திருவினம் ஆக யாம் என

நா அகம் தழும்ப நின்று ஏத்தி நன்று-அரோ

காவலன் ஆதியா கணங்கள் கைதொழ

பாவம் இல் சுதன்மரால் பாடப்பட்டதே

#3062

முல்லை சூழ் முல்லை வேலி முயலொடு கவரி மேயும்

கொல்லை சூழ் குன்றத்து உச்சி குருசில் நோற்று உயர்ந்தவாறும்

வில் உமிழ்ந்து இலங்கு மேனி விழு தவ நங்கைமார்கள்

மல்லல் அம் குமரர் வான் மேல் சென்றதும் வகுக்கல் உற்றேன்

#3063

முழுதும் முந்திரிகை பழ சோலை தேன்

ஒழுகி நின்று அசும்பும் உயர் சந்தன

தொழுதி குன்றம் துளும்ப சென்று எய்தினான்

பழுது இல் வாய்மொழி பண்ணவன் என்பவே

#3064

நணிதின் எண் வினை இன்னவை கண் நிறீஇ

துணிய ஈர்ந்திடும் துப்பு அமை சிந்தையான்

மணியின் மேல் மணி கட்டியது ஒத்து அதற்கு

அணியும் ஆய் அலர் ஞாயிறும் ஆயினான்

#3065

குன்றின் வீழ் அருவி குரல் கோடு அணை

சென்று எலா திசையும் சிலம்பின் மிசை

நின்றனன் இறை வம்-மினம் நீர் என

ஒன்றி நின்று அதிரும் ஒருபால் எலாம்

#3066

செம்பொன் பின்னிய போல் தினை காவலர்

வெம்பு மும்மத வேழம் விலக்குவார்

தம் புனத்து எறி மா மணி சந்து பாய்ந்து

உம்பர் மீன் என தோன்றும் ஓர்பால் எலாம்

#3067

யானை குங்குமம் ஆடி அரு வரை

தேன் நெய் வார் சுனை உண்டு திளைத்து உடன்

கான மா பிடி கன்றொடு நாடகம்

ஊனம் இன்றி நின்று ஆடும் ஓர்பால் எலாம்

#3068

வரிய நாக மணி சுடர் மல்கிய

பொரு இல் பொன் முழை போர் புலி போதகம்

அரிய கின்னரர் பாட அமர்ந்து தம்

உருவம் தோன்ற உறங்கும் ஓர்பால் எலாம்

#3069

பழுத்த தீம் பலவின் கனி வாழையின்

விழு குலை கனி மாங்கனி வீழ்ந்தவை

தொழித்து மந்தி துணங்கை அயர்ந்து தேன்

அழிக்கும் அம் சுனை ஆடும் ஓர்பால் எலாம்

#3070

நளி சிலம்பதனின் உச்சி நாட்டிய பொன் செய் கந்தின்

ஒளியொடு சுடர வெம்பி உருத்து எழு கனலி வட்டம்

தெளி கடல் சுடுவது ஒத்து தீ உமிழ் திங்கள் நான்கும்

விளிவரும்-குரைய ஞான வேழம் மேல் கொண்டு நின்றான்

#3071

பார் கடல் பருகி மேகம் பாம்பு இனம் பதைப்ப மின்னி

வார் பிணி முரசின் ஆர்த்து மண் பக இடித்து வானம்

நீர் திரள் பளிக்கு தூணி சொரிந்திட நின்று வென்றான்

மூர்த்தி ஆய் முனிவர் ஏத்தும் முனி களிறு அனைய கோமான்

#3072

திங்கள் நான்கு அவையும் நீங்க திசை செல்வார் மடிந்து தேம் கொள்

பங்கய பகை வந்து என்ன பனி வரை உருவி வீசும்

மங்குல் சூழ் வாடைக்கு ஒல்கான் வெள்ளிடை வதிந்து மாதோ

இங்கு நான்கு ஆய திங்களின் உயிர் ஓம்பினானே

#3073

வடி மலர் நெடும் கணாரும் மைந்தரும் வரவு பார்த்து அங்கு

அடி மலர் பரவ ஏறி ஆர் அமிர்து அரிதின் கொள்வான்

கடி மலர் கமலத்து அன்ன கையினை மறித்து கொள்ளான்

முடி தவ கடலை நீந்தி இன்னணம் முற்றினானே

#3074

ஒளிறு தேர் ஞானம் பாய்மா இன் உயிர் ஓம்பல் ஓடை

களிறு நல் சிந்தை காலாள் கருணை ஆம் கவசம் சீலம்

வெளிறு இல் வாள் விளங்கு செம்பொன் வட்டம் மெய் பொருள்களாக

பிளிறு செய் கரும தெவ்வர் பெரு மதில் முற்றினானே

#3075

உறக்கு எனும் ஓடை யானை ஊண் எனும் உருவ திண் தேர்

மறப்பு எனும் புரவி வெள்ளம் வந்து அடை பிணி செய் காலாள்

திறப்பட பண்ணி பொல்லா சிந்தனை வாயில் போந்து

சுற கடல் அனைய தானை துளங்க போர் செய்தது அன்றே

#3076

தெளிவு அறுத்து எழுவர் பட்டார் ஈர்_எண்மர் திளைத்து வீழ்ந்தார்

களிறு கால் உதைப்ப எண்மர் கவிழ்ந்தனர் களத்தின் உள்ளே

பிளிறி வீழ் பேடி பெண் நோய் அறு வகை துவர்ப்பும் பேசின்

அளிபடு சிந்தை என்னும் ஆழி-வாய் வீழ்ந்த அன்றே

#3077

மயக்க போர் மன்னன் மக்கள் மந்திரியவரும் வீழ

வியப்புறு வேத வில் வாய் வேட்கை அம்பு எடுத்திட்டு எய்ய

கலக்கம் இல் அசுபம் என்னும் குந்தத்தால் கணை பெய்ம் மாரி

விலக்கி திண் வெறுப்பு வாளால் விரைந்து உயிர் அவனை உண்டான்

#3078

கரும்பு எறி கடிகை போன்றும் கதலிகை போழ்கள் போன்றும்

அரும் பொறி பகைவர் தம்மை உறுப்பு அற துணித்தும் ஈர்ந்தும்

மருந்து எறி பிணியை கொல்லும் மருத்துவன் போன்று மாதோ

இருந்து எறிந்து எறியும் மூவர் மேல் படை இயற்றினானே

#3079

செழு மலர் ஆவி நீங்கும் எல்லையில் செறிந்து காயம்

கழுமிய உதிரம் போல இமைப்பினுள் கரந்து நீங்க

கொழு மலர் குவளை கண்ணி கூற்று உயிர் உண்பதே போல்

விழுமிய தெவ்வர் வாழ்நாள் வீழ்ந்து உக வெம்பினானே

#3080

குரோதனே மானன் மாயன் கூர்ப்பு உடை உலோபன் என்பார்

விரோதித்து விரலின் சுட்டி வெருவர தாக்க வீரன்

நிரோதனை அம்பின் கொன்றான் நித்தை நீள் பசலை பேரோர்

விராகு எனும் வேலின் வீழ வெகுண்டனன் அவரும் வீழ்ந்தார்

#3081

புணரி போல் சிறு புன் கேள்வி படையொடு புகைந்து பொங்கி

உணர்வொடு காட்சி பேறு என்று இடை உறு கோக்கள் ஏற்றார்

இணர் எரி முழக்கம் அன்ன சுக்கில தியானம் என்னும்

கணை எறிந்து உகைப்ப வீழ்ந்து கால்படை சூழ பட்டார்

#3082

காதி போர் மன்னர் வீழ கணை எரி சிதறி வெய்யோன்

ஓதிய வகையின் ஒன்றி உலகு உச்சி முளைத்ததே போல்

வீதி போய் உலகம் மூன்றும் விழுங்கியிட்டு அலோகம் நுங்கி

ஆதி அந்த அகன்ற நான்மை கொடியெடுத்து இறைமை கொண்டான்

#3083

பசும்பொனின் உலகில் தேவர் பயிர் வளை முரசம் ஆர்ப்ப

அசும்பு சேர் களிறு திண் தேர் அலை மணி புரவி வேங்கை

விசும்பு இயங்கு அரியோடு ஆளி விடை மயில் அன்னம் நாகம்

நயந்தவை பிறவும் ஊர்ந்து நாதன் தாள் கோயில் கொண்டார்

#3084

நறு மலர் மாலை சாந்தம் பரூஉ துளி துவலை நல் நீர்

கறை முகில் சொரிய காய் பொன் கற்பக மாலை ஏந்தி

சிறகு உற பரப்பி அன்னம் பறப்பன போல ஈண்டி

நிறை கடல் விஞ்சை வேந்தர் நீள் நில மன்னர் சேர்ந்தார்

#3085

விண் இயங்கு அருக்கன் வீழ்ந்து மீன் நிலம் கொள்வதே போல்

மண் எலாம் பைம்பொன் மாரி மலர் மழை சொரிந்து வாழ்த்தி

எண் இலா தொழில்கள் தோற்றி இந்திரர் மருள ஆடி

கண் முழுதும் உடம்பில் தோன்றி சுதஞ்சணன் களிப்புற்றானே

#3086

குளித்து எழு வயிர முத்த தொத்து எரி கொண்டு மின்ன

அளித்து உலகு ஓம்பும் மாலை அகன் குடை கவித்தது ஆங்கு

வளி பொர உளரும் திங்கள் கதிர் என கவரி பொங்க

தெளித்து வில் உமிழும் செம்பொன் ஆசனம் சேர்ந்தது அன்றே

#3087

மணி உமிழ் திரு கேசம் வானவர் அகில் புகையும்

பிணி அவிழ்ந்த கற்பகமும் பெயர்ந்து ஓட கமழுமால்

துணியரு வினை எறிந்தாற்கு அது நாற்றம் சொல்லலாம்

அணி திகழ் அரசுவா அதன் கடாம் சாற்றாதோ

#3088

முழங்கு திரு மணி முறுவல் முருக்கு இதழ் கொடி பவழத்து

தழங்கு குரல் வாய் தளை அவிழ்ந்த மந்தாரம் தவ நாறும்

அழுங்கல் சூழ் வினை வெறுத்தாற்கு அது நாற்றம் அறியலாம்

வழங்கு பொன் வரை வளரும் பைம் கண் மா உரையாதோ

#3089

உறுப்பு எலாம் ஒளி உமிழ்ந்து உணர்வு அரிதாய் இரு சுடரும்

குறைத்து அடுக்கி குவித்தது ஓர் குன்றே போன்று இலங்குமால்

வெறுத்து இருவினை உதிர்த்தாற்கு அது வண்ணம் விளம்பலாம்

கறுப்பு ஒழிந்த கனை எரி வாய் கார் இரும்பே கரி அன்றே

#3090

வானோர் ஏந்து மலர் மாரி வண்ண சாந்தம் பூஞ்சுண்ணம்

கான் ஆர் பிண்டி கமழ் தாமம் கறை ஆர் முகிலின் நிறம் காட்டும்

தேன் ஆர் புகைகள் இவை எல்லாம் திகைப்ப திசைகள் மணம் நாறி

ஆனா கமழும் திருவடி போது அமரர் முடி மேல் அணிந்தாரே

#3091

சுறவு கொடி கடவுளொடு காலன் தொலைத்தோய் எம்

பிறவி அறுக என்று பிற சிந்தை இலர் ஆகி

நறவ மலர் வேய்ந்து நறும் சாந்து நிலம் மெழுகி

துறவு நெறி கடவுள் அடி தூமமொடு தொழுதார்

#3092

பால் அனைய சிந்தை சுடர படர் செய் காதி

நாலும் உடனே அரிந்து நான்மை வரம்பு ஆகி

காலம் ஒரு மூன்றும் உடனே உணர்ந்த கடவுள்

கோல மலர் சேவடிகள் கொண்டு தொழுதும் யாம்

#3093

முழங்கு கடல் நெற்றி முளைத்து எழுந்த சுடரே போல்

அழுங்கல் வினை அலற நிமிர்ந்து ஆங்கு உலகம் மூன்றும்

விழுங்கி உமிழாது குணம் வித்தி இருந்தோய் நின்

இழுங்கு இல் குண சேவடிகள் ஏத்தி தொழுதும் யாம்

#3094

ஏத்தரிய பல் குணங்கட்கு எல்லை வரம்பு ஆகி

நீத்த அருள் இந்திரனை நின்று தொழுது அமரர்

நா தழும்ப ஏத்தி தவ நங்கையவர் நண்ணி

தோத்திரங்கள் ஓதி துகள் மாசு துணிக்கின்றார்

#3095

செய்தவனே வினை சேரும் அதற்கு எனும்

ஐயம் இன்றாய் அலர் தாமரை மேல் அடி

மொய் மலர் தூய் முனியாது வணங்குதும்

மெய் உலகிற்கு விளம்பிய வேந்தே

#3096

நல்லனவே என நாடி ஓர் புடை

அல்லனவே அறைகின்ற புன் நாதர்கள்

பல் வினைக்கும் முலை தாய் பயந்தார் அவர்

சொல்லுவ நீ சுகதா உரையாயே

#3097

மதி அறியா குணத்தோன் அடி வாழ்த்தி

நிதி அறை போல் நிறைந்தார் நிகர் இல்லா

துதி அறையா தொழுதார் மலர் சிந்தா

விதி அறியும் படி வீரனை மாதோ

#3098

தீவினை குழவி செற்றம் எனும் பெயர் செவிலி கையுள்

வீ வினை இன்றி காம முலை உண்டு வளர்ந்து வீங்கி

தா வினை இன்றி வெம் நோய் கதிகளுள் தவழும் என்ற

கோவினை அன்றி எம் நா கோதையர் கூறல் உண்டே

#3099

நல் வினை குழவி நல் நீர் தயா எனும் செவிலி நாளும்

புல்லி கொண்டு எடுப்ப பொம்மென் மணி முலை கவர்ந்து வீங்கி

செல்லுமால் தேவர் கோவாய் எனும் இருள் கழிந்த சொல்லால்

அல்லி மேல் நடந்த கோவே அச்சத்துள் நீங்கினோமே

#3100

மணியினுக்கு ஒளி அக மலர்க்கு மல்கிய

அணி அமை அம் குளிர் வாசம் அல்லதூஉம்

திணி இமில் ஏற்றினுக்கு ஒதுக்கம் செல்வ நின்

இணை மலர் சேவடி கொடுத்த என்பவே

மேல்

#3101

இகல் இருள் முழு முதல் துமிய ஈண்டு நீர்

பகல் சுமந்து எழுதரும் பருதி அன்ன நின்

இகல் இரு மரை மலர் அளித்த சேவடி

தொகல் அரும் கரு வினை துணிக்கும் எஃகமே

#3102

மீன் தயங்கு திங்கள் முக நெடும் கண் மெல் இயலார்

தேன் தயங்கு செம் நாவின் சில் மென் கிளி கிளவி

வான் தயங்கு வாமன் குணம் பாட வாழி-அரோ

கான் தயங்கி நில்லா கரு வினை கால் பெய்தனவே

#3103

மதியம் பொழி தீம் கதிர்கள் பருகி மலர் ஆம்பல்

பொதி அவிழ்ந்து தேன் துளிப்ப போன்று பொரு இல்லார்

விதியின் களித்தார் அறிவன் விழு குணங்கள் ஏத்தி

துதியின் தொழுதார் துளங்கு உள்ளம் அது நீத்தார்

#3104

ஆர்ந்த குண செல்வன் அடி தாமரைகள் ஏத்தி

சேர்ந்து தவ வீரர் திசை சிலம்ப துதி ஓதி

தூர்ந்த இருள் துணிக்கும் சுடர் தொழுது அருளுக என்றார்

கூர்ந்து அமிழ்த மாரி என கொற்றவனும் சொன்னான்

#3105

இன்பம் மற்று என்னும் பேர் ஆன் எழுந்த புல் கற்றை தீற்றி

துன்பத்தை சுரக்கும் நான்கு கதி எனும் தொழுவில் தோன்றி

நின்ற பற்று ஆர்வம் நீக்கி நிருமலன் பாதம் சேரின்

அன்பு விற்று உண்டு போகி சிவகதி அடையலாமே

#3106

வாள் கை அம் மைந்தர் ஆயும் வன முலை மகளிர் ஆயும்

வேட்கையை மிகுத்து வித்தி பிறவி நோய் விளைத்து வீயா

தேள் கையில் கொண்டது ஒக்கும் நிச்சம் நோய் செற்ற புன் தோல்

பூட்கையை முனியின் வாமன் பொன் அடி தொழு-மின் என்றான்

#3107

தன் உயிர் தான் பரிந்து ஓம்புமாறு போல்

மன் உயிர் வைகலும் ஓம்பி வாழுமேல்

இன் உயிர்க்கு இறைவனாய் இன்ப மூர்த்தியாய்

பொன் உயிராய் பிறந்து உயர்ந்து போகுமே

#3108

நெருப்பு உயிர்க்கு ஆக்கி நோய் செய்யின் நிச்சமும்

உருப்பு உயிர் இருவினை உதைப்ப வீழ்ந்த பின்

புரிப்புரி கொண்டு போய் பொதிந்து சுட்டிட

இருப்பு உயிர் ஆகி வெம் எரியுள் வீழுமே

#3109

மழை குரல் உருமு உவா ஓத மா கடல்

பிழைத்த ஓர் அரு மணி பெற்றது ஒக்குமால்

குழை தலை பிண்டியான் குளிர் கொள் நல்லறம்

தழை தலை சந்தன பொதும்பர் சார்ந்ததே

#3110

மல்கு பூம் கற்பக மரத்தின் நீழலான்

நல்குவான் ஒருவனை நயந்து நாடுமோ

பில்கு பூம் பிண்டியான் அமிர்து உண்டார் பிறர்

செல்வம் கண்டு அதற்கு அவா சிந்தை செய்யுமோ

#3111

மணி உயிர் பொன் உயிர் மாண்ட வெள்ளியின்

அணி உயிர் செம்பு உயிர் இரும்பு போல ஆம்

பிணி உயிர் இறுதியா பேசினேன் இனி

துணி-மினம் என தொழுது இறைஞ்சி வாழ்த்தினார்

#3112

விண்ணின் மேல் மலர் மழை பொழிய வீங்கு பால்

தெள் நிலா திரு மதி சொரிய தே மலர்

மண்ணின் மேல் மழ கதிர் நடப்பது ஒத்ததே

அண்ணலார் உலாய் நிமிர்ந்து அளித்த வண்ணமே

#3113

பால் மிடை அமிர்து போன்று பருகலாம் பயத்த ஆகி

வான்-இடை முழக்கின் கூறி வால் அற அமிழ்தம் ஊட்டி

தேன் உடை மலர்கள் சிந்தி திசை தொழ சென்ற பின் நாள்

தான் உடை உலகம் கொள்ள சாமி நாள் சார்ந்தது அன்றே

#3114

உழ வித்தி உறுதி கொள்வார் கொண்டு உய்ய போகல் வேண்டி

தொழு வித்தி அறத்தை வைத்து துளங்கு இமில் ஏறு சேர்ந்த

குழவி தண் திங்கள் அன்ன இருக்கையன் ஆகி கோமான்

விழ வித்தாய் வீடு பெற்றான் விளங்கி நால் வினையும் வென்றே

#3115

துந்துபி கறங்க ஆர்த்து துகில் கொடி நுடங்க ஏந்தி

அந்தரம் விளங்க எங்கும் அணிகம் ஊர்ந்து அமரர் ஈண்டி

வந்து பொன் மாரி சிந்தி மலர் மழை சொரிந்து சாந்தும்

கெந்தம் நாறு அகிலும் கூட்டி கிளர் முடி உறுத்தினரே

#3116

முளைத்து எழு பருதி மொய் கொள் முழங்கு அழல் குளித்ததே போல்

திளைத்து எழு கொடிகள் செம் தீ திரு மணி உடம்பு நுங்க

விளைத்த பின் விண்ணும் மண்ணும் மங்கலம் வகையில் செய்து

வளை பொலி கடலின் ஆர்த்து வலம் கொண்டு நடந்த அன்றே

#3117

கேவல மடந்தை என்னும் கேழ் கிளர் நெடிய வாள் கண்

பூ அலர் முல்லை கண்ணி பொன் ஒரு பாகம் ஆக

காவலன் தான் ஓர் கூறா கண் இமையாது புல்லி

மூ உலகு உச்சி இன்ப கடலினுள் மூழ்கினானே

#3118

பிரிதலும் பிணியும் மூப்பும் சாதலும் பிறப்பும் இல்லா

அரிவையை புல்லி அம் பொன் அணி கிளர் மாடத்து இன் தேன்

சொரி மது மாலை சாந்தம் குங்குமம் சுண்ணம் தேம் பாய்

விரி புகை விளக்கு விண்ணோர் ஏந்த மற்று உறையும் அன்றே

#3119

வல்லவன் வடித்த வேல் போல் மலர்ந்து நீண்டு அகன்ற வாள் கண்

மெல்லவே உறவி ஓம்பி ஒதுங்கியும் இருந்தும் நின்றும்

முல்லை அம் சூட்டு வேயின் முரிந்து போம் நுசுப்பின் நல்லார்

மல்லல் குன்று ஏந்தி அன்ன மா தவம் முற்றினாரே

#3120

சூழ் பொன் பாவையை சூழ்ந்து புல்லிய

காழக பச்சை போன்று கண் தெறூஉம்

மாழை நோக்கினார் மேனி மாசு கொண்டு

ஏழை பெண் பிறப்பு இடிய சிந்தித்தார்

#3121

ஆசை ஆர்வமோடு ஐயம் இன்றியே

ஓசை போய் உலகு உண்ண நோற்ற பின்

ஏசு பெண் ஒழித்து இந்திரர்களாய்

தூய ஞானமாய் துறக்கம் எய்தினார்

#3122

காமவல்லிகள் கலந்து புல்லிய

பூ மென் கற்பக பொன் மரங்கள் போல்

தாம வார் குழல் தையலார் முலை

ஏமம் ஆகிய இன்பம் எய்தினார்

#3123

கலவி ஆகிய காமத்தின் பயன்

புலவி ஆதலால் பொன் அம் கொம்பு அனார்

உலவு கண் மலர் ஊடல் செவ்வி நோக்கு

இலை கொள் பூணினார் இதயம் போழ்ந்ததே

#3124

பூவின் உள்ளவள் புகுந்து உம் உள்ளத்தாள்

நாவில் பெண் பெயர் நவிற்றினீர் என

காவி கண் கடை இடுக கால் சிலம்பு

ஆவித்து ஆர்த்தன அம் மென் குஞ்சியே

#3125

நெஞ்சின் நேர் இழை வருந்தும் என்று பூம்

குஞ்சி ஏற்றது குறி கொள் நீ எனா

பஞ்சின் மெல் அடி பாவை பூ_நுதால்

அஞ்சினார்க்கு அது ஓர் தவறது ஆகுமே

#3126

தவளை கிண்கிணி தாமம் சேர்த்தியும்

குவளை கண் மலர் கோலம் வாழ்த்தியும்

இவளை கண்ட கண் இமைக்குமோ எனா

திவள தே மலர் கண்ணி சேர்த்தியும்

#3127

பல் மணி கதிர் பரவை மேகலை

மின் அணிந்து உக திருத்தி வெம் முலை

பொன் அணிந்து பூஞ்சுண்ணம் தைவர

நல் மணி குழை இரண்டும் நக்கவே

#3128

செய்த நீர்மையார் செயப்பட்டார்கள் தாம்

எய்தி யாவையும் உணர்க என்ப போல்

மை அவாம் குழல் மடந்தை குண்டலம்

நைய நின்று எலாம் நாண நக்கவே

#3129

செல்வ கிண்கிணி சிலம்ப தேன் சொரி

முல்லை கண்ணிகள் சிந்த மொய் நலம்

புல்லி பூண்ட தார் புரள மேகலை

அல்குல் வாய் திறந்து ஆவித்து ஆர்த்தவே

#3130

இலங்கு கொம்பு அனார் காமம் என்னும் பேர்

கலந்த கள்ளினை கை செய்து ஐயென

மலர்ந்து வாய் வைத்தார் மணி கொள் வள்ளத்தே

நலம் கொள் சாயலார் நடுங்கி நையவே

#3131

வெம்மை கொண்ட தேன் அமிர்தம் மெல்லவே

அம்மை அம் சொலார் ஆர உண்டவர்

தம்மை தாம் மகிழ்ந்து உறைய இத்தலை

செம்மை மாதவர்க்கு உற்ற செப்புவாம்

#3132

நாள் கண் கூடிய நகை வெண் திங்கள் போல்

காளை நந்தனும் தோழன்மார்களும்

நாளும் நாளினும் நடுங்க நல் தவம்

தாளின் ஈட்டினார் தம்மை தாம் பெற்றார்

#3133

பாவனை மரீஇ பட்டினியொடும்

தீவினை கழூஉம் தீர்த்தன் வந்தியா

பூ உண் வண்டு அன கொட்பின் புண்ணியர்

நாவின் வேட்கையும் நஞ்சின் அஞ்சினார்

#3134

கருவில் கட்டிய காலம் வந்தென

உருவ வெண் பிறை கோட்டின் ஓங்கிய

அருவி குன்றின் மேல் முடித்திட்டு ஐவரும்

திருவின் தோற்றம் போல் தேவர் ஆயினார்

#3135

அனங்கனை தவம் செய அழன்று கண்டவர்

மனங்களை கவர்ந்திடும் மணி கண் வெம் முலை

பொனம் கொடி மயில் அனார் புல்ல மா பிடி

இனம் பயில் கடா களிற்று இன்பம் எய்தினார்

#3136

காது அணிந்த தோடு ஒருபால் மின்னு வீச கதிர் மின்னு குழை ஒருபால் திருவில் வீச

தாது அணிந்த தாமங்கள் ஒருபால் சோர தாமரை கண் தாம் இரங்க புருவம் ஆட

மாது அணிந்த நோக்கினார் அல்குல் காசும் மணி மழலை கிண்கிணியும் சிலம்பும் ஏங்க

போது அணிந்த தார் உடைய பொருது பொங்கி புணர் முலைகள் போர்க்களம் தாம் கண்ட அன்றே

#3137

முழுது ஆரம் மின்னும் முலை குவட்டினால் மொய் மார்பில் குங்கும சேறு இழுக்கி வீழ

உழுது ஆர்வம் வித்தி உலப்பு இலாத நுகர்ச்சி விளைத்து அலர்ந்த கற்பகத்தின் கீழ்

எழுது ஆர் மணி குவளை கண் வலையுள் பட்டு இமையார்கள் காமம் அறு சுழியுள் ஆழ்ந்து

இழுதார் மென் பள்ளி பூம் தாது பொங்க இருவர் பாலர் ஆகி இன்புறுபவே

#3138

மண் கனிந்த பொன் முழவ மழையின் விம்ம மா மணி யாழ் தீம் குழல்கள் இரங்க பாண்டில்

பண் கனிய பாவைமார் பைம்பொன் தோடும் குண்டலமும் தாம் பதைப்ப இருந்து பாட

விண் கனிய கிண்கிணியும் சிலம்பும் ஆர்ப்ப முரி புருவ வேல் நெடும் கண் விருந்து செய்ய

கண் கனிய நாடகம் கண்டு அமரர் காம கொழுந்து ஈன்று தம் தவம் தாம் மகிழ்ந்தார் அன்றே

#3139

முருகு உடைந்த பூம் கோதை முத்து அணிந்த தோளார்

ஒரு குடங்கை கண்ணால் உளம் கழிய ஏவுண்டு

அருகு அடைந்த சாந்து அழிய அம் முலை மேல் வீழ்ந்தார்

திரு அடைந்த நீள் மார்பின் தேன் துளிக்கும் தாரார்

#3140

நிலவி ஒளி உமிழும் நீள் இலை வேல் கண்ணார்

கலவி தூது ஆகிய காம கை காய்த்தி

புலவி படை பயில பூ செய்த கோலம்

உலவி துறக்கம் ஒளி பூத்தது அன்றே

#3141

புருவ சிலை நுதல் பொன் துஞ்சும் அல்குல்

உருவ துடி இடையார் ஊடல் உப்பு ஆக

திருவின் திகழ் காம தேன் பருகி தேவர்

பொருவற்கு அரிய புல கடலுள் ஆழ்ந்தார்

#3142

முகடு மணி அழுத்தி முள் வயிரம் உள் வேய்ந்து முத்தம் வாய் சூழ்ந்து

அகடு பசு மணி ஆர்ந்து அங்காந்து இருள் பருகி அடு பால் விம்மி

பகடு பட அடுக்கி பண்ணவனார் தம் ஒளி மேல் நின்றால் போலும்

தகடு படு செம்பொன் முக்குடையான் தாள் இணை என் தலை வைத்தேனே

#3143

முந்நீர் வலம் புரி சோர்ந்து அசைந்து வாய் முரன்று முழங்கி ஈன்ற

மெய் நீர் திரு முத்து இருபத்தேழ் கோத்து உமிழ்ந்து திருவில் வீசும்

செம் நீர் திரள் வடம் போல் சிந்தாமணி ஓதி உணர்ந்தார் கேட்டார்

இ நீரர் ஆய் உயர்வர் ஏந்து பூம் தாமரையாள் காப்பாளாமே

#3144

செந்தாமரைக்கு செழு நாற்றம் கொடுத்த தேம் கொள்

அம் தாமரை ஆள் அகலத்தவன் பாதம் ஏத்தி

சிந்தாமணியின் சரிதம் சிதர்ந்தேன் தெருண்டார்

நந்தாவிளக்கு சுடர் நல் மணி நாட்ட பெற்றே

#3145

செய் வினை என்னும் முந்நீர் திரை-இடை முளைத்து தேம் கொள்

மை வினை மறு இலாத மதி எனும் திங்கள் மாதோ

மொய் வினை இருள் கண் போழும் முக்குடை மூர்த்தி பாதம்

கைவினை செய்த சொல் பூ கைதொழுது ஏத்தினனே

#3146

திங்கள் மும் மாரி பெய்க திரு அறம் வளர்க செங்கோல்

நன்கு இனிது அரசன் ஆள்க நாடு எலாம் விளைக மற்றும்

எங்கு உள அறத்தினோரும் இனிது ஊழி வாழ்க எங்கள்

புங்கவன் பயந்த நன்னூல் புகழொடும் பொலிக மிக்கே